حالا بجای اینکه پرسپولیسی ها زانوی غم بغل بگیرند و از بی تدبیری انصاری و خلیل زاده و چیپ خوردن های بیرانوند و بی خِردی طارمی و قلیان کشیدن ها و سفارت نَوردها ناراحت باشند و استقلالی ها هم انگشت دست و پای شان را جلو بیاورند و حساب کنند که پرسپولیس هم مثل تیمِ شان "۶" تا خورده و ایول! لحظه ای درنگ کنیم و بجایِ لجن پراکنی در گروه ها و کانال ها، واقعیت هایِ خاک گرفته فوتبال را از زیرِ "موکت" های ظریف مصورِ آن بیرون بیاوریم.
واقعیت هایی که بهترین راه برای مخفی کردن شان در همه ی این سال ها همین زیرِ فرش و مبل و گلدان کردن بوده. لطفا وسایل ساختمانِ فوتبال مان را بیرون بریزیم تا گرد و خاک ها را بگیریم و تارهای دلالی ها و سو مدیریت ها و عنکبوت ها را از در و دیوارش پایین بیاوریم.
بیاییم قبول کنیم حرفه ای که هیچ، حتی آماتور هم نیستیم. بیایید قبول کنیم با این که با "استعداد" هستیم اما با قلیان کشیدن و "ترامادول" خوردن و روزی ۲ ساعت "تمرین" و "تغذیه" نامناسب و "استراحت" و "زمین" و "امکاناتِ" بی کیفیت، "حدِّ" ما همین حضور در جمع ۴ تیم، شاید هم کمتر باشد. بیایید قبول کنیم کارِ "اصولی" در فوتبال مان چیزی شبیه "کشک" بوده. باور کنید چیزی برای فوتبال مان نکاشته ایم که بخواهیم با قهرمانی در آسیا دروی شان کنیم. آن قهرمانی هایِ اتفاقی را "لولو" برد. واقعیت چیز دیگری است. رشد فوتبالیست و بسکتبالیست و والیبالیست و کشتی گیر ما بیشتر از آن که محصولِ تمرین و برنامه ریزی و آموزش اصولی باشد، محصولِ خلاقیت و آموزشِ "دیمی" است. فکر می کنید علت آنکه استپ های شجاع خلیل زاده چیزی شبیه به "دفع توپ" است چیزی جز نبودِ آموزش در روزهای ابتداییِ فوتبال می تواند باشد؟ یا مثلا همین محمد انصاری با اخلاق که متوجه نیست در بازی های حساس مثل همین بازی پرسپولیس_الاهلال که داورش هم عرب است و منتظر که خطایِ "نبوده" را "بوده" اعلام کند، نباید پشتِ سرِ بازیکن حریف ( نزدیک محوطه جریمه یِ خودمان) آنطور بِدود و آنطور پنالتی بدهد و آنطور دودمان تیم را به باد؟ حالا تا صبح هی بگویید پنالتی نبوده. اصلا اعتراض کنید. ریشه استپ کردن ها و پنالتی دادن ها جای دیگری است. نوجوانانِ چمنیان را دریابیم!