به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ رضا رفیع در صفحه شخصی اش نوشت: طنزپردازی در شرایطی که موضوع مورد بحث در زمره اسناد بالادستی و مرتبط با امنیت ملی و دیپلماسی خارجی است که در سطح کلان مملکت در خصوص آن موضع گیری می کنند؛ کار چندان ساده ای نیست. حتی برای همچو منی که بیش از ۱۰ سال است در حوزه طنز سیاسی، «برنامه زنده» دارم که گفتند هیچکس نداشته است.
یکی از راهها و راهکارها برای ورود به این مسائل حساس و طنزپردازی در خصوص آنها کشاندن موقت و موردی شوخ طبعی به سمت فکاهه است. تا لبخندآفرینی افزون، مقداری از خطر شوخی با موضوعات حساس بکاهد. چرا که طنز، خیلی جدی تر از فکاهی است. به سمت هجو نیز که ذاتاً و روحاً تمایل ندارم و نمی خواهم ادبیات طنز را به فحش آلوده کنم. خود طنز این قدرت را دارد که گاه چنان تند و گزنده شود که طرف بگوید: آااااااخ!.......
با هر موضوع سیاسی و اقتصادی و اجتماعی موجود، در یک سطح و طراز متناسب با اقتضائات و شرایط ذاتی آن باید شوخی کرد. همه سوژه ها را نمی شود با یک چوب راند.
اکثر دوستان طنزپردازی که این نکته را دقت نمی کنند، در عمل دچار مشکل می شوند و نمی فهمند از کجا خوردند. با هر موضوع و مبحثی نمی شود یکسان و یکجور برخورد کرد. هر چیزی قلقی دارد و به قول قدیمی ها: هر خری یک سیخگاهی!
یکی از مشکلات برنامه زنده طنز این است که سوای خطراتی که دارد و اگر مراقب نباشید، به اندک تند رفتن و بد رفتنی ممکن است چنان چپ کنید که کسی نتواند شما را راست کند؛ بعد از پایان برنامه هم تازه فکرها و نکته های دیگری به ذهن و ذوق شما هجوم می آورد و با خود می گویید که اگر تولیدی بود، می توانستم کات بدهم و مطلبم را دوباره بگویم. عین اکثر برنامه های طنز تلویزیون که دیده اید و می ببنید. اما در برنامه زنده من، همه چی بداهه است. در "آن" اتفاق می افتد.یار ما آن دارد و این نیز هم؛ شاید یعنی همین!
در طنز من، نویسنده و مجری یکی است؛ حالا باز یک آدم نابغه و بلاتشبیه اینشتین می آید کامنت می گذارد که نویسنده خوب متنی براتون نوشته!...خب مرگ!.... از این نوابیغ زیاد داریم در فضای مجازی!.... طرف اصلا حال و حوصله ندارد که بخواهد بفهمد من قبل از آن که مجری باشم، نویسنده و شاعرم. فقط می خواهد یک چیزی بگوید که نگوییم طرف لال است!...