به گزارش سرویس ورزشی خبرگزاری برنا؛ وزنه برداری ایران متاسفانه در سال 1394 روزهای خوبی را پشت سر نگذاشت.
ناکامی در رقابت های قهرمانی جهان، کنار رفتن حسین رضازاده از ریاست فدراسیون و همین طور اداره آن توسط سرپرست و متعاقب آن انتخاب علی مرادی به عنوان رئیس جدید، مصدومیت بهداد سلیمی و همین طور اتفاقات محرومیت سهراب مرادی و بخشش او و در آخرین روزهای سال برکناری حسین توکلی از اعم اتفاقات این رشته پرطرفدار و مدال آور بود.
عملکرد ضعیف وزنه‌برداری ایران در مسابقات جهانی نشان داد برای المپیک باید نگران این رشته مدال‌آور بود در غیر این صورت باز هم شاهد رسیدن مدال‌ها به روسیه و قزاقستان و جایگاه بد وزنه‌برداران ایران در رده‌بندی خواهیم بود.
سرمربی وقت تیم ملی وزنه‌برداری پیش از آغاز مسابقه‌ها به نوعی آب پاکی را روی دست همه ریخت و با گفتن اینکه «در چند ماه نمی‌تواند معجزه کند و شرایط تیم ایده‌آل نیست» تکلیف وضعیت تیم ایران را در مسابقه‌های جهانی مشخص کرد. به طور قطع کسی هم انتظار این را نداشت تمام ملی‌پوشان مدال آور باشند اما اوت شدن سه وزنه‌بردار، کسب مقام بیست و هفتمی و شانزدهمی جهان هم نتیجه‌ای نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت و گفت داشته‌های ما همین است.
در سال 2014 نیز تقریبا همین نفرات به مسابقه‌های جهانی رفتند اما نتیجه‌ای به مراتب بهتر به دست آمد و کسب سهمیه المپیک را می‌توان مدیون نتایج سال گذشته دانست.
جدا از عملکرد ضعیف ملی‌پوشان در صحنه جهانی، حواشی که قبل از آغاز مسابقه‌ها پیرامون تیم وجود داشت، از اختلاف بعضی وزنه‌برداران با کادر فنی گرفته تا ناراحتی وزنه‌بردارانی که در گروه B باید وزنه می‌زدند نشان می‌داد حال وزنه‌برداری ایران خوب نیست و باید بیش از گذشته نگران آن بود. البته ناراحتی وزنه‌بردارانی که باید در گروه B وزنه می‌زدند در نوع خود جای تعجب داشت زیرا وضعیت رکوردی‌شان تا حدود زیادی گویای وضعیت آنها در جهان بود و در نهایت هم یکی از آنها در همان گروه B از مسابقه‌ها حذف شد و دو نفر دیگر هم بیست و هفتم و شانزدهم جهان شدند.
نکته کاملا مشهود برای ملی‌پوشان ایران در مسابقه‌های جهانی این بود که همانند قهرمانی آسیا آنها وزنه‌های زیادی را انداختند. در قهرمانی آسیا افتادن مکرر وزنه‌ها از دستان ملی‌پوشان ایران آنچنان جدی گرفته نشد. هرچند ترکیب تیم برای جهانی تغییر کرد اما انداختن وزنه‌ها در ملی‌پوشان هیچ تغییری نکرد و در نهایت این وضعیت به کسب ضعیف‌ترین نتیجه و سقوط به مقام پانزدهمی جهان انجامید، هرچند که به لطف نتایج سال 2014، ایران 5 سهمیه المپیک کسب کرد اما رکوردهایی که وزنه‌برداران کشورهای دیگر به ثبت رساندند و در مقابل، وزنه‌هایی که ملی‌پوشان ایران که همه تجربه حضور در میدان جهانی را داشتند، انداختند زنگ خطر را از همین حالا برای المپیک به صدا درآورده است، آن هم در میدانی که همه برای کسب مدال می‌روند و ایران نیز به مدال‌های وزنه‌برداری برای حضور در جدول مدالی بازی‌ها به شدت نیاز دارد. بنابراین نباید به سادگی از کنار عملکرد ناامید کننده ملی‌پوشان گذشت تا در المپیک هم شاهد مدال‌آوری و رکوردشکنی رقیبان و اوت شدن ملی‌پوشان نباشیم.
اما در پایان دوره ریاست حسین رضازاده در فدراسیون وزنه برداری، وزارت ورزش و جوانان برای این فدراسیون سرپرست برگزید و رضازاده هم مطابق قانون به دلیل دو شغله بودن ناشی از عضویت در شورای اسلامی شهر تهران نتوانست در انتخابات شرکت کند و حتی نامه نگاری های تاماش آیان، رئیس فدراسیون جهانی وزنه برداری هم کمکی به این چهره مطرح وزنه برداری ایران و جهان نکرد.
بهداد سلیمی، امید اول ایران در مسابقات المپیک 2016، در جریان یکی از تمرینات تیم ملی از ناحیه زانو دچار مصدومیت شدیدی شد و مجبور گردید زانویش را به تیغ جراحان بسپارد.
سلیمی البته این روزها تمرینات خود را از سر گرفته و آماده است تا به روزهای اوج خود بازگشته و برای ایران در مسابقات المپیک مدال آوری کند.
و اما یکی از اتفاقات وزنه برداری ایران در سال گذشته بحث محرومیت سهراب مرادی بود.
سهراب مرادی، وزنه‌برداری که دو سال دور از میادین رسمی و اردوهای تیم ملی تمرین کرد تا با تحمل سختی‌های فراوان، بار دیگر دوبنده تیم ملی را بپوشد، ناگهان با خبر تلخی مواجه شد.
بازگشت به اردوی تیم ملی برای سهراب مرادی به معنای پایان دو سال در حاشیه بودن بود. خبر دوپینگ این وزنه‌بردار، دو ماه بعد از پایان رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی بزرگسالان آسیا در سال 2013، بدترین خبری بود که سهراب تا آن زمان شنیده بود. کسی که مدال طلای آسیا را برگردن داشت و برای حضور در رقابت‌های قهرمانی جهان آماده می‌شد، به یکباره همه آرزوهایش را زمین گذاشت و تا در اوج قدرت، مجبور باشد یک محرومیت دو ساله را سپری کند. این دو سال برای خیلی‌ها شاید در یک چشم به هم زدن گذشت، اما برای سهراب مرادی یک عمر بود. در این میان تنها چیزی که این قهرمان را استوار نگه داشت، انگیزه‌های او برای بازگشت بود. سهراب برای اینکه بتواند بار دیگر خودش را به اثبات برساند، در دوران محرومیت سخت‌تر از همیشه تمرین کرد؛ آن‌قدر سخت که حتی از رکوردهای جهان هم عبور کند.
سهراب که اوایل تابستان با پایان محرومیت دو ساله‌اش به اردوی تیم ملی اضافه شد، در تمرینات نزدیک به 200 کیلوگرم در یکضرب و 240 کیلوگرم در دوضرب را بالای سر می‌برد؛ وزنه‌هایی که 20 کیلوگرم از رکوردهای جهان و المپیک بالاتر بود.
اما ناگهان فدراسیون جهانی با استناد به قوانین وادا اجازه نداد سهراب مرادی در مسابقات جهانی شرکت کند و اعلام کرد او به طور مادام العمر از حضور در رقابت های وزنه برداری محروم است.
فدراسیون وزنه برداری و در راس آن علی مرادی خیلی برای رفع این محرومیت تلاش کرد و در نهایت این اتفاق افتاد تا لااقل حیثیت از دست رفته این وزنه بردار کشورمان به او بازگردد.
اما در آخرین روزهای سال 94 و در حالی که از قبل زمزمه هایی درخصوص برکناری حسین توکلی به گوش می رسید، این اتفاق عملی شد و سرمربی تیم ملی وزنه برداری جای خود را به سجاد انوشیروانی داد.
با توجه به زمان کوتاهی که تا المپیک 2016 باقی مانده امید است این تغییر تاثیر منفی در روند حرکتی وزنه برداری ایران به خصوص وزنه برداران المپیکی نداشته باشد.
همه علاقمندان به این رشته امیدوار هستند وزنه برداری به نسبت آخرین دوره رقابت های قهرمانی جهان، عملکرد بهتری در المپیک داشته باشد و از این طریق جبران مافات کند هر چند که نمی توان توقع زیادی از وزنه برداران داشت به خصوص اینکه بهترین چهره این رشته نیز تازه از بند مصدومیت رها شده و هنوز تا رسیدن به آمادگی صددرصد راه طولانی در پیش دارد.