به گزارش خبرگزاری برنا، کاپ نوشت: ایران در حالی برای اولین بار در انتخابی جام جهانی ۱۹۷۴ به میدان رفت که در آن روزها تنها یک تیم از دو قاره آسیا و اقیانوسیه راهی جام جهانی می شد. به این ترتیب ایران پس از آن که شش بازی با تیم های کره شمالی، کویت و سوریه برگزار کرد، با ۴ برد، یک تساوی و یک شکست صدرنشین گروه خود شد و در آخرین دیدار زیرگروه خود، حریف استرالیا گردید. برنده این دیدار به مصاف کره جنوبی می رفت که در زیرگروه دیگر قاره قهرمان شده بود. به این ترتیب مسابقه ایران و استرالیا به نوعی نیمه نهایی انتخابی جام جهانی محسوب می شد.
به نظر نمی رسید که استرالیا حریف ایران شود زیرا این تیم در بازی هایی دوستانه که سه سال قبل از آن در ایران و با تیم های تهرانی انجام داده بود، نشان داده بود که توان فوتبالی کمتری نسبت به ایران دارد. با این وجود اشتباهات بزرگ سبب خودزنی ایران شد. در شرایطی که ایران در گرمای مردادماه به سر می برد، نیمکره جنوبی به شدت سرد بود و تغییر اب و هوا بزرگ ترین مانع در راه درخشش بازیکنان ایران محسوب می شد. بدتر از آن دیداری دوستانه بود که تنها در فاصله شش روز مانده به مسابقه مقابل استرالیا، مقابل نیوزیلند انجام شد. دیداری که موجب مصدومیت برخی از نفرات اصلی تیم ملی شد. تیم نصفه و نیمه ایران در روز مسابقه نیز اسیر تاکتیک ها و تعویض های اشتباه شد. ناصرحجازی نیز ضعیف ترین روز خود را پشت سر گذاشت و روی هر سه گل حریف نقش اساسی ایفا کرد.
روحیه ضعیف حجازی در پایان مسابقه سبب شد که کیهان ورزشی درباره او بنویسد:«مردان باید در میدان جنگ بکوشند و بجنگندکه اگر هم دچار شکست شوند مغلوبان سربلند باشند. گریه و ماتم کار مردان کارزار نیست. در حجازی روحیه ای بالاتر از این سراغ داشتیم.»
به این ترتیب ایران با ۳ گل مغلوب شد و رویای جام جهانی کمرنگ شد. یک هفته بعد دیدار برگشت محل درخشش ملی پوشان ایران بود. پرویز قلیچ خانی دو بار برای ایران گلزنی کرد اما باقی توپ ها به تیر دروازه خورد و در شرایطی که حداقل لیاقت ایران، برد با اختلاف ۳ گل بود، برتری(۲-۰) مقابل استرالیا کار ایران را در مجموع دو دیدار تمام کرد. استرالیا حریف کره شد و پس از دو تساوی، در دیدار سوم(۲-۰) پیروز شد و برای اولین بار به جام جهانی رفت. این درحالی بود که اگر اندکی بابرنامه تر عمل کرده بودیم، هرگز این فرصت طلایی را به ساکروز واگذار نمی کردیم.