اوشین ساهاکیان. متولد اول فروردین 1365. صادره از اصفهان با اصلتی ارمنی. مثل اکثر هم کیشان خود در ده سالگی به دنیای توپ و تور وارد شد: «از 10 سالگی بسکتبال را شروع کردم و سه سال بعد به تیم ملی نوجوانان دعوت شدم و خوشبختانه توانستم در همه رده های ملی بازی کنم.»
او بسکتبال را به دلیل هیجان بالایش انتخاب کرد: «بسکتبال بازی لحظه های صدم ثانیه است که باید تصمیم گیری درست باشد. هیجان این رشته واقعا بالاست و بسته به حساسیت آن از ابتدا تا انتهای بازی حساس است.»
گذشت و گذشت و اوشین به وسیله رایکو ترومن در جام ملت های سال 2009 به همه شناسانده شد. پدیده نوظهور بسکتبال ایران در پست 4. پسری 198 سانتی متری با جنگندگی بالا و جاه طلبی دوست داشتنی.
ساهاکیان در ترکیب اصلی ایران خودش را اثبات کرد و شد جزو 5 نفر فیکس تیم ملی. حضور در دو دوره جام جهانی در سال های 2-10 و 2014 به همراه تیم ملی و قهرمانی اسیا در سال های 2009 و 2013 افتخارات اوشین به همراه تیم ملی ایران بود.
سال 93 سال پرباری برای بسکتبال و همچنین اوشین ساهاکیان بود. وی هم به همراه تیم ملی و هم با تیم باشگاهی اش، مهرام در مسابقات مهمی شرکت کرد.
قهرمانی با ایران در مسابقات غرب آسیا و جام ویلیام جونز شروع خوبی برای اوشین و تیم ملی بود. و مقمدمه خوبی برای جام جهانی به شمار می رفت. دومین حضور ایران و اوشین در جام جهانی و کسب مقام بیست و یکمی با 4 باخت و 1 برد. اوشین از بازی های خودش راضی نبود و این گونه از اسپانیا و جام جهانی اش صحبت کرد: «فکر می‌کنم گروه ما نسبت به سایر گروه‌ها نسبتا سخت بود. دو شکست اول هم در روحیه تیم تاثیرگذاشت چراکه تیم ما عادت دارد مسابقاتش را با پیروزی آغاز کند. موتور تیم ما دیر روشن شد اما توانستیم نشان دهیم که می‌توانیم در این سطح هم حرف‌هایی برای گفتن داریم.»
و سرانجام حضور در بازی های آسیایی اینچئون و نایب قهرمانی در این مسابقات که شاید ناکامی بزرگی برای بسکتبال هم به شمار می رفت.
اوشین درباره بازی های آسیایی 2014 و ناکامی ایران در کسب مقام قهرمانی گفت: «همه تیم ها جلوی ما خوب بازی می کنند و انگیزه فوق العاده ای دارند و ما هم آن ها در بعضی بازی ها دست کم گرفتیم. به طور مثال در بازی برابر قزاقستان ما ابتدا 16 امتیاز جلو افتادیم اما بعد بازی را کمی شل کردیم و تیم حریف هم همه توپ هایش تبدیل به گل شد و کار ما به مشکل خورد. بسکتبال بازی لحظه هاست و اگر از فرصت های به وجود آمده استفاده نکنید، سخت تنبیه خواهید شد.»
در مجموع اوشین جزو بهترین های ایران در سال 93 بود. کم نوسان بود و در خدمت تیم. شاید انتظار ها از او در جام جهانی و بازی های اسیایی بیش تر بود اما اوشین به دستور بچیروویچ تدافعی تر بازی می کرد و همین باعث می شد بازی اش زیاد به چشم نیاید.
اما اوضاع در بازی های باشگاهی برای اوشین بهتر شد. او موفق شد برای اولین بار در طول دوران حرفه ایش قهرمانی لیگ بسکتبال را تجربه کند؛ آن هم به عنوان کاپیتان و بزرگ تر تیم.
اوشین از این قهرمانی که چندان هم کارشناسان انتظارش را نداشتند، خوشحال بود: «چون من 3 بار بیشتر به فینال نرسیدم. زمانی که در ذوب آهن بازی می کردیم که در فینال ناکام ماندیم و سال های قبل از آن هم تیم زیاد قوی نبود. ما با ذوب آهن به نیمه نهایی می رسیدیم و به همین دلیل چند عنوان سومی لیگ دارم، 3 بار هم نایب قهرمان شده ام اما قهرمانی نداشتم که خدا را شکر با مهرام بعد از چند سال دوری و صبر به این تجربه رسیدم.»
در نهایت می توان گفت بسکتبال جزو رشته هایی بود که نه می توان لقب موفق به آن داد و نه می توان انگ ناکامی به آن زد ولی بدون شک اوشین ساهاکیان در 28 سالگی بسیار با ثبات و موثر بازی کرد و نشان داد دیگر در بسکتبال ایران یک وزنه قابل اتکا به حساب می آید.
اوشین روز اول سال 94، 29 ساله شد. او حالا در آستانه 30 سالگی پخته از قبل به فتح قله های تازه در سال جدید می اندیشد.