محمد کاظم زاده روانشناس، در گفت و گو باخبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ درباره لزوم حضور دو مشاور روانشناس و جامعه شناس در کنار نویسنده و گروه کارگردانی هنگام نگارش فیلمنامه و یا تولید اثر نمایشی اظهار داشت: تمام عوامل اثرگذار اعم از هنر و هفت مدل جلوه هنر و تمامی فرآیندهای آموزشی و فرآیندهایی که یک هنجار یا یک قاعده رفتاری را به دیگران منتقل کند و باید ها و نبایدهایی را تعین کند و اثر گذاری در لایه های متفاوتی ادراکی انسان ها داشته باشد باید 3نکته را دارا باشد تا موفقیت آمیز عمل کند.
او در مورد این نکات گفت: نکته اول با جزئیات زندگی واقعی مخاطب همراه و همخوانی داشته باشد بدین معنی که اگر اسم کاراکترهای فیلم شباهت به اسم های زندگیش داشته باشد و اگر خصوصیت های زندگی شخصیت های فیلم شبیه شخصیت های داخل زندگی خودش باشد آن را به واقعیت زندگی خودش نزدیکتر می بیند و راحت تر می تواند آن را بپذیرد درنتیجه لازم است تا فیلمساز و نویسنده حتما جزئیات زندگی مخاطب را در فیلم های خود بگنجاند. نکته دوم باید بیان جلوه های ادراکی و هیجانی مخاطب به درستی صورت بگیرد به طور مثال همین بحران کرونایی که رخ داده است و یا مسائل اقتصادی و... اگر فردی که می خواهد اثرگذار باشد بتواند جلوه‌های ادراکی یعنی آن چه که در فهم و ذهن مخاطب شکل می گیرد را رصد کند و بتواند آن را به نحوی بیان کند دومین فاکتور اثر گذاری خود را رقم زده به طور مثال عموم افراد در مقابله با بحران شیوع ویروس کرونا چه اضطراب ها،تشویش ها و دغدغه هایی را تجربه می کنند و عموم افراد در مقابل این برش از تاریخ چگونه فکر می کنند و چه کسانی را مقصر می دانند و توجه به چه جلوه گذاری دارند اگر یک نویسنده و فیلمساز بتواند به این نکات دقت کند فوق العاده اثر گار خواهد بود. سومین نکته که بسیار حائز اهمیت است همراهی هیجان و هنر است بدین معنی که با مسائل هنری یک فرآیندی را رقم بزنیم که هیجان‌های اصیل انسان‌ها فعال شود؛ هیجانی مانند شادابی، غم، ترس، خشم، احساس ارزشمندی و... اگر بتوانیم هیجان‌های مخاطبان را به صورت جدی فعال کنیم تا بایک داستان، نمایش و فرآیند همراه شود اثرگذارترین حالت آن فرآیند را می توانیم رقم بزنیم.
او در پایان خاطرنشان کرد: در فرآیند فیلمسازی بهتر است که جامعه شناس و روانشناس حضور داشته باشد البته که علم جامعه شناسی و روانشناسی با محتوای زندگی مردم فاصله دارد مگر اینکه حلقه های مفقودی را آن جامعه شناس و روانشناس با توانایی پژوهشی و بالینی خودش بتواند این حلقه ها را به همدیگر متصل کند اگر چنین کاری انجام دهد آن روانشناس و جامعه شناس می تواند موثر باشد اما اگر بخواهد محتویات تئوری که در کتاب‌های دانشگاهی به آن پرداخته شده را در جلوه های نویسندگی و یا فیلم منعکس کند نمی‌تواند کارایی داشته باشد چراکه فاصله آن چه که در مطالب بین دانشجویان و استاد در دانشگاه رد و بدل می‌شود با واقیعت زندگی بسیار متفاوت است پس حس و حال و شخصیت و تشخص پژوهشگری است که می‌تواند موثر باشد.