به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ مطالعه‌ای جدید که اخیراً منتشر شده است، نشان می‌دهد که رژیم‌های غذایی با کاهش کالری می‌توانند به افزایش طول عمر کمک کنند. این پژوهش که توسط محققان آزمایشگاه جکسون (JAX) انجام شده، تأثیر رژیم‌های مختلف غذایی بر طول عمر تقریباً هزار موش با ژنتیک‌های گوناگون را بررسی کرده و نتایج جدید و جالبی درباره تأثیر رژیم غذایی بر طول عمر ارائه داده است.
برای سال‌ها، مطالعات نشان داده‌اند که کاهش میزان غذای مصرفی یا کاهش دفعات خوردن می‌تواند منجر به طول عمر بیشتر در حیوانات شود. اما علت اصلی این ارتباط هنوز به‌طور کامل شناخته نشده است. در مطالعه‌ای که نتایج آن در شماره ۹ اکتبر مجله Nature منتشر شده، دانشمندان با بررسی موش‌های ماده بر روی رژیم‌های غذایی متفاوت، به دنبال پاسخی برای این پرسش‌ها بودند. این مطالعه با دقت طراحی شده بود تا تنوع ژنتیکی انسان‌ها را بازتاب دهد و به همین دلیل، نتایج آن از نظر بالینی اهمیت ویژه‌ای دارد.
نتایج این مطالعه نشان داد که کاهش کالری تأثیر بیشتری بر طول عمر موش‌ها داشت تا روزه‌داری متناوب. موش‌هایی که رژیم‌های بسیار کم‌کالری داشتند، بدون توجه به میزان چربی بدن یا سطح قند خونشان، به‌طور کلی عمر طولانی‌تری داشتند. جالب اینکه، موش‌هایی که طولانی‌ترین عمر را داشتند، آنهایی بودند که با وجود کاهش کالری، کمترین وزن را از دست داده بودند. این موش‌ها، برخلاف حیواناتی که بیشترین وزن را از دست داده بودند، سیستم ایمنی و تولیدمثل بهتری داشتند و انرژی بیشتری حفظ می‌کردند.
گری چرچیل، مدیر این مطالعه، اظهار داشت: "این مطالعه نشان می‌دهد که تاب‌آوری در برابر استرس و کاهش کالری نقش مهمی در طول عمر دارد. حیواناتی که حتی در شرایط سخت، وزن خود را حفظ می‌کنند، طولانی‌ترین عمر را دارند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که شاید کاهش کالری به میزان متوسط، رویکرد بهتری برای حفظ سلامت در درازمدت و افزایش طول عمر باشد. "
در این مطالعه، موش‌ها به پنج گروه تقسیم شدند. یک گروه از موش‌ها هر زمان که می‌خواستند و به هر مقداری غذا می‌خوردند. دو گروه دیگر روزانه به ترتیب ۶۰ درصد یا ۸۰ درصد از کالری پایه خود را دریافت می‌کردند و دو گروه دیگر به مدت یک یا دو روز در هفته هیچ غذایی نمی‌خوردند و در روز‌های دیگر می‌توانستند به هر میزان غذا مصرف کنند. سپس موش‌ها تا پایان عمرشان تحت بررسی‌های دقیق سلامتی قرار گرفتند.
موش‌های با رژیم غذایی آزاد به‌طور متوسط ۲۵ ماه عمر کردند. موش‌های با رژیم روزه‌داری متناوب به‌طور متوسط ۲۸ ماه زندگی کردند، در حالی که موش‌های با رژیم ۸۰ درصدی ۳۰ ماه و موش‌های با رژیم ۶۰ درصدی به‌طور متوسط ۳۴ ماه عمر کردند. اما در هر گروه، طول عمر موش‌ها متفاوت بود. به‌عنوان مثال، در گروهی که کمترین کالری را مصرف کردند، طول عمر از چند ماه تا چهار و نیم سال متغیر بود.
محققان دریافتند که عوامل ژنتیکی نقش بیشتری نسبت به رژیم غذایی در تعیین طول عمر دارند. ویژگی‌های ژنتیکی که هنوز به‌طور کامل شناسایی نشده‌اند، به‌طور قابل توجهی در چگونگی تأثیر رژیم‌های مختلف بر طول عمر تأثیرگذار بودند. این مطالعه نشان داد که موش‌هایی که توانستند وزن بدن، درصد چربی بدن و سلامت سلول‌های ایمنی خود را در شرایط سخت حفظ کنند، طولانی‌ترین عمر را داشتند.
چرچیل در این باره گفت: "اگر هدف شما زندگی طولانی‌تر است، برخی عوامل مانند رژیم غذایی را می‌توانید کنترل کنید، اما واقعاً بهتر است یک مادربزرگ بسیار پیر داشته باشید! "
این مطالعه همچنین نشان داد که برخی از معیار‌های متداول در پیری و طول عمر، ممکن است نیاز به بازنگری داشته باشند. به‌عنوان مثال، کاهش وزن، درصد چربی بدن و قند خون نمی‌توانند به‌طور دقیق رابطه بین کاهش کالری و طول عمر را توضیح دهند. در عوض، سلامت سیستم ایمنی و ویژگی‌های سلول‌های قرمز خون ارتباط بیشتری با طول عمر داشتند. این یافته‌ها نشان می‌دهد که ممکن است در مطالعات انسانی بر روی طول عمر، برخی از جنبه‌های مهم‌تر سلامتی نادیده گرفته شده باشند.
چرچیل توضیح داد: "در حالی که کاهش کالری به‌طور کلی برای طول عمر مفید است، داده‌های ما نشان می‌دهند که کاهش وزن در این رژیم‌ها برای طول عمر مضر است. بنابراین، وقتی در مطالعات انسانی می‌بینیم که افراد با مصرف دارو‌های مرتبط با طول عمر وزن کم می‌کنند و پروفایل‌های متابولیکی بهتری دارند، ممکن است این تغییرات نشانگر خوبی برای پیش‌بینی طول عمر آنها نباشد. "
انتهای پیام/