برترین ها: من روزانه در سیلی از ایمیل ها غرق می شوم. “از چه دوربینی استفاده می کنید؟”، “چگونه پس زمینه سیاه و سفید را در تصاویر خود به دست آورید ؟”، “آیا شما من را به عنوان دستیار خود استخدام می کنید؟” اینها فقط کمی از این نقل و قول ها هستند. سوالات متفاوت هستند، اما همه انها حول یک موضوع اصلی در گردش اند … آنها “موفقیت” آشکار تصاویر من را ببینید و مصمم به تجربه یک قطعه از آن برای خود هستند. من آنها را سرزنش نمی کنم. من دقیقا هفت سال پیش مثل انها بودم. ذهن من غرق در تصاویر بود. در طول زندگی من این اولین شادیم در هنر بود. این سفر قول داده شده و ماجراجویی هیجان انگیزی بود و چه کسی می دانست، شاید امیخته از برخی موفقیت ها و بد نامی ها باشد. با نگاه کردن به گذشته، من می خواستم با سوال از عکاسان دیگر که در ان زمان کار هایشان را تحسین می کردم دنبال راه های میان بر بگردم، این ها همان سوال های مشابهی است که حالا از من پرسیده می شود. من شیفته رویای “عکاس بودن” بودم و لذا می خواستم به این موفقیت سریع برسم.
با نگاه به گذشته هیچ کدام از ان چیز ها دیگر برایم مهم نیستند. مطمئنا، توانایی های فنی بسیار اساسی در هر حرفه وجود دارد، اما انها بدون شور و شوق بی معنی هستند. شما نمی توانید ان را اموزش دهید. زندگی “اتفاق می افتد” و شما از طریق تجربیات ان بسیاری از چیز ها را کسب می کنید. عشق برای من اتفاق افتاد. در آن زمان، عشق برای همه چیز من انگیزه بود. دویدن به سوی واتیکان برای خریدن یک تسبیح برای مادر در حال مرگ او! من حس ایمان و دلسوزی او را برای یک بخت بی فروغ، احساس می کردم. بدون ان که بدانم، من قطعه ای از او را گرفتم. انها تا این روز ها همراه من باقی مانده اند. بنابراین هنگامی که شما یک تصویر لی جفریس (Lee Jeffries) را می بینید. این یک سند از زندگی یک فرد بی خانمان نیست. این خیلی بیشتر از آن است. این گواهی و مدرک متافیزیکی از انسانیت، ایمان و معنویت است. این از عشق و ارتباط با یک انسان دیگر حاصل شده است، که من در او و افراد بی خانمان دیگر مشاهده کردم.
هر کسی می خواهد یک عکاس باشد. درهای قلب خود را باز کن. این چنین ممکن است به ارزوی خود برسی.