به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، روزی که موضوع سقف قرار داد برای نقل و انتقالات فوتبال ایران مطرح شد، برخی از دلسوزان فوتبال که در خشت خام تصاویر HD می‌بینند نسبت به این مساله واکنش منفی نشان دادند و هشدار دادند که این قانون باعث نجومی‌تر شدن رقم ها خواهد شد اما گوش‌ها در آن زمان دروازه شد و دلسوزان متهم به کارشکنی!
این ماجرا گذشت و کاری هم به این نداریم که چگونه می‌توان با آن مبارزه کرد چرا که مطمئنیم با این شرایط موجود هیچ چیزی عوض نمی‌شود که هیچ، بدتر و بدتر هم خواهد شد به طوریکه این احتمال وجود دارد مثلا در 10سال آینده فوتبالیست معروف با دریافت سند برج الهیه پیراهن فلان تیم را بپوشد و بگوید من از بچگی این رنگی بودم!
شنیده‌ها (شما مطمئن باشید!) حاکی از آن است که در نقل و انتقالات امسال لیگ برتر چند قرارداد سنگین سه، چهار و حتی پنج میلیاردی بسته شده تا بازیکنان تاپ کلاس فوتبال ما ارادت قلبیشان را به پیراهن‌ها ثابت کنند!
سوال اینجاست که وقتی باشگاه‌ها چنین پول‌هایی دارند و می‌توانند هرکدام نزدیک به 20میلیارد تومان را تنها در چندماه از جیبشان خارج کنند چرا به سراغ بازیکنانی نمی‌روند که برایشان پولساز باشند؟!
خداراشکر، ما بازیکنان زیبارو و فتوژنیک در فوتبالمان نداریم تا بتوانند در صنعت مدلینگ برند شوند و پولسازی کنند. در فوتبال هم نهایتا بتوانند در طول یک فصل 10امتیاز (خانه پر!) برای تیمشان جمع آوری کنند و بنابراین اینجا هم سودی برای باشگاهشان ندارند!
به همین دلیل توصیه می‌شود باشگاه‌ها کمی سلیقه به خرج دهند و به دنبال بازیکنان غیر ایرانی باشند که در دنیا شناخته شده‌اند و حاضرند برای خوشگذرانی به ایران بیایند!
برای مثال ما شنیده‌ایم که میشل سالگادو از ایران خوشش آمده و رفت و آمد زیادی به کشورمان دارد. او در ورزشگاه آزادی نشان داد با اینکه سن زیادی دارد اما 10سر و گردن از ستاره‌های لیگ ما بالاتر است! هرچند که او فاصله سنی زیادی هم با بسیاری از فوتبالیست‌های نامدار فعلی فوتبال ما ندارد اما تقریبا با همین مبالغ، نهایتا 3-2 میلیارد بیشتر می‌توان مغز او را برای بازی در لیگ برتر شستشو داد!
همین مساله را به رونالدینیو هم می‌توان تعمیم داد. شاید بگویید این افراد به دنبال پول هستند اما از شما می‌پرسیم اگر رونالدینیو به دنبال پول بود قطری‌ها یا اماراتی‌ها اجازه می‌دادند ما به او فکر کنیم؟!
یکی از تهیه کنندگان خوب کشورمان که اتفاقا تازه هم وارد این عرصه شده توانست با روابط خودش، چهره ریوالدو را روی پرده‌های سینمای ایران ببرد و به این طریق پولسازی کند و حتی ریالی هم به این ستاره نامدار و اسبق تیم ملی بریل پرداخت نشد و هرچه بود مرامی و معرفتی بود!
حالا با یک دو دوتا چهارتا، آیا نمی‌توان به این نتیجه رسید که یک باشگاه به جای خرید 4بازیکن 3میلیاردی، 10میلیارد به رونالدینیو بدهد و او را به ایران بیاورد؟! بازیکنی که مطمئنا حتی اگر 100کیلو هم باشد در طول یک فصل برای شما 20گل خواهد ساخت و نیازی هم به گل های زده او نیست!
شاید بگویید که نمی‌شود و... ما از شما می‌خواهیم که برای یکبار هم که شده درهای تیمتان را به روی دلال‌های وطنی ببندید و به جای زد و بندهای مخفیانه در گوشه و کنار کلانشهر تهران، کمی هم به گفتگو با ایجینت‌های خارجی بپردازید! شاید فرجی شد و چند بازیکن بازنشسته اما باکیفیت به ایران آمدند و علاوه بر اینکه سطح فوتبالمان را بالا بردند، باعث رونق پولسازی باشگاه‌ها هم شدند!
ضمن اینکه دیگر نیازی نیست که برای پر کردن ورزشگاه‌ها به مردم ساندویچ بدهیم و ورزشگاه را مجانی کنیم! اگر رونالدینیو مثلا در تیم کم تماشاگری مثل سیاه‌جامگان مشغول به کار شود مجبوریم در مشهد یک استادیوم دو طبقه احداث کنیم و بلیط طبقه دوم را هم می‌توانیم 50هزارتومان بفروشیم!
با اینحال چشممان آب نمی‌خورد که این حرف‌ها به گوش کسی برود! چون حتی اگر حرف‌های ما میخ باشد، گوش‌هایشان سنگ است و آن‌ها همچنان دوست دارند در کنار دلال‌های گردن کلفت زندگی کنند!