به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، با نگاهی به نتایج دوومیدانی‌کاران کشورمان در مرحله نهایی رقابت های قهرمانی باشگاه های کشور و با توجه به شرایط فصلی و زمانی برگزاری این رقابت ها که از لحاظ علمی و فنی در زمان خوبی برگزار نشد می توانیم به چند نتیجه برسیم که تعدادی از این نتایج خوب و تعدادی دیگر ناامید کننده است.
اولین چیزی که توجه را به خود جلب می‌کند نتایج ورزشکاران است، این نتایج را می توان به 2 بخش نتایج قابل قبول و غیرقابل قبول دسته‌بندی کرد.
در بررسی شاخه به شاخه دوومیدانی می‌توان گفت نتیجه‌هایی که در دوهای سرعت رقم خورده قابل قبول بوده است.
رضا قاسمی با توجه به تعداد مسابقات متعددی که در سال جاری داده و احتمالا بسیاری از توان خود را صرف آن مسابقات کرده است، اما در 100 متر توانست با 10.39 صدم ثانیه رکورد قابل توجهی را از خود به جای بگذارد و همین‌طور در 200 متر رکورد علی خدیور و نفرات بعدی آن نیز راضی کننده است.
در دوهای استقامت و نیمه استقامت اگر چنانچه که باید رکوردها چنگی به دل نزد اما رکوردشکنی باشگاهی در ماده 3000 متر مانع توسط حسین کیهانی ورزشکار کرمانشاهی باعث می‌شود قدری از کاستی‌های این بخش از رقابت‌ها جبران کند.
در پرش‌ها نیز می‌توان گفت سطح رقابت پرندگان با یکدیگر متوسط بوده است و رکورد 7.44 طاهرخانی را در پرش طول را می‌توان به نوعی بهترین رکورد ثبت شده در میان پرندگان سه ماده پرش طول، پرش ارتفاع و پرش سه گام دانست.
البته نباید از ظهور چهره جدید در پرش ارتفاع به نام علی‌اصغر شایسته‌فر ورزشکار 15 ساله که با رکورد 2 متر در جایگاه سوم بزرگسالان قرار گرفت به راحتی عبور کنیم، رکوردی که با توجه به شرایط سنی او می‌تواند نویدبخش روزهای بسیار خوبی برای ماده پرش ارتفاع کشورمان باشد.
در مواد پرتابی آن چیزی که خود را بیشتر از میزان رکود ورزشکاران نشان می‌دهد به دست آوردن عناوین قهرمانی توسط نفراتی به غیر از کسانی است که در چند مسابقه اخیر همیشه یا رکورد زده اند و یا عنوان قهرمانی را به دست آوردند، عنوان مثال در پرتاب نیزه یونس یوسف وند در حضور ایوب آرخی که در مراحل قبلی مسابقات لیگ رکورد ملی را جابجا کرده و همیشه عناوین قهرمانی را به دست می‌آورد و یا در پرتاب وزنه قهرمانی علیرضا مهرصفوتی در حضور علی ثمری که هفته گذشته قهرمانی بازی‌های ساحلی آسیا را به دست آورده و در چند مسابقه اخیر داخلی همیشه فراتر از 19 متر پرتاب کرده می‌توان اشاره کرد. در پرتاب چکش هم هلالی در نبود دو المپین کشورمان موسوی و قلعه نویی توانست مقام قهرمانی را به دست بیاورد البته نه با رکورد قابل قبول!
در دوهای با مانع میلاد سیار همانند مسابقات قبل با رکوردی تقریبا متوسط اول شد اما نقطه عطف این مسابقات را می‌توان به دست آوردن عنوان قهرمانی 400 متر مانع توسط ورزشکار رده سنی جوانان جواد شوریابی همراه با شکستن رکورد این ماده در رده جوانان دانست. شوریابی نشان داد که می‌تواند با توجه به شرایط سنی که دارد و رکوردی که برجای گذاشت در آینده ماده 400 متر مانع حرف‌های زیادی در آسیا برای گفتن داشته باشد.
حال با توجه به نکاتی که گفته شد، نتیجه دیگری که بعد از گفته شدن مطالب فوق به ذهن می‌رسد این است که دوومیدانی کاران ما بیشتر از هر چیزی نیاز به روحیه و انگیزه دارند، که اگر این روحیه و انگیزه وجود داشته باشد می‌توانند کارهای خارق العاده‌ای را انجام دهند.
به وجود آمدن این موارد را می‌توان با این موضوع نسبت داد که اگر نظام باشگاه داری ما توجه خود را مقداری هم به سمت رشته پایه و پرمدال و اول المپیک دوومیدانی معطوف کند با توجه به وجود توانایی‌هایی که در میان ورزشکاران دوومیدانی وجود دارد اگر از لحاظ مالی نیز دغدغه‌ای برای آنها وجود نداشته باشد قطعا می‌توانند اتفاقات بزرگی را برای ورزش کشور در سطح رقابت‌های بین‌المللی رقم بزنند.
درست در زمانی که مقدار بسیار زیادی از جمعیت نیروی انسانی ورزشکاران دوومیدانی علیرغم داشتن استعداد و توانایی‌های بسیار از ورزش قهرمانی خداحافظی کردند و تعداد ورزشکاران حاضر در دوومیدانی به پایین‌ترین میزان خود در چند دهه اخیر رسیده است، توجه مجموعه ورزش کشور به خصوص باشگاه‌های خصوصی و دولتی به دوومیدانی می‌تواند انگیزه‌های حضور و ادامه قدرتمندانه‌تر برای رسیدن به قله‌های افتخار را در میان دوومیدانی کاران را ایجاد نماید.
با توجه به این شرایط و نزدیک بودن به زمان رقابت‌های داخل سالن آسیا و بازی های آسیایی 2018 می‌توان گفت که دوومیدانی ما در یک گذرگاه تاریخی قرار دارد تا بتواند بار دیگر خود را احیاء کند و همچون گذشته بتواند در رقابت‌های بین المللی برای کشورمان افتخارآفرین باشد.
طاهر کاظمی- کارشناس دوومیدانی