علیرضا فرید کارگردان فیلم سینمایی «خنده‌های آتوسا» درگفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری برنا در رابطه با خاستگاه خود از ساخت این اثر سینمایی،اظهار داشت: فیلمساز باید هدف گذاری برای ساخت آثار خود داشته باشد، مستندسازی کردم به سفرهای مختلف زیادی رفته‌ام و در لایه‌های مختلف جامعه و طبقات مختلف اجتماع حرکت کرده‌ام و هیمنطور در استان های مختلف کشور مسائلی را تماشا کردم که در واقع مسئله واقعی امروز مردم ایران است.
وی در همین رابطه ادامه داد: این مسائلی که می گویم یک منشور چند وجهی اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی است و این دغدغه ها همیشه با من بوده و است و خواهد بود که در واقع بخش های از آن را سعی کردم در خنده‌های آتوسا بیان کنم.
این فیلمساز در پاسخ به اینکه جریان روایی «خنده‌های آتوسا» مقداری خلاف سناریوهای رایج حال سینمای ایران است، تصور پس زدگی از مخاطب را در ابتدای ساخت این اثر نمایشی نداشتید، گفت: بله این مسئله وجود داشت ولی بالاخره زمانی که قصه را دیر شروع نمی کنید و از پیچیدگی های بهره می برد، طبیعتا آگاه هستم که سیستم روایی «خنده‌های آتوسا» سخت یا دشوار است. اما در هرحال نمی بایست ذائقه و سطح سلیقه آنها را در یک حدی درنظربگیریم و از آن حد نخواهیم رشد کنیم و به نظرم مخاطب هوشمند آرام آرام با فیلم ارتباط برقرار می کند و تصورم بر این است که پس از تماشا این فیلم مخاطب درگیر داستان آن خواهد شد.
این کارگردان با اشاره به اینکه نقل قصه سر راست و مستقیم است و زحمت آنچنانی ندارد، گفت: چرا که مسائلی در این اثر وجود داشت که نمیتوانستیم آنها را خیلی واضح بیان کنیم و من از جهان مستند می آیم که جهان اجراست نه جهان حس. زیرا آنجا با درک مخاطب مواجه هستیم زیرا با درک و احساس مخاطب ارتباط چندانی میسر نمی شود. شخصا خیلی دوست ندارم که مخاطب را احساساتی و هیجان زده کنم.
علیرضا فرید با اعلام اینکه دوست دارم مخاطب به لحاظ فکری درگیر شود، تشریح کرد: بخشی از این علاقه‌ام به تفکر مخاطب را در «خنده‌های آتوسا» مشاهده می کنیم و بخش دیگری از آن را در «2 ساعت بعد مهرآباد» مشاهده می کنیم که درام روانشناختی بود که بیشتر در آن مخاطب را درنظر گرفتم و تلاشی می کنم که پلی را بسازم بدون ابزاری که سینما در اختیار فیلمساز قرار می دهد که به راحتی تماشاچی خود را بازی بدهد یا آن را احساسی کند بتوانم با جنس جدیدی از فیلمسازی را در کارنامه خود رقم بزنم.