به گزارش خبرگزاری برنا، نمایشگاه «ایران: فرهنگ کهن، بین آب و بیابان» شامگاه روز گذشته، چهارشنبه 23 فروردین 96، با حضور بیش از 250 نفر از ایرانیان مقیم آلمان و علاقه‌مندان به فرهنگ ایرانی در موزه و تالار هنر نمایش جمهوری فدرال آلمان در شهر بُن، با ارائه آثاری از بازه زمانی هزاره هفتم پیش‌ازمیلاد تا دوره هخامنشی، افتتاح شد.
محمدحسن طالبیان، معاون میراث‌فرهنگی سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری، در این مراسم، با اشاره به اینکه نمایشگاه «ایران: فرهنگ کهن، بین آب و بیابان» نمایشگاه ویژه‌ای است که از یک سو، به شکوه فرهنگ و هنر ایران از هزاره هفتم پیش‌ازمیلاد تا شکل‌گیری امپراتوری هخامنشی و از سوی دیگر، به موضوع آثار ایران در فهرست میراث جهانی می‌پردازد، اظهار کرد: «ایران و آلمان در حوزه فرهنگ، به‌ویژه در بخش میراث‌فرهنگی، همکاری‌های بسیار ارزشمند و مستمری داشته‌اند.»
سابقه همکاری باستان‌شناسان و مورخان ایران و آلمان
طالبیان، با تأکید بر پیشینه همکاری‌های مشترک دو کشور ایران و آلمان در زمینه تاریخ و فرهنگ و باستان‌شناسی، افزود: «این پیشینه همکاری به بیش از 55 سال پیش می‌رسد که در نزدیک‌ترین نمونه، در حوزه برگزاری نمایشگاه بین‌موزه‌ای، از سال 2002 فعالیت‌های مستمری وجود داشته است: از نمایشگاه 7هزار سال فرهنگ و هنر ایرانی تا نمایشگاه حاضر.»
او با تأکید بر ویژگی این نمایشگاه که مقطعی از تاریخ ایران را بیان کرده که کمتر به آن پرداخته شده ادامه داد: «دوره‌های تاریخی ایران مانند هخامنشی، ساسانی یا صفویه بیشتر برای دنیا شناخته شده‌اند، اما پیش‌ازتاریخِ ایران تا قبل از هخامنشی، به‌ویژه شهرها و سایت‌ها و آثار این دوران، به‌صورت یکپارچه و پیوسته به‌نمایش گذاشته نشده و از سوی دیگر، هنوز اطلاعات کافی از این دوران با توجه به وسعت، عظمت، هنر و آثار ایران در دست نیست.»
معاون میراث‌فرهنگی سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری، در مراسم افتتاح این نمایشگاه در شهر بُن آلمان، علتِ نداشتن اطلاعات کافی برای این دوره‌های تاریخی را انجام مطالعات باستان‌شناختی اندک و درنهایت به‌دست آمدن اطلاعات کم در این زمینه دانست و بیان کرد: «همه آثار به‌نمایش‌گذاشته‌شده در این نمایشگاه حاصل کاوش‌های علمی باستان‌شناسی است؛ این آثار اسناد مهم تاریخ و تمدن بشری محسوب می‌شود و همین، مسئولیت حفاظت از آن‌ها را به‌عنوان میراث مشترک جهانی و حقوق مردم دوچندان می‌کند.»
شکوه و عظمت ایران در این نمایشگاه
نماینده رئیس سازمان میراث‌فرهنگی کشورمان، برگزاری این نمایشگاه را نشان از تعامل و ارتباط دیرین جوامع بشری و بیانگر ریشه‌های تمدن امروزی دانست و اظهار کرد: «این نمایشگاه از عظمت، شکوه هنر و فرهنگ ایران و نقش مؤثر ایران در شکل‌گیری فرهنگ و تمدن جهانی حکایت دارد و تجربه زیست، تعامل اقوام ایرانی در درون سرزمین و ارتباطات بین‌سرزمینی با تمدن‌های دیگر جهانی را به‌نمایش گذاشته است؛ البته هر کدام از این آثار معانی و رموز نهفته‌ای دارد که به تفسیرهای متعددی می‌انجامد، اما مهم‌تر از همه‌شان تنوع فرهنگی، تاریخی و طبیعی ایران، خلاقیت نسل‌های ایرانی و پیوستگی مسیر حرکت آنان است.»
او سناریو و نحوه نمایش اشیای ایرانی در این نمایشگاه را ابتکار جالبی عنوان کرد و گفت: «مطالعه و طبقه‌بندی علمی انجام‌شده به‌همراه فیلم، مدیا و نقشه، امروز، به درک بهتر مخاطب کمک می‌کند.»
میراث مشترک فرهنگی راه تعامل
معاون میراث‌فرهنگی سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری میراث فرهنگی ایران را بخشی از میراث مشترک فرهنگی بشر برشمرد و گفت: «این میراث مشترک، پیام‌آور صلح و دوستی بین ملت‌ها بوده و هست و خواهد بود و حفظ آن به‌معنی حفظ دستاوردهای گرانمایه نیاکان ما و معرفی آن به‌معنی انتقال پیام پیشینیان به نسل حاضر و آینده است.»
او با بیان این نکته که در جهان امروز، میراث مشترک فرهنگی یکی از راه‌های تعامل سازنده و مؤثر بین کشورهای جهان است که می‌تواند مروج دوستی و نزدیکی بیشتر ملت‌های جهان باشد ادامه داد: «در روزگاری که میراث مشترک بشری در نقاط مختلف جهان درحال نابودی و تاراج است، پرداختن به کیفیات فرهنگی و میراث فرهنگی مهم جهان از ارزش دوچندانی برخوردار است؛ بنابراین برگزاری این نمایشگاه تأکیدی بر اهمیت حفظ و معرفی میراث مشترک بشری و توسعه صلح جهانی است.»
طالبیان تأکید کرد: «ازآنجاکه دولت ایران شعار جهان عاری از خشونت، ایجاد ارتباط دوستانه و تعاملات فرهنگی بین ایران و کشورهای جهان را یکی از اهداف خود می‌داند، امیدوارم این نمایشگاه در گسترش ارتباطات فرهنگی بین ایران و آلمان تأثیر بیشتری بگذارد و ارتباطی از جنس درک متقابل برپایه شناختی عمیق از فرهنگ و میراث‌فرهنگی دو کشور ایجاد کند.»
در این مراسم، علاوه‌بر مترجم هم‌زمان، راهنمای ناشنوایان نیز سخنان معاون میراث‌فرهنگی سازمان میراث‌فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری را به‌زبان اشاره ترجمه می‌کرد.