همیشه نیازی به دشمن نیست. به کسی که لباس دشمنی بپوشد و روبروی مان بایستد. به کسی که نابودمان کند. هر ازگاهی خودمان دشمن خودمان می شویم. «تبر» بلند می کنیم و ریشه را می زنیم. بدون آن که متوجه باشیم، بدون آن که بدانیم. تصور می کنیم ریشه دشمن را هدف گرفته ایم، اما باید بگویم که توهمی بیش نیست. وقتی می گویند پسر جان «خودزنی» نکن قیافه ی حق به جانب می گیریم و بهشان حالی می کنیم که چرند نگو، حواس مان به تبر و ریشه و دشمن هست.
برانکو و طارمی را باید «تبر» به دست ترین مربیان و بازیکنان لیگ نامید. آدم هایی که تصور می کنند ریشه ی حریف را نشانه می گیرند اما در اصل، «حالِ» تیم خود را گرفته اند.
برانکو و طارمی را باید قاتل اهلی قرمزها لقب داد. اولی را بخاطر «ترس» ذاتی و دومی را بخاطر «متّوهم» بودن. با وجودِ ترس و توهمی که وجود دارد، پرسپولیس نیازی به دشمن ندارد. برای به زمین زدن جام قهرمانی، همین دو نفر کفایت می کنند. نه احتیاجی به استقلال است، نه احتیاجی به تراکتور. اگر برای دومین سال متوالی حسرتِ قهرمانی در دل هوادار بماند، باید تندیس برانکو و طارمی را وسط شهر گذاشت.
از دربی هشتاد و چهار دو سه روز گذشته. اگر بخواهیم از اتفاقات آن بگوییم باید به باخت پرسپولیس اشاره کنیم، باختی که به استقلال نبود. باختی که به خودشان بود، به مسببان آن، به برانکو و طارمی. اولی نود دقیقه لب خط ایستاد و هیچ تصمیمی برای تغییر شرایط نگرفت، (ماهینی و احمدزاده) و دومی هم به رسم عادت همیشگی، فرصت ها را از دست داد.
بعد از باخت طارمی چنین پستی در صفحه ی اینستاگرامش گذاشت؛ «اولاً از همه شما عذرخواهی میکنیم، واسه باخت دربی که بعد از ٥سال رقم خورد و میدونم چقدر براتون مهم هست. دوماً ما وقت این رو نداریم که بخوای با هم «بحث» کنیم چون این بازی هم مثل بقیه بازیها ٣ امتیاز داره و ...» تاثیرات متوهمی را ببینید.
آقای طارمی امروز اصلا جایِ بحث و جدل نیست. طرفدار پرسپولیس قهرمانی می خواهد اما تو مجدّانه تلاش می کنی نا امیدشان کنی.
آقای طارمی امروز به هیچ وجه وقت بحث و جدل نیست اما باید بدانی برانکو هم مدت هاست از تو نا امید شده، و الا چه دلیلی داشت بگوید یا اعتراف کند با بعضی بازیکن ها هر چقدر هم تمرین کنی، درست نمی شوند!
بعضی ها نیازی به دشمن ندارند. به دشمنی که روبروی شان بایستد و نابودشان کند. بعضی ها خودشان دشمن خودشان اند. «تبر» بر میدارند و ریشه را می زنند، بدون آن که متوجه باشند، بدون آن که بدانند. اینها قاتلِ اهلی اند.