به گزارش خبرگزاری برنا؛ اصل این سنت در میان عرب ها رواج داشته است. آنها هنگام وارد شدن مصیبت، دست ها را به صورت ضربدری -به گونه ای که کف دست ها به طرف صورت باشد- روی هم قرار داده و به نشانه عزا به سینه می زدند (کاری که اکنون نیز در میان زنان عرب بسیار رواج دارد). سینه زنی به مرور زمان، به صورت موجود در آمده است.
این گونه نوحه گری ابتدا به صورت فردی بوده، اما به مرور زمان به صورت گروهی و دسته های سوگواری در آمده است. همچنین رواج و توسعه این عمل مربوط به همان قرن های آغازین هجری در دولت آل بویه بود و در زمان صفویه گسترش یافت و در عصر قاجاریه، بر تجملات این مراسم افزوده شد.
لازم به ذکر است که بهترین راه برای زنده نگاه داشتن هر فاجعه ای - به ویژه فاجعه کربلا - کارهای عملی می باشد. این کارهای عملی وقتی با هنرنمایی همراه باشند، تأثیر عمیق تری بر جای خواهند گذاشت. سینه زنی یکی از این کارهای عملی همراه با هنرنمایی است و به همین دلیل، مورد استقبال همه قرار گرفت. بر سر و بر صورت و یا اعضای دیگر زدن هم تأثیر دارد؛ ولی مانند سینه زنی طبیعی و خود جوش نیست.
این کار، نوعی عکس العمل عاطفی است که افراد هنگام عزا و مصیبت انجام می دهند. برخی زنان حاضر در صحرای کربلا، پس از مشاهده آن فجایع، با زدن بر سینه خود به عزاداری پرداختند و می توان حدس زد که با به حرکت در آمدن کاروان اسرای کربلا و اقامه عزا از سوی آنان در شهرها و اقامتگاه های بین راه و همراهی برخی از مردم با آنان، این روش به مرور زمان به صورت یک سنت و شیوه در عزاداری امام حسین علیه السلام در آمده باشد.