به گزارش خبرگزاری برنا، به نقل از اسکرین دیلی، تیری فرمو مدیر جشنواره فیلم کن در گفتگو با ملانی گادفلو خبرنگار اسکرین دیلی درباره اجرای هفتادمین دوره جشنواره فیلم کن، به عنوان بازتابی از گذشته، حال و آینده سینما و این که چرا از سوال‌های روزنامه‌نگاران درباره انتخاب شده‌ها و انتخاب نشده‌ها این قدر برافروخته شد، پاسخ داد.
متن گفتگو بدین شرح است:
*شما در کنفرانس مطبوعاتی گفتید برای اعلام اسامی جشنواره از ساعت ۳ صبح درگیر بودید. آیا این امر از همیشه پیچیده‌تر بود؟
-نه اصلا. ما همیشه این کار را در همان ساعت‌های اولیه انجام می‌دهیم. هیچ چیز جدیدی وجود نداشت.
*ما در صحنه اعلام اسامی به این نتیجه رسیدیم که «ابهت» ساخته میشل ازاناویسیوس به عنوان فیلم افتتاحیه معرفی می‌شود. آیا این انتخاب اصلی شما بود؟
-دلیل ندارد که این طور فکر کنید. باید این کارها را متوقف کنید و فکر نکنید که مطبوعات را فقط مطبوعاتی‌ها باید بخوانند(فقط نباید خودتان راضی باشید).
*چرا «روح‌های اسماعیل» را برای فیلم افتتاحیه انتخاب کردید؟
-چون متناسب با هفتادمین دوره جشنواره است و می‌تواند یک فرش قرمز خیلی فوق‌العاده داشته باشد وهمین طور هم‌زمان در فرانسه راهی سینماها شود. ما به این نتیجه رسیدیم که این فیلم، فیلم خوبی برای افتتاحیه جشنواره است چون فیلمساز مهمی چون ارنو دپلشن آن را ساخته است.
*شما در کنفرانس مطبوعاتی گفتید که عناوین دیگری از بخش رسمی ممکن است در روزها و هفته‌های آینده معرفی شوند. فکر می‌کنید چند تا فیلم دیگر به این مجموعه اضافه شود؟
-نمی‌دانم. می‌دانید همیشه دوست دارم حداقل تغییرات را داشته باشیم و امسال هم متفاوت با بقیه سال‌ها نیست.
*شما دو فیلم ساخته نتفلیکس را برای اولین بار امسال وارد جشنواره کردید که شامل «اوکجا» و«داستان‌های میروویتس» می‌شود. شما قهرمان تجربیات صحنه بزرگ هستید، در حالی که نتفلیکس به ندرت از اکران‌های سینمایی حمایت می‌کند. آیا در فشار بودید تا با این کمپانی امسال کار کنید؟
-من فیلم بونگ جون-هو را انتخاب کردم زیرا او فیلمساز خیلی خوبی است. من به ندرت درباره نتفلیکس صحبت کرده‌ام و «داستان‌های میروویتس» هم از طریق تهیه‌کننده‌اش اسکات رودین به ما معرفی شد.
*در کتابی که به تازگی با عنوان «انتخاب بخش رسمی» منتشر کرده‌اید درباره علاقه به دیگر عناوین ساخته نتفلیکس هم صحبت کرده‌اید که انتخاب فیلم «ماشین جنگ» ساخته دیوید میچود برای دوره ۲۰۱۶ فستیوال بود. آیا برای سال ۲۰۱۷ هم دوباره به آن توجه می‌کنید؟
-باید ببینیم چه می شود.
*آیا استودیوهایی هستند که غیبت‌شان امسال مشهود باشد؟ در این باره چه فکر می‌کنید؟
-وقتی آنها فیلم هایشان آماده است ما به آنها توجه نشان می‌دهیم اما امسال هیچی سر وقت آماده نبود. «بیگانه: میثاق» ریدلی اسکات دو هفته دیگر آماده می‌شود و «دانکرک» نولان هم آماده نشده است. این‌ها تصادفی است.
*و «والرین» ساخته لوک بسون چطور؟ با بسون در این باره صحبت کردید؟
-آن هم همین موقعیت را دارد. آماده نیست.
*از دیدن دو سریال تلویزیونی در جشنواره خیلی شگفت‌زده شدیم؛ سریال جین کمپیون با عنوان «برفراز دریاچه» و «تویین پیکز» ساخته دیوید لینچ. همیشه می‌گفتید کن برای تجلیل سینماست. چرا این تغییر ایجاد شده است؟
-همان طور که در کنفرانس مطبوعاتی گفتم، این راهی برای تجلیل از دو فیلم است که ساخته دو فیلمساز خیلی مهم هستند که هر دو جایزه نخل طلا را گرفته‌اند و قبلا رییس هیات داوران بوده‌اند و حالا سریال تلویزیونی ساخته‌اند.
* یعنی هیچ برنامه‌ای برای حضور پررنگ این دست آثار در بخش رسمی جشنواره از این به بعد وجود ندارد؟
-نه. ابدا. اصلا.
*آیا خودتان سریال تلویزیونی تماشا می‌کنید؟
-بله، اما خیلی آماتور، نه به صورت حرفه‌ای. کن فستیوالی برای سینماست. سریال‌های تلویزیونی می‌توانند سینمایی هم باشند اما در حقیقت یک چیز دیگر هستند. حتی از نظر سطح تکنیکی هم جشنواره فیلم چیزی نیست که بخواهد به سریال‌های تلویزیونی اختصاص یابد. کن درباره سینماست.
وقتی انتخاب به سیاست نزدیک شود، به این معنی نیست که فستیوال سعی دارد تا سیاسی باشد بلکه این هنرمندان هستند که سیاسی شده‌اند*انتخاب‌های امسال بیشتر لحنی سیاسی دارند و بر موضوعات حساسی مثل مهاجرت، بحران پناهندگان، محیط زیست، آزار حیوانات وجنگ شیمیایی توجه شده است. آیا این عمدی است و به عنوان بخشی از جشنواره مورد نظر بود؟
-وقتی انتخاب به سیاست نزدیک شود، به این معنی نیست که فستیوال سعی دارد تا سیاسی باشد؛ این هنرمندان هستند که سیاسی شده‌اند. مهاجرت در ۱۰ سال عقب‌تر موضوع روز نبود اما امروز هست. فیلمسازان اغلب فیلم‌هایی می‌سازند که موضوع‌شان در جهانی که امروز در آن زندگی می‌کنند می‌گذرد و این از واقعیت‌های امروز است.
*آیا فکر می‌کنید امروز که قرار است دوره هفتادم را برگزار کنید و از نظر وسعت برنامه و نیاز به انعکاس گذشته، حال و آینده سینما در فشار بیشتری هستید؟
-نه این طور نیست. گنجاندن کارهای واقعیت مجازی در تلاشی برای نگاه به آینده بود. این که این تکنولوژی ما را به کجا می برد. نمی‌توانم بگویم، اما این بخش به عنوان یک کار هنری اهمیتی ندارد. گذشته سینما در بخش کلاسیک‌های کن بررسی می‌شود و ما برای آن بخش جداگانه‌ای در نظر گرفته‌ایم. نظرمان هم این است که در این بخش فیلم‌هایی را که نقشی اساسی در گذشته سینما داشتند بررسی کنیم و به سال‌های اولیه سینما برگردیم.
*چرا انقدر برافروخته شدید وقتی روزنامه‌نگاران از شما درباره نبود سینمای ملی خودشان در کنفرانس مطبوعاتی سوال کردند؟ آنها دارند کارشان را انجام می‌دهند.
-این احمقانه است که بگوییم من از این کشور و آن کشور هستم و چرا سینمای کشور من در این جشنواره حضور ندارد. من ایمیل‌هایی از سراسر جهان دریافت کردم که گفتنش خنده‌دار است. من دارم درباره جهان حرف می‌زنم و آنها دارند درباره کشور خودشان حرف می‌زنند! کشور من. اگر آنها به این روال می‌پردازند برای این است که مالکان روزنامه‌هایشان از آنها چنین چیزی می‌خواهند. من این را مسخره می‌دانم. ما داریم درباره سینما حرف می‌زنیم نه درباره پرچم‌های ملی.
نمی‌خواهم به این سوال پاسخ بدهم. من اصلا وقعی به این سوال‌های لعنتی ناسیونالیستی نمی‌گذارم. نمی‌دانم چند تا فیلم فرانسوی، انگلیسی، ایتالیایی یا چینی در جشنواره هست*با وجود این که خطر ناراحت شدن شما هست، چند تا فیلم چینی در این بخش‌ها هست؟
-نمی‌دانم. نمی‌دانم. نمی‌خواهم به این سوال پاسخ بدهم. من اصلا وقعی به این سوال‌های لعنتی ناسیونالیستی نمی‌گذارم. نمی‌دانم چند تا فیلم فرانسوی، انگلیسی، ایتالیایی یا چینی در جشنواره هست. ما موسسه‌ای آماری نیستیم که بخواهیم به این نوع سوال‌ها پاسخ دهیم ؛ سوال‌هایی که هیچ ربطی به این که داریم چه کاری در کن انجام می‌دهیم ندارند.
*در کتابتان درباره این واقعیت نوشتید که از جروم سیدو خواستید در جشنواره و موسسه لومیر بماند. آیا اینطور دارید به آینده فکر می‌کنید؟
-من با فستیوال هستم. درباره آنچه در آینده اتفاق می‌افتد نمی‌توانم چیزی بگوید. هیچ کسی نمی‌داند آینده چیست اما حالا، من روی هفتادمین دوره جشنواره تمرکز دارم.
*آیا چیزی هست که بخواهید به حرف‌ها اضافه شود که ما به آن نپرداخته باشیم؟
-تنها چیزی که در ابتدای کنفرانس مطبوعاتی هم گفتم این است که ما می‌خواهیم جشنواره‌ای برای انسان، لذت و سخاوت داشته باشیم. می‌خواهیم این جشنواره گرامیداشتی از سینما باشد؛ بازتاب دهنده آنچه برای زندگی‌هایمان لازم است و این که خود کن هم چقدر برای سینما ضروری است.