بهگزارش خبرگزاری برنا تهران، علی جهانجونیا دانشجوی کارشناسی کارگردانی سینما در دانشگاه علمی‌کاربردی، کارگردان و بازیگر جوان جویایدر حاشیه نمایش «بالا بر غذا» با خبرنگار برنا گفتگو کرد.
خاطر نشان میگردد، نمایش «بالا بر غذا» به نویسندگی: «هارولد پینتر» و با ترجمه: «رضا دادویی» به کارگردانی : « علی جهانجونیا» و با بازیگری «پیمان رمضانی» و علی جهانجونیا طی سه هفته در «خانه نمایش داد» روی صحنه رفت که مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت.
مصاحبه این جوان را با ما می خوانید.
* مختصری از بیوگرافی خودتان بگویید.
- علی جهانجونیا هستم متولد ۱۹تیر ۱۳۷۶ و دانشجوی کارشناسی کارگردانی سینما در دانشگاه علمی‌کاربردی.
* اولین بارقه های علاقه به هنر چه زمانی در شما پدید آمد؟
- پدر و مادر بنده هردو فرهنگی هستند و پدرم سابقه بازی در چندین تئاتر در استان گیلان را دارد؛ از این رو من از سنین کودکی با کتاب و عکس‌های بازیگری پدرم سر و کار داشتم. درنتیجه علاقه‌مندی به فرهنگ و هنر از همان سنین پایین در من شکل گرفت؛ هنوز سواد نداشتم که اکثر کتاب‌های کودک و نوجوان آن دوره را از بر بودم و در ۹ سالگی جایزه بهترین نویسنده را در مسابقات بین مدارس دریافت کردم...
* چه کارهایی قبل از کار اخیر انجام دادید؟
- بنده تجربه کارهایی نظیر دستیارصحنه، مدیرصحنه، دستیار کارگردان، دستیار برنامه ریز و بازیگری را در چندین پروژه دارا بوده‌ام ولی مایلم سابقه هنریم از این پروژه به بعد به محسوب شود چون موافق خیلی از آن کارها نبودم و با شیوه و عملکرد آن گروهها مخالف بودم؛ اتفاقا از همین رو بود که تصمیم گرفتم گروه خودم را تشکیل دهم و آن‌طور که صحیح می‌دانم به فعالیت هنری بپردازم.
* چرا این متن را برای اجرا انتخاب کردید؟
- پیش‌تر از جذاب‌شدن این نمایشنامه برایم، این زندگی و خصوصیات هارولد پینتر بود که برایم جذاب بود و با وی همذات پنداری می‌کردم. پس از مطالعه چندین نمایشنامه از وی، «بالابرغذا» که یکی از پرتکلف‌ترین متون وی است، توجه ام را جلب کرد زیرا مسائل امروز سرزمین خودمان را بیان می‌کرد و اندیشیدم اکنون زمانی مناسب برای اجرای این نمایش است.
* چگونه شد که خودتان هم در کار بازی کردید؟
- در ابتدای امر قرار نبود که خودم بازیگری کنم. بازیگران زیادی آمدند، از پسش برنیامدند و رفتند و درانتها با تصمیم گروه ترجیح بر این شد که بنده مسئولیت بازی این نقش را خود بر عهده گیرم.
* بالابر غذا با دو کاراکتر در فضای یک لوکیشن اجرا شد، در شیوه اجرا چه راهکاری داشتید که تماشاگر از کار خسته نشود؟
- ما برای نشان دادن فضای ابزورد و نقدهایی که این نمایشنامه بر اجتماع دارد نه سعی کردیم جذاب و سرگرم‌کننده باشیم نه به‌شکل نمایشی گنگ و خسته‌کننده. ما فقط سعی کردیم آنگونه که این کارکترها هستند باشیم تا بتوانیم آینه‌ای تمام‌نما برای تماشاچی خود باشیم؛ حال اگر برای تماشاچی سرگرم‌کننده است یا خسته کننده به خروجی که از آمیخته‌شدن نمایش با درون فرد نشات می‌گیرد، بستگی دارد.
* برای دوری از میزانسن های تکراری چه تمهیداتی داشتید؟
- اگر قرار است زندگی را به تصویر بکشیم چرا نباید میزانسن‌های تکراری داشته‌باشیم؟ مگر انسانها برای حرکات خود در زندگی روزمره به تنوع یا میزانسن‌دهی فکر می‌کنند؟ ما اجرا نمی کنیم بلکه روی صحنه زندگی می‌کنیم!
* پروسه اجرای نمایش شما به سادگی انجام شد؟
- بنده کارگردانی جوان،دانشجو، بدون رابطه، خارج از مافیای هنر و تئاتر و فاقد جیبی پر از پول هستم؛ فکر می‌کنم پاسخ واضح است!
* از اجرا و استقبال مخاطب راضی بودید؟
- از اجرا بله و از مخاطب خیر! جذب مخاطب در ایران هنر نمی خواهد بلکه به مسائل دیگری مرتبط است که ما نداشتیم.
* از کار هنری بعدی تان بگویید.
- بنده در تلاش برای تشکیل گروهی جوان، دانشجو و تلاشگر هستم تا در کنار هم جدا از فضای آلوده‌ی تئاتر و سینمای امروز به یادگیری و کارکردن به موازات یکدیگر بپردازیم و بدین امیدم که بتوانیم بعد از تکان‌دادن خودمان کمی تئاتر و سینما را تکان دهیم.