آخرین فیلمی که کوبریک قصد ساخت آن را داشت

اگر این پروژه عملی می‌شد، «پینوکیو» اولین کار «کوبریک» در حوزه سینمای کودک به حساب می‌آمد. «امیلیو دی الساندرو» که بیش از 30 سال دوست و دستیار مورد اعتماد این کارگردان بود، همچنین گفت که «کوبریک» اواخر عمرش تصمیم داشت درباره «مونته کاسینو»، یکی از خون‌بارترین عملیات‌های جنگ جهانی دوم فیلم بسازد. «راه‌های افتخار» اثر کلاسیک او با موضوع جنگ جهانی اول همچنان یکی از قوی‌ترین فیلم‌های ضدجنگ محسوب می‌شود.

«دی الساندرو» در این‌باره گفت: «استنلی» خیلی به ساخت فیلم «پینوکیو» علاقه داشت. او من را فرستاد تا کتاب‌هایی به زبان ایتالیایی درباره این شخصیت داستانی بخرم. او می‌خواست «پینوکیو» را به روش خودش بسازد، چون نسخه‌های زیادی از آن ساخته شده بودند. «استنلی» می‌خواست یک کار خیلی بزرگ انجام دهد. می‌گفت: خیلی خوب می‌شود اگر بتوانم با ساختن «پینوکیو»، بچه‌ها را بخندانم و خوشحال‌شان کنم.

 «امیلیو دی الساندرو» دو سال پیش خاطرات خود از همکاری با «استنلی کوبریک» را در کتابی ایتالیایی‌زبان به نام «من و کوبریک» منتشر کرد. این اثر در حال ترجمه به زبان انگلیسی است.

دوست و همکار این فیلمساز بزرگ همچنین افزود: «استنلی»‌ گفت فیلمی درباره «مونته کاسینو» خیلی باید جالب از آب دربیاید. او از من خواست کارها را به دست بگیرم، مثل بریدن روزنامه‌ها، درآوردن فاصله با فرودگاه و ایستگاه‌های قطار. او دوستی داشت که در زمان جنگ جهانی دوم «مونته کاسینو» را بمباران کرده بود... به یاد آوردن آن روزها خیلی وحشتناک است. همه چیز از بین رفته بود.

«فیلیپو اولیویری» که «دلاساندرو» را در نوشتن این کتاب همراهی کرده، ‌نیز گفت: «کوبریک» می‌خواست درباره بمباران و تخریب خانه اجدادی «امیلیو» و شکلاتی که سربازها به او دادند، بداند. او یک فرودگاه متروکه در نزدیکی «کاسینو» پیدا کرده و از «امیلیو» خواست تا درباره کارکنان پیشین آن اطلاعاتی کسب کند.

«استنلی کوبریک» از معدود فیلم‌سازان کمال‌گرا در تاریخ سینما محسوب می‌شود و برخی منتقدان او را در کنار «اورسن ولز»، از نوابغ دنیای سینما می‌دانند. «کوبریک» اولین فیلم بلند داستانی‌اش را در سال 1953 با نام «هراس و هوس» ساخت که با وجود تمجید منتقدین، در گیشه چندان موفقیتی نداشت. وی دو سال بعد فیلم «بوسه قاتل» را ساخت که جایزه بهترین کارگردان سال را از جشنواره «لوکارنو» برای او به ‌همراه آورد تا این‌که در سال 1956 اولین فیلم حرفه‌ای او با حضور بازیگران و عوامل حرفه‌ای در «قتل» رقم خورد.

پس از فیلم پرهزینه و تاریخی «اسپارتاکوس» در سال 1960، «کوبریک»‌ فیلم «لولیتا» را براساس کتاب معروف «ولادیمیر ناباکوف» ساخت که در همان سال نامزد شیرطلای جشنواره ونیز شد. در سال 1964 بود که «کوبریک» فیلم «دکتر استرنج لاو» را به سینما آورد؛ نوعی کمدی سیاه همراه با طنز تلخ. این فیلم نامزد اسکار بهترین فیلم و بهترین کارگردانی و بهترین فیلم‌نامه بود. «دکتر استرنج لاو» جایزه ربان نقره‌ای بهترین کارگردانی و بهترین فیلم خارجی را از قدیمی‌ترین جوایز فیلم ایتالیا کسب کرد.

چهار سال بعد،‌ «کوبریک» یکی از بهترین فیلم‌هایش را به‌روی پرده سینما فرستاد؛ «ادیسه فضایی؛2001» براساس رمانی از «آرتور.سی کلارک»، نویسنده‌ی نام‌دار آمریکایی. این فیلم که دیدگاه «کوبریک» درباره دنیای صنعتی و عصر ماشینی را به‌تصویر می‌کشید، نامزد اسکار بهترین کارگردانی بود و توانست جایزه بهترین جلوه‌های ویژه را از اسکار بگیرد. «کوبریک» در سال 1971 فیلم به ‌یادماندنی «پرتقال کوکی» را براساس کتابی از «آنتونی بورخس» ساخت که کندوکاوی در نبرد خیر و شر و اوج بدبینی او به انسان است. فیلم بعدی «کوبریک» بازهم یک اقتباس ادبی بود. «بری لیندون» براساس کتابی از «ویلیام تاکری»، داستان بی‌ظرفیت بودن انسان هنگام دست‌یافتن به ثروت را نشان می‌دهد. این فیلم نیز اگرچه مانند بسیاری از آثار «کوبریک» نامزد اسکار بهترین کارگردانی، بهترین فیلم و بهترین فیلم‌نامه بود، اما توانست جایزه بافتا بهترین کارگردانی را برای او به‌همراه آورد.

وی برای ساخت فیلم بعدی‌اش پنج سال علاقه‌مندان سینما را به انتظار نشاند تا در سال 1980 فیلم ترسناک «درخشش» را براساس رمانی از «استفن کینگ» بسازد. این فیلم با بازی درخشان «جک نیکلسون»، ترسناک‌ترین فیلم تاریخ سینما محسوب می‌شود. هفت سال بعد فیلم تحسین‌برانگیز «غلاف تمام فلزی» به کارگردانی «استنلی کوبریک» درباره جنگ ویتنام به‌تصویر کشیده شد. آخرین فیلم این نابغه سینما در سال 1999 و با فاصله 12 سال بعد از فیلم قبلی ساخته شد؛ «چشمان کاملا بسته» با بازی «تام کروز» و «نیکول کیدمن» که از جشنواره ونیز موفق به کسب جایزه شد. این کارگردان پرآوازه تاریخ سینما در سال 1997 شیر طلای افتخاری ونیز را به ‌پاس یک عمر دستاورد سینمایی دریافت کرد.