به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری برنا؛ اصلاح‌طلبان در انتخابات سال 94 و 96 با تشکیل شورای عالی سیاست‌گذاری، توانستند پیروزی‌های بزرگی را کسب کنند اما این پیروزی‌ها و لیست‌های انتخاباتی، نقدهایی را هم در پی داشت که با وقوع اعتراضات دی ماه سال 96، این انتقادها بیشتر شد. کارنامه اصلاح‌طلبان در انتخابات و اعتراضات چگونه است؟ «رحیم ابوالحسنی»، عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی، با دفاع از عملکرد اصلاح‌طلبان می‌گوید: «استراتژی اصلاح‌طلبان بعد از سال 88 انتخاب رویکرد تعامل درون حاکمیت بود.» البته او معتقد است پس از اعتراضات دی ماه، اصلاح‌طلبان دچار بحران گفتمان شده‌اند. در ادامه گفتگوی برنا را با این عضو حزب اعتماد ملی می‌خوانید.
نظر شما درباره انتخابات سال 96 و رویکرد شورای سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان نسبت به دو انتخابات شوراها و ریاست جمهوری چیست؟
استراتژی اصلاح‌طلبان بعد از سال 88 انتخاب رویکرد تعامل درون حاکمیت بود. بر اساس این استراتژی سعی کردند بازی صفر و صد را شروع نکنند و به نتایج نسبی رضایت دهند. لذا در انتخابات سال 92 توانستند یک کاندیدای با گرایش اصلاح‌طلبی را روی کار بیاورند. اصلاح‌طلبان در سال 92 پذیرفتند از انتخابت قهر نکنند و کاندیدایی را که بیشتر به اصلاح‌طلبان نزدیک است را انتخاب کنند و در سال 96 هم همین روش را ادامه دادند.
از آنجایی‌که در کشور به‌خاطر قانون بد انتخابات، فرهنگ سیاسی غلط و روانشناسی اقتدارگرایی نتوانستیم حزب را جا بیندازیم، نیاز به کار جمعی غیر حزبی داریم. ما از منتخبین شورا راضی نیستیم اما کار جمعی همین است و باید به نتایج نسبی تن داد. شورای عالی سیاست‌گذاری که منتخب احزاب و چهره‌های سیاسی بود به این نتیجه رسید. اصلاح‌طلبان بسیار ریسک کردند تا شعار جوان‌گرایی را در انتخابات شورای شهر عملی کردند.
مساله بعدی این است که اصلاح‌طلبان به یک اجماع برای رهبری رسیدند و رهبری آقای خاتمی را پذیرفتند. این‌ها دستاوردهای اصلاح‌طلبان بود. انتخابات سال 96 بسیار موفق بود.
درباره مواضع اصلاح‌طلبان درباره اعتراضات دی ماه 96 انتقادهایی مطرح شد، شما مواضع اصلاح‌طلبان را چگونه می‌بینید؟
یکی مشکلات حکمرانی جامعه و بحران های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و از آن طرف هم فروپاشی نظام. ما معتقدیم نظام بین‌المللی دنبال فروپاشی نظام ما است. اگر بخواهیم از اعتراضات غیر مدیریت شده حمایت کنیم، امکان فروپاشی وجود دارد و این آوار بر سر همه فرود می‌آید. بنابراین اصلاح‌طلبان چون از نسل انقلاب هستند، معتقدند باید به هر نحوی شده این نظام را نگه داشت. بر این اساس مواضع اصلاح‌طلبان در دی ماه 96 حفظ نظام بود و دامن نزدن به اعتراضات کور و بدون مدیریت اما برای برون رفت از این شرایط، اصلاح‌طلبان راه حلی ندارند و دچار بحران گفتمان شده‌اند.
یکی از مسائلی که بعد از اعتراضات مطرح شد، بحث گفتگوی ملی است. به نظر شما این بحث چقدر می‌تواند به بهبود شرایط کمک کند؟
انجماد فکری اصولگرایان مانع از طرح گفتگوی ملی می‌شود. بسیاری از اصولگرایان هم به اشتباهات خود پی برده‌اند و به اصلاح‌طلبان نزدیک شده‌اند. مساله این است که برای آن طرف اصلا گفتگو اهمیت ندارد.
بحث‌هایی در درون اصلاح‌طلبان برای تغییر شورای سیاست‌گذاری به پارلمان اصلاح شنیده می‌شود، نظر شما چیست؟
اینکه یکباره کارها را به احزاب واگذار کنید، شدنی نیست. بنده هم معتقدم شورای سیاست‌گذاری باید تبدیل به شورای احزاب شود اما باید این روند تدریجی باشد.
اصلاح‌طلبان همیشه صحبت از دموکراسی می‌کنند، اما در داخل خود اصلاح‌طلبان این مساله کمتر دیده می‌شود، به عنوان مثال بحث شورای سیاست‌گذاری و بستن لیست شورای شهر، چرا مردم باید به چنین جریانی برای رسیدن به دموکراسی امیدوار باشند؟
در اینکه ما فرهنگ دموکراسی نداریم، هیچ شکی نیست. اما اینگونه نیست که بگوییم اصلاح‌طلبان دقیقا شبیه اصولگرایان هستند. به نظر من باید به دنبال تغییر ساختارهای داخلی بود.
چقدر این اراده در بین جریان اصلاح‌طلب وجود دارد؟
اراده، فشار افکار عمومی است. اگر جامعه این فشار را بیاورد، قطعا اصلاح‌طلبان هم تغییر خواهند کرد.
آیا فرصت چنین اتفاقی وجود دارد؟
بله حتما، ما نباید قهر کنیم. یکی از مشکلات ما این است که تا چند پله را می‌گذارنیم، دوباره از اول شروع می‌کنیم.
درباره احمدی‌نژاد و مواضع اخیرش تحلیل های بسیاری می‌شود، برخی معتقدند در شرایطی که مردم نسبت به دو جریان اصول‌گرا و اصلاح‌طلب اقبالی ندارند، احمدی‌نژاد دنبال سوء استفاده از فضاست. نظر شما چیست؟
احمدی‌نژاد بسیار آدم زرنگی است. او می‌خواهد از شکاف‌های موجود استفاده کند. احساس می‌کند، یک جنبش اجتماعی در راه است. احمدی‌نژاد تلاش می‌کند تا لیدری چنین جنبش‌هایی را عهده‌دار شود.
چقدر امکان چنین چیزی وجود دارد. شاهد بودیم جمعیت بسیار کمی برابر دادگاه بقایی جمع شدند؟
احمدی‌نژاد برای الان برنامه‌ریزی نمی‌کند. او فکر می‌کند، نظام توان حل مشکلات را ندارد؛ بنابراین اعتراضات باز هم شعله‌ور خواهد شد و می‌تواند از آن استفاده کند.