سریال «هم گناه» به کارگردانی مصطفی کیایی با بازی پرویز پرستویی، حبیب رضایی، رویا تیموریان، محسن کیایی و هدیه تهرانی هفته گذشته در قسمت اول منتشر شد و همانند دیگر آثار تولید شده در شبکه نمایش خانگی در قسمت اول هر آنچه نیاز است تماشاگر نداند ندانست و هر آنچه نیاز بود تا فضای قصه گنگ‌تر استارت بخورد اتفاق افتاد تا این سریال شبکه نمایش خانگی هم با فرمول مرسوم حفظ تماشاگر برای ادامه دادن همراهی‌اش با سریال رقم خورد.
سریال از معرفی سرهنگ صبوری با بازی پرویز پرستویی کلید می‌خورد و در مقابل شخصیت فریبرز کاراکتر پرویز با بازی حبیب رضایی را داریم که این دو با یک نسبت فامیلی و تجربه یک اتفاق مشترک در گذشته حالا به هم می‌رسند. درواقع سریال «هم گناه» اولین تجربه سریال سازی مصطفی کیایی برای شبکه نمایش خانگی داستان زندگی یک پلیس است که حالا به موازات زندگی حرفه‌اش درگیر ماجرایی می‌شود که همسر و فرزندش (پیمان) نیز به ماجرا گره خورده است.
از شکل و شمایل داستان برمی‌آید که قصه بتواند کشش لازم را برای مخاطبش ایجاد کند و ترکیب تیم بازیگری هم به اندازه لازم جذاب و از سویی با وجود محسن کیایی با نمک و مفرح است تا بخش عظیمی از طرفداران این گونه از تولیدات نمایشی برای «هم گناه» دست به جیب شوند.
قطعا ترکیب حبیب رضایی، پرویز پرستویی و محسن کیایی با چند نوع جنس بازی متفاوت و البته یک قصه گرم می تواند گیرا باشد به شرط آنکه:
1) به مخاطب سریال های شبکه نمایش خانگی به شیوه قطره چکانی قصه تزریق نکنیم.
2) سریال بعد از 12 قسمت صاحب قصه نشود.
3) در هر قسمت از سریال گوشه ای از گره باز یا پی رنگی از قصه کلید بخورد تا تماشاگر از دیدن هرقسمت از سریال دست خالی نماند.
4) بی تردید کش آمدن و بی رمق شدن داستان در شبکه نمایش خانگی نقطه ضعفی است که با هدف کلان اقتصادی صورت می گیرد.
با شناختی که از سینمای مصطفی کیایی وجود دارد و توانمندی او در ریتم شناسی و سرعت عمل بالا در تزریق قصه، ماجرا، اتفاقات و جانمایی صحیح تعلیق ها می توان امیدوار بود که «هم گناه» در شبکه نمایش خانگی اتفاقی موفق باشد.