به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ آگاهی درباره این موضوع و حرف زدن از آن می‌تواند باعث پیشگیری از آزار جنسی شود. از طرفی داشتن اطلاعات و مهارت حل چنین مسئله‌ای می‌تواند به ما در مواجهه با کودکی که دچار این مشکل شده کمک کند.
بنا بر گزارش سازمان بهداشت جهانی 90 درصد آزارهای جنسی کودکان توسط خانواده، دوستان و آشنایان کودک اتفاق می‌افتد. بنابراین اگر می‌خواهید کودک خود را برای مدتی تنها بگذارید یا از شخص دیگری بخواهید که از او مراقبت کند، توجه کنید تنها آشنایی با کسی که از کودک شما را مراقبت می‌کند برای در امان ماندن او از خطر کافی نیست.
هر قدر آگاهی و اعتماد به نفس کودک بیشتر باشد و کودک بداند وقتی احساس خطر کرد چگونه و به کجا گزارش دهد، دست کودک آزار از او کوتاه می‌شود.
کودک باید یاد بگیرد در مواقع خطر یا زمانی که فردی رفتار مشکوکی از خود نشان می‌دهد مثلاً از او می‌خواهد به اندام خصوصی‌اش دست بزند و نگاه کند یا برعکس و باعث ترس او بشود یا بگوید «به مامان و بابات نگیا»، تا حد امکان تلاش کند با شماره 123 و 110 تماس گرفته و کمک بخواهد.
خود ما نیز باید نسبت به این موضوع حساس باشیم و اگر شاهد کودک آزاری در خانواده، همسایه مدرسه یا خیابان بودیم خود را مسئول بدانیم و با تماس گرفتن با این شماره‌ها با کودک آزار همکاری نکنیم.
آموزش به کودکان در رابطه با گزارش آزار جنسی
ما به عنوان پدر و مادر وظیفه داریم به کودکان آموزش دهیم چه زمانی و چگونه با اورژانس اجتماعی تماس بگیرند و از آنها کمک بخواهند.
اکثریت کودکان نمی‌دانند اگر کسی از افراد خانواده، فامیل، آشنا یا غریبه او را اذیت کند، می‌تواند با 123 تماس بگیرد و از آنها کمک بخواهد. بیشتر کودکان درباره آزار جنسی که تجربه کرده‌اند، هرگز صحبت نمی‌کنند.
پدر و مادر حرف کودک قربانی خود را گوش نمی‌دهند
طبق آمار از بین 3 کودکی که با پدر و مادر خود از آزاری که دیده‌اند صحبت می‌کنند تنها یک کودک مورد حمایت قرار می‌گیرد. یعنی در اکثر موارد پدر و مادر حرف کودک قربانی خود را گوش نمی‌دهند و او را باور نمی‌کنند.
کودک به دلایل متفاوتی از جمله ترس از تهدید کودک آزار، با پدر و مادر خود صحبت نمی‌کند. بنابراین باید به کودک آموزش داده شود اگر احساس خطر کرد از اورژانس اجتماعی کمک بخواهد.
به کودکان بگوئید اگر مشکلی برای‌شان پیش آمد و آنها را ناراحت کرد با مامان، بابا یا یک بزرگ‌تر صحبت کنند. به آنها بگوئید: «اگر موقعی که مامان یا بابا کنار تو نبودند و یک اتفاقی برایت افتاد که تو را ناراحت کرد، یا یک نفر تو را اذیت کرد و به تو گفت به کسی نگو یا آنقدر ترسیدی که نتونستی به ما بگویی، به شماره 123 زنگ بزن و بگو چه اتفاقی برایت افتاده است؟ اینطوری حتماً یک آدم خوب به کمکت می‌آید.»
نقش مهم معلمان و مربیان
از طرفی معلمان و مربیان که با کودکان در ارتباطند باید به آنها آموزش دهند که چه زمانی و چگونه با شماره‌های 123 و 110 تماس بگیرند. همانطور که به کودکان آموزش می‌دهیم در هنگام حادثه یا آتش‌سوزی با آتش‌نشانی تماس بگیرد باید به آنها یاد بدهیم اگر در خانواده، پدر، مادر، برادر، عمو، دایی، پدربزرگ یا هر یک از اعضای خانواده آنها را اذیت کرد یا کاری کرد که آنها احساس کردند نمی‌توانند درباره آن کار به کسی چیزی بگویند یا از آن کار خجالت کشیدند، می‌توانند با 123 تماس بگیرند؛ مثلا اگر کسی به اندام خصوصی آنها نگاه می‌کند یا دست می‌زند یا آنها را مجبور می‌کند به اندام خصوصی او نگاه کنند یا دست بزنند، حتما با 123 تماس بگیرند.
نشانه های آزار جنسی
از آنجایی که بیشتر کودک آزاری‌ها در خانواده یا توسط افراد آشنا اتفاق می‌افتد، بهتر است مربیان و معلمان کودک نیز با شناخت نشانه‌های کودک آزاری و مشاهده آن در کودک با شماره 123 یا 110 تماس بگیرد و گزارش دهند.
برخی از نشانه‌هایی که مربیان کودک باید به آن توجه کنند شامل:
* زیاد ماندن کودک در دستشویی نسبت به عادت قبلی کودک.
* تغییر ناگهانی رفتار کودک (ناسازگاری، شرکت نکردن در فعالیت گروهی، شکایت بی‌مورد از سردرد و شکم درد).
* زیاد لباس پوشیدن و عدم رعایت بهداشت فردی.
* عدم علاقه به خانه رفتن، غیبت‌های طولانی مدت یا زود آمدن و دیر رفتن از مدرسه.
* حساسیت به تماس فیزیکی.
* بازی جنسی با اسباب بازی‌ها.
* داشتن اطلاعاتی که مناسب سن کودک نیست.