به گزارش برنا؛ پوست خرس‌های قطبی با لایه‌ای از «بلابر» چربی پستانداران دریایی به خصوص وال‌ها و فک‌ها، عایق‌بندی شده که ضخامت این لایه تا ۱۰ سانتی‌متر می‌رسد. لایه چربی با لایه‌ای از خز پوشانده شده که ضخامت آن ۱۵ سانتی‌متر است. گرمای از دست رفته از بدن خرس‌های قطبی به محیط به قدری کم است که این موجودان در برابر دوربین‌های تصویربرداری حرارتی کاملا نامرئی هستند. نتایج مطالعه دانشمندان دانشگاه بوفالو نشان می‌دهد ژن‌هایی در خرس‌های قطبی تکامل یافته است، در نتیجه حضور این ژن‌ها خرس‌های قطبی قادر به تولید اکسید نیتریک بیشتری، نسبت به سایر گونه‌های خرس، هستند.
اکسید نیتریک یک مولکول سیگنال‌دهنده است و یکی از مکانیسم‌هایی که کنترل می‌کند اجازه دادن به سلول برای تولید انرژی متابولیک از مواد مغذی در دسترس یا تبدیل این مواد به گرمای بدن است. به نظر می‌رسد خرس‌های قطبی می‌توانند بسیاری از منابع بدن خود را به تولید گرما وادار کنند. این امر در صورتی محقق می‌شود که خرس‌های قطبی بتوانند سوخت کافی برای این فرایند را دریافت کنند، به همین دلیل خرس‌های قطبی بالغ رژیم غذایی پرکالری دارند و اغلب از گوشت فک‌های دریایی و بافت چربی آنها تغذیه می‌کنند.