این روزها فیلم سینمایی فسیل می رود تا رکورد ادوار مختلف سینمای ایران را در گیشه بشکند و این مسئله نشان از آن دارد که حالا مخاطب ما تکلیف خودش را برای خرید بلیت و ورود به سالن های  سینما مشخص کرده است . 

اگرچه ژانرهای مختلف در سینمای ما مخاطبان خودشان را دارند و بدون تعارف باید گفت سینمای ما در تنوع ژانر هم بسیار کمرنگ و محدود عمل می کند اما حتما بر همگان واضح و مبرهن شده است که فیلم های کمدی  این روز ها نه تنها نقل محافل هستند که بی تردید زندگی گیشه سینمای ایران به ساخت آثار کمدی در نوع و سبک های متفاوت مرتبط می شود.

اگرچه فیلم فسیل جزء آثار درجه یک سینمای بدنه هم حساب نمی شود و به لحاظ قصه و کارگردانی یک اتفاق ویژه محسوب نمی شود اما نباید نادیده گرفت که این فیلم امروز ناجی سینمای نفروش ما است و به رغم اینکه بسیاری از آثار پرسروصدای جشنواره ای نمی توانند گیشه را تصرف کنند فیلم فسیل توانسته است بار دیگر تجربه متفاوتی را در گیشه سینما رقم بزند . 

فراموش نکنید در روزگاری که مردم بخاطر شرایط اقتصادی حاضر به خریدن بلیت و ورود به سینما به هر قیمتی نیستند این فیلم می رود تا بیش از 60 میلیارد تومان فروش را تجربه کند اتفاقی که شاید با فیلم های پرسروصداتر هم رخ نداده است. 

نکته ای که وجود دارد این است که آیا  تولیدات سینمای بدنه باعث تغییر سلیقه مردم در دیدن فیلم شده است یا نه !

خواسته ، نظر ، مذاق و سلیقه مخاطب ایرانی است که گیشه را را نجات می دهد و  امروز می بینیم فیلم سینمایی فسیل بیش از آثار دیگر در معرض نمایش و فروش است اگرچه وضعیت روحی و روانی مردم در شرایط مختلف متفاوت است و همین مسئله در انتخاب آثار مختلف سینمایی نیز موثر است اما فراموش نکنیم که سینمای ما قبل از اینکه به یک جایگاه و نگاه اجتماعی جهانی نیاز داشته باشد به زندگی و زیست به روز  احتیاج دارد و این مسئله مستقیما به موفقیت در گیشه برمی گردد. اتفاقی که در سالهای اخیر بارها با ضرر و زیان فیلمسازها روبرو شده است و این روزها دفتر عامریان فیلم می داند که برای زندگی کردن و روی پا نگاه داشتن سینمای ایران باید به سراغ چه جنس داستان ها و چه ژانری برود .

موفقیت فیلم فسیل را باید به فال نیک بگیریم و به جای اینکه این اثر را به لحاظ فنی نقد و بررسی کنیم به این فکر کنیم که فیلم سینمایی فسیل توانسته است چراغ سینمای ایران را روشن نگاه دارد اگرچه ما با ساخت آثاری مانند فسیل و دیگر ساخته های سینمای بدنه می توانیم سلیقه مخاطب مان را به سطحی برسانیم که شاید قابل تحلیل و بررسی باشد اما فراموش نکنیم که سینما امروز یک صنعت است و باید خودش از پس هزینه هایش بربیاید تا بتواند به زندگی ادامه دهد .

با این ترتیب به جای نقد و نادیده گرفتن ویژگی های مثبت فسیل و آثاری از این دست که می توانند سینما را نجات دهند به این فکر کنیم که چگونه می توانیم با رعایت فرمول هایی که در فیلم فسیل وجود دارد آثاری درخشان و البته در خور را بسازیم تا هم مخاطب را از دست ندهیم و هم بتوانیم گیشه را پر و پیمان کنیم و فراموش نکنیم که سینما مسئولیت های مختلفی بر دوش دارد و شاید در بحث فرهنگ سازی نمی توانیم تنها به داستان جایگاه سینمای ایران بر اساس پر کردن وقت مخاطب فکر کنیم. 

سینما باید بتواند از پس خرج و هزینه های بالای این روزهایش بربیاید و ساخت فیلم هایی که بتواند سلیقه مخاطب امروز را با خود همراه کنند قطعا یک تبحر و استعداد متفاوت می طلبد که مشخصا برای برخی وجود دارد و برای برخی خیر.

 از همه ژانر های سینمایی حمایت کنیم!

با توجه به اینکه اکنون تهیه کننده های بخش خصوصی علی رغم جرقه های کوچکی که توسط بخش خصوصی زده می شود، چندان فعال نیستند، اما به طور عام بخش خصوصی کمرش شکسته است و دیگر فعالیت نمیکند. 

 زمانی این مطلب صدق میکند که تمام گروه های مختلف فیلم سازی مشغول فعالیت باشند و وقتی می بینند که یک سبک سینمایی مخاطبان زیادی جذب می کند طبیعتا استقبال میکردند و ادامه میدادند الان هم هزینه های تولید فیلم، هم شرایط فیلم سازهای بخش خصوصی و هم انبوه فیلم هایی که منتظر اکران هستند بسیار است و این موضوع بسیار ترسناکی هست.

این کارگردان سینما ادامه داد: الان ما تهیه کننده های زیادی داریم که سرمایه های محفوظی داشتند و در ساخت و تولید یک فیلم سرمایه گذاری کرده اند اما هیچ نتیجه ای دریافت نکرده و کارشان دیده نشده و به اکران نرسیده است. 

این امر به دلیل دولتی بودن سینمای ایران چندان تاثیر گذار نیست و بخش خصوصی هم به خاطر تجارت وارد این حوزه می شود اما فیلم هایی که در حال ساخت هستند تحت تاثیر فیلم سینمایی فسیل قرار ندارند. 

کاظم راست گفتار، سینمای حال حاضر را رو به موت دانست و گفت: افرادی که به صورت هنرمندانه و با عشق و علاقه وارد این عرصه شده اند دیگر رقمی برای فعالیت ندارند. بنابراین سینمای بدنه یا مستقل ناجی ما نخواهد بود زیرا هوش و حواس خود را از دست داده است و همینطور از نظر اقتصادی نیز توان ساختن فیلم نداریم اما اگر قرار باشد روزی سینما نجات داده شود می توان از سینمای مستقل کمک گرفت.