«دیپورت» به همبستگی و اتحاد مردم ایران و افغانستان می‌پردازد

امیرسجاد حسینی، کارگردان فیلم «دیپورت»، در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: زمانی که فیلم «دیپورت» را می‌ساختیم هنوز ساخت فیلم‌هایی با موضوع افغانستان مُد نشده بود و خیلی دوست داشتم درباره یک مهاجر افغان فیلم بسازم اما قصه‌ام را پیدا نمی‌کردم و نمی‌توانستم مسئله‌ام را در یک قصه دنبال کنم تا اینکه به رزمندگان مدافع حرم رسیدم.

حسینی خاطرنشان کرد: پس از اینکه به این موضوع رسیدم دوباره به این فکر کردم که نسبت من به عنوان یک ایرانی با ماجرای یک مهاجر افغانستانی چیست؟ تا اینکه به داستان شهید مصطفی صدرزاده رسیدم، داستان او برای من جذاب بود. فردی که زبان افغانستانی یاد می‌گیرد و حتی مدارکی جعل می‌کند تا وارد لشکر فاطمیون بشود؛ برایم شخصیتی بسیار جذاب بود.

او افزود: من از شهید صدرزاده به طور کلی الهام گرفتم، قرار بود مستندی درباره ایشان بسازم که در صحبت‌هایی که داشتیم به این نتیجه نرسیدم که مستند را چگونه باید بسازیم و من می‌خواستم نگاهی جزئی‌تر داشته باشم.

این کارگردان در ادامه گفت: با اینکه تصور می‌کنیم روشنفکر شده‌ایم، تعصب نژادی نداریم اما هنوز این معضل و این نگاه در ما نفس می‌کشد. در فیلم من قصه یک ایرانی مذهبی و اصطلاحاً یک بچه مسلمان قلدر را داریم که از نگاه بی تعصب و برادرانه ما با افغانستانی‌ها دفاع می‌کند. سعی من این بود که قصه‌ای درباره یک مهاجر افغانستانی روایت کنم. برادران محمودی هم درباره این موضوع فیلم ساخته‌اند اما فیلم آن‌ها را که دیدم به نظرم خلاف مضمونی که مدنظر دارند عمل می‌کند و به همین دلیل من ساخت این فیلم را با جدیت بیشتری دنبال کردم تا روایت خودم را درباره این موضوع مهم داشته باشم.

حسینی در ادامه اظهاراتش درباره اکران فیلم «دیپورت» گفت: درباره اکران این فیلم باید مرکز آفرینش‌های هنری بسیج نظر بدهد اما به احتمال زیاد اکران هنر و تجربه خواهیم داشت و برای پخش تلویزیونی برنامه‌ریزی و رایزنی‌ها را صورت داده‌ایم. امیدوارم شرایطی هم فراهم شود تا فیلم در کشور افغانستان اکران شود که البته با شرایط امروز نمی‌دانم چنین امکانی وجود دارد یا خیر اما اگر این اتفاق رخ دهد قطعاً اتفاق مبارکی است چراکه این فیلم به اتحاد و همبستگی دو ملت توجه دارد.

او افزود: مسئله من در درجه اول درباره این فیلم این بود که بتوانیم یک قصه را به خوبی روایت کنم و موضوع آن در درجه بعد قرار می‌گرفت. از آنجا که قصه فیلم در ایران روایت می‌شود، فیلمبرداری این فیلم به طور کامل در ایران بوده و لوکیشن‌های ما اکثراً در تخت رستم و شهریار بودند.

کارگردان «دیپورت» در پایان گفت: من علاوه بر فیلمساز، منتقد هم هستم و ممکن است اگر بخواهم درباره فیلم نظر بدهم نگاه منتقدانه‌ام غالب شود اما من «دیپورت» را اثری استاندارد می‌بینم که شاید بتوان حتی آن را دوست داشت.