به گزارش روی خط رسانه های خبرگزاری برنا ،روزنامه ابتکار نوشت: وارد شدن به مترو که البته بهتر است آن را قطار شهری بنامیم، مراحلی دارد، شرایطی دارد. دشوار است آقا، دشوار. قوانین نانوشته ای که چند روزه یاد می گیرید و در پی فشارهای ناشی از آن درس هم پس می دهید.
در این نوشتار قصد داریم نگاهی اجمالی به سیستم مترو و همچنین این 'متوسلین میله ای' داشته باشیم. هر مسافر آگاه و هُل دهنده، می داند که نفس کشیدن در قطار مترو نوبتی است به گونه ای که اگر نیم کره شکم شما با نیم کره شکم فرد مقابل مماس شود، این فرآیند آغاز می شود.
این رخداد که در علم نجوم به آن 'موسوف' نیز می گویند زمانی رخ می دهد که «دم» فرد روبرویی با «بازدم» شخص مقابلش همزمان شود و به عبارتی وقتی شکم اولی بالا می آید شکم فرد روبرویی باید و تاکید می کنم باید، داخل برود، چراکه در غیر این صورت «تداخل غیرسازنده» رخ می دهد وباعث اوقات تلخی برخی دوستان بی اعصاب می شود.
نکته دیگر که هر شهروند دست به میله باید بداند این است که حتی الامکان سعی کند در قطارهای مترو در مقابل هم قد خود بایستد؛ چرا که اگر شخص جلویی شما قد کوتاهی داشته باشد ناخودآگاه پیشانی عرق کرده ای او دقیقا جلوی دهان شماست و یا به راحتی می توانید شپش های موجود در سر او را بشمارید و یا بالعکس اگر شخص روبروی شما قد بلند است و قصد قربت به یکی از میله های موجود در قطار را داشته باشد، زیر بغل معطر وی دقیقا جلوی بینی شما قرار می گیرد و با توجه به کمبود جا، مجبور به تحمل آن هستید.
از دیگر قوانین مترو می توان به 'آقا اول بذار پیاده شیم' اشاره کرد، که متاسفانه این قانون چون به تصویب شورای عالی مترو نرسیده است، هربار توسط قانون 'هل بده آقا، هل بده' زیر سوال می رود و در هاله ای از ابهام قرار دارد، از همین تریبون از شهرداری پایتخت می خواهیم که این قانون را به شکل 'تو رو خدا بذار پیاده شم' تغییر دهد. من االله توفیق.
فرآیند هل دادن در مترو به گونه ای پیش می رود که وقتی در ایستگاهی توقف صورت گیرد، مسافران داخل می گوید: «هل بده.» و مسافرانی که می خواهند سوار قطار شوند نیز می گویند: «هل بده.» وقتی این گفت وگو را به صورت فایل صوتی برای کارشناسان دانشگاه هاروارد فرستادیم، گفتند، بی شک این مکالمه مربوط به خاموش شدن یک ماشین و درخواست افراد از یکدیگر برای هل دادنش است!
بعضا شنیده شده است از لابه لای جمعیت در بین این 'هل بده' گفتن ها، صداهایی از جمله 'تکون بده، هو هو، تکون بده، هو هو' نیز به گوش رسیده است.
یک «مسافر هُل دهنده آگاه» می داند که n+1 حالت برای توزیع مسافران در قطار وجود دارد. در نظر داشته باشید هر دقیقه 30 نفر به ایستگاه مترو بیایند و هر 15 دقیقه یک قطار به ایستگاه برسد و هر قطار 7 واگن داشته باشد و هر واگن 4 در داشته باشد و در مجموع 28 در با فاصله اندکی بیش از یک متر آماده ورود حدود 500 مسافر است، متاسفانه ماشین حساب وقتی از جمعیت حاضر در درون قطار آگاه شد به سمت تونل های مترو شروع به دویدن کرد و خبرها حاکی از آن است که دکمه های خود را دانه به دانه در آورد.
به گزارش سایت زرد قناری، این Error در تاریخ ماشین حساب ها بی سابقه بوده است.
حال که توزیع مسافران در قطار به شکل کاتوره ای بوده و دقیقا مانند پیچیدن نوعی بو، که اینجا منظور ادکلن است، در فضای اتاق که اینجا خداییش منظورمان همان اتاق است، می شود دید مسافران مانند حمله ملخ ها به زمین های کشاورزی در حال جست وجو برای یافتن صندلی خالی هستند، گویا شهرداری آهنگی پخش کرده و مسافران صندلی بازی می کنند.
دست فروشان از ارکان جدانشدنی مترو ها هستند، نه اینکه دست بفروشند! نه! اینان یک مارکت قوی را در قطارها به وجود آورده اند. روزی در شلوغی مترو که زیربغل یکی از هموطنانمان دقیقا اینجا، در 3 سانتی دهان پم قرار داشت، دست فروشی بروسلی وار نزدیک شد و بساط خود را به زمین گذاشت و یک نوری از خود تولید کرد. پس از مکثی که مانند آن را در سخنرانی های کاخ سفید از جانب سخنزانان دیده بودیم، گفت: ladies and gentlemen-- don'worry آیا از تاریکی می ترسید؟
که با جواب همزمان و یک صدای حضار در واگن همراه شد: «نه». دستفروش ادامه داد: آیا کودکتان در تاریکی اتاقش دچار بی خوابی می شود؟ و باز صدای حضار: «نه».
دست فروش: بهترین همراه شما در تاریکی و نبود برق با بیش از 4 نوع نورپردازی و برد 5 کیلومتری و ... . ببینید برای یک چراغ قوه دوتومنی چه کارها که نمی کنند! به این دستفروشان باید جایزه اسکار و موزیک اِوراد را یکجا تقدیم کرد، چرا که هم در بازیگری و هم صدا حرفی برای گفتن دارند. باشد که مسئولین چاره برای آنان بیاندیشند.
امیدوارم در سفرهای مترویی به اعصاب خود مسلط شوید و پس از مسافرت با هر خط مترو حتما سلامت بدنی خود را چک نمایید.