به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، غلامرضا رحیمی، از کمانداران تیم ملی جانبازان و معلولین است که با وجود اولین تجربه حضور در بازی های پارالمپیک توانست خوش بدرخشد و به نشان طلای مسابقات ریکرو انفرادی دست یابد.
رحیمی به مدت 7 سال است که در این رشته فعالیت می کند و در دو سال اول، به تیم ملی افراد غیر معلول راه یافت و در این میان یک نشان برنز از بازی های کشورهای اسلامی نیز بدست آورد. پس از این دو سال وی فعالیتش در رشته تیر و کمان را با فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولین ادامه داد و سال گذشته در مسابقات جهانی آلمان با کسب سهمیه ی پارالمپیک عازم این رویداد بزرگ و جهانی شد.
رحیمی در خصوص حضورش در این بازی ها به روابط عمومی فدراسیون گفت: همیشه در زندگی ام برای آنچه خواسته ام قاطعانه جنگیده ام و نمی گذارم چیزی سد راهم بشود و در مسیر خواستن واهمه ندارم. همین روحیه به من همیشه انگیزه می دهد که خسته نشوم و دست از تلاش بر ندارم. برای دست یابی به نشان طلای پارالمپیک هم با همین روحیه جنگندگی پیش رفتم و خوشحالم که به هدف بزرگم رسیدم.
کماندار طلایی ایران در بازی های پارالمپیک افزود: مسابقات با استرس خاصی همراه بود و گاهی شرایط نگرانم می کرد اما با تمرکز و حمایت مربیان و همین طور آقای کهتری، توانستم بر همه این نگرانی ها غلبه کنم و چون پیش از این در تمرینات توانسته بودم رکوردهای خوبی به ثبت برسانم، دست یابی به مدال برایم دور از انتظار نبود.
وی گفت: در بازی فینال با آقای رنجبر، هم تیمی خوب و با تجربه ام، همراه شدم. باید بگویم که هیچ وقت نسبت به هم تیمی ام حس رقابت نداشتم و بیشتر رفاقت بوده است. البته در هر مسابقه هر کس دوست دارد بهترین نتیجه را بگیرد و برای کسب خوش رنگ ترین مدال تلاش می کند اما آرزو داشتم شرایط به گونه ای پیش رود که هر دوی ما روی سکو برویم و خوشبختانه این اتفاق افتاد و دو نشان ارزشمند طلا و برنز ریکرو انفرادی به من و ابراهیم رنجبر رسید و آرزوی دیرینه ام که طنین انداز شدن سرود ملی کشورم در پارالمپیک توسط خودم بود، به وقوع پیوست.
رحیمی ادامه داد: روز فینال و بعد از تمام شدن بازی هم باز خیالم راحت نشده بود و برای امتیاز بیشتر تلاش می کردم. دو بار در فینال توانستم به حداکثر امتیاز دست پیدا کنم و این مساله مورد توجه رسانه ها قرار گرفت. وقتی آقای کهتری من را در آغوش گرفت و تبریک گفت، هنوز باور نمی کردم که به طلای پارالمپیک رسیده باشم. در لحظه ای که روی سکو می رفتم دوست داشتم تمام افرادی که برای من زحمت کشیدند و حمایتم کردند نیز در کنارم روی سکو بودند.
عضو تیم ملی تیر و کمان خاطر نشان کرد: در پارالمپیک لندن، وقتی خانم نعمتی روی سکو رفت و نشان ارزشمند این بازی ها را بر گردن آویخت با خودم گفتم در پارالمپیک آینده من هم در این جایگاه خواهم ایستاد و با تمام وجود برای این آرزوی چهارساله تلاش کردم. پارالمپیک برای من اولویت همیشگی بوده و خواهد بود اما دوست دارم اگر شرایط فراهم شود در المپیک هم شرکت کنم.
وی گفت: امیدوارم مسئولین شهر دزفول، محل سکونت من، به وعده های خود عمل کنند و همان طور که قول داده بودند برای تجهیز و مناسب سازی زمین تمرین تیر و کمان اقدام کنند. این مساله برای شخص من نیست بلکه برای سایر ورزشکاران شهر دزفول هم این امکان را فراهم می کند که در زمینی مناسب تمرین کنند. در حال حاضر کمانداران با استعدادی در شهر ما هستند که اگر شرایط فراهم شوند آنها هم می توانند پیشرفت کنند و روزی برای کشورمان افتخار بیافرینند.
رحیمی افزود: در این ایام خیلی سختی کشیدم و نتوانستم در کنار خانواده باشم. خوشحالم که با مدال طلای پارالمپیک می توانم کمی از نبودن هایم در کنار پسرم طاها را جبران کنم و قصد دارم تا جایی که در توانم هست در این رشته فعالیت کنم. در این ایام با وجود کادر فنی و هم تیمی های خوبم روحیه ام را تقویت کردم. تیم ما تیمی همدل و یکرنگ بود و تک تکمان برای کسب مدال یکدیگر خوشحالی می کردیم و آرزو داشتم همه ی بچه های تیم به مدال دست پیدا کنند و شایستگی آن را داشتند.
کماندار طلایی تیم ملی گفت: از آقای کهتری که همیشه من را حمایت کرد، مربیان خوبم آقایان نیکولاویچ، عبادی، خانم سیمونز، مربی بدن سازم آقای گنجی، خانم محمدزاده، سرپرست تیم و کلیه مسئولین فدراسیون و کمیته ملی پارالمپیک تشکر می کنم و قدردان زحمات همه ی این عزیزان هستم. از مردم خوب دزفول هم که با استقبال گرم خود به من دلگرمی دادند نیز تشکر می کنم و امیدوارم بتوانم باز هم برای کشورم افتخار آفرینی کنم.