به گزارش خبرنگار حوزه سینما خبرگزاری برنا، اولین فیلم سینمایی سعید روستایی دست بر روی موضوعات مختلف و ناهنجاری های همچون عدم توجه به احترام به تک تک افراد خانواده، اعتیاد، دروغ گویی، قسم های دروغین و... گذاشته است در "ابد و یک روز" شاهد جغرافیایی هستیم که برخاسته از زندگی خانواده در پایین شهر کلانشهر پایتخت هست که مطمئنا فیلمساز خودش هم در یک بازه زمانی حداقل به این طبقه تعلق داشته وگرنه پرداخت به جزء جزء زندگی که ریشه تاریخی تمام بدبختی ها دارد و لجنزار رفتاری و گفتاری را در خود نهادینه کرده و هیچگاه از ان دست نمی کشد به این شکل برای فیلمسازی جدا از طبقه مستضعف جامعه، مقداری تعجب برانگیز است.
اینکه چطور بتوانیم به مسائل خانواده‌های از این دست که تنها هرکدام به لحاظ نوع تفکر و سلایق با یکدیگر یکدست نیستند را نقل کنیم امری سخت به نظر می آید که فیلمساز به خوبی و بدون کوچکترین نقضی قصه را درست روایت کرده است چرا که دغدغه شغل مداری برای خواهران متفاوت است دغدغه همسر اختیار کردن آنها تفاوت آشکار با هم دارد و کسب نکردن لذت زندگی، تنها عنصری است که این افراد به طور صد درصدی ان را لمس نکردند.
در این فیلم شاهد شکستن تابوهایی برخورد مادر در باب اعتیاد فرزندش هستیم که برداشتن تعارف های بی مصرف حرص مرتضی "پیمان معادی" را درمی آورد که باید به جسارت سعید روستایی 26 ساله تبریک گفت و از این نگاه سنگین و جسورانه محافظت به عمل آورد چرا که ورطه تکرار گویی در سینمایی ایران به قدری در آثار سینما رخنه کرده است که دیدن این جسارت برای نگارنده شوق انگیز است.
سعید روستایی به خوبی بخشی از فیلم را هم به محافظت اعضای خانواده از یکدیگر اختصاص داده است به عنوان مثال موقعیتی که برادر کوچکتر در ابتدا قصد می کند خانه خود و بردارش را ماموران پلیس نشان بدهد ولی بعد از اندکی تامل پشیمان می شود یا در سکانسی که پریناز ایزدبار برای آغاز زندگی زناشویی خود با یک مرد افغانی باید به ان کشور نا امن مراجعه کند زمانی که برادر کوچک خود را مشاهده می کند از این تصمیم سرپیچی می کند یا همان سکانس بازگشت ایزدبار به منزل موجب می شود که مرتضی یک تنه خود را برای جروبحث و احتمال دعوایی پروپیمان با مردی از دیار افغان اماده کند. اینها موقعیت های است که محافظت از خانواده ای که بی اخلاقی و بی پرده گویی در ان اظهر الشمس است در اولویت قرار گرفته است.
"ابد و یک روز" سرشار از دیالوگ های بی رودربایستی است که منجر به خنده تماشاچیان این اثر در کاخ مطبوعات می شود همین رک گویی جذابیت های لحظه ای را برای بیننده خلق کرده به طوری که مدام با خود دوست دارد به تماشا بگومگوجدیدی توسط مرتضی و محسن یا خواهران با یک دیگر بنشیند.
این اثر سینمایی به شدت متعلق به فرزند زمانه خودش است و تخلفی را در روایت گویی اجتماع پایین شهری خود مرتکب نمی شود که همین مسئله امتیاز اصلی این فیلم به شمار می رود اثری که نه تنها برای جامعه کنونی و مسئولان خود نسخه نمی پیچد بلکه انقدر مبتنی بر حقیقتی زشت شده است که به سادگی از ذهن مخاطب خارج نخواهد شد.