آقای ۷ ستاره

با ادب. باشخصیت. پرتلاش. همیشه برنده. دست به خیر، پهلوان و...

همه اینها گوشه ای از اخلاقیات قهرمان پهلوان ایران است. کسی که با امامعلی حبیبی و غلامرضا تختی مقایسه می شود و همه از منش پهلوانی اش صحبت می کنند. کسی که وقتی نامش به زبان می آید پیش از شروع مسابقه، 3-0 از حریفش جلو افتاده است. کسی که جز طلا مدال دیگری برازنده اش نیست. همان طور که در جهانی 2009 و المپیک 2008 و بازی های آسیایی 2010 مدال نگرفت. در قاموسش جز طلا مدال دیگری نمی گنجید.

همه این حرف های گفته شده و خیلی از حرف های ناگفته اختصاص دارد به تک ستاره آسمان کشتی ایران و جهان. به قول خودش: «فرزند ایران. فرزند تمدن و شعور. فرزند حماسه. فرزند خاکی که پهلوانان و اساطیر بی شماری در آن خفته اند. پهلوانانی که رفتند تا من و هم نسل هایم سرمان را بالا بگیریم و با افتخار بگوییم فرزند ایرانیم.  بله. حمید سوریان. 29 ساله دوست داشتنی ما و فرزند ایران.»

بچه ته تهران. شهرری. 13 ساله بود که به واسطه خانواده کشتی دوستش به سمت ورزش گوش شکسته ها آمد. اما تفکرش به روز بود و فرنگی کار شد. به سرعت پیشرفت کرد و همه را به ظهور یک پدیده امیدوار کرد. پدیده ای که می توانست بارها نام ایران را بر سر زبان ها بیندازد و اتفاقا انداخت. آن هم نه یک بار بلکه ده ها بار.

در 20 سالگی اولین طلای جهانی اش را در سال 2005 و در بوداپست به ارمغان آورد. این تازه شروع کار حمید دوست داشتنی قصه ما بود. گوانگ ژو 2006، باکو 2007، هرنینگ 2009، مسکو 2010 و سرانجام تاشکند 2014 مدال های طلای سوریان در جهان بودند.

طلای سوریان در المپیک 2012 لندن هم مهم ترین مدال دوران حرفه ای او تا به اینجا بوده است. مدالی که جبران پنجمی اش در پکن 2008  بود.

آخرین طلای سوریان در تاشکند که اتفاقا در سال 93 هم رخ داد به شهریور ماه و مسابقات جهانی تاشکند بازمی گردد. جایی که حمید با طلای مقتدرانه اش، هفتمین طلای مهم خود در سطح جهان و المپیک را گرفت و بالاتر از عبدالله موحد، پرافتخارترین کشتی گیر تاریخ ایران شد و نامش را با خط خوش در تاریخ ایران و جهان حک کرد.

سال 93 سال سخت و پرحاشیه ای برای سوریان بود. حمید در بازی های آسیایی اینچئون به دلیل خستگی شرکت نکرد ولی برای ارتقای روحیه ورزشکاران راهی کره جنوبی شد و حضورش باعث دلگرمی ورزشکاران اکثر رشته ها و نه تنها کشتی شد. البته سوریان امسال در رتبه اول وزن 59 کیلوگرم  جهان هم قرار گرفت.

چند ماه بعد قهرمان دو دوره آسیا در حالی که در تمرینات تیم ملی ایران برای حضور در جام جهانی حضور داشت به یک باره انصراف داد و گفت در جام جهانی به روی تشک نمی رود. تصمیمی که شاید می شد به سوریان حق داد؛ چرا که به قول خودش آمادگی خوبی نداشت و ممکن بود با حضورش نتواند به تیم ملی کمک کند و همچنین تابویش برای کشتی گیران جهانی بشکند.

اما حرف و حدیث ها پشت حمید زیاد بود و ناراحت کننده. گاه انتقادها آزاردهنده  بود اما او نظر دیگری داشت: «وقتی طعنه ها آزارم می دادند حس می کردم به خدا نزدیک تر می شوم. اما از شاه مردان آموخته ام که گاه سکوت بهترین پاسخ است.»

دیگر نکته ای که حمید را از بقیه ورزشکاران متمایز می کند، هوش بالایش است. جایی که وقتی متوجه شد مردم از تصمیمش برای وارد شدن به جرگه سیاست استقبال نکردند کنار کشید و گفت: «پس از شنیدن صحبت های مردم در کوچه و خیابان به این نتیجه رسیدم که مردم حمید سوریان را روی تشک بیش تر دوست دارند.»

سوریان حالا محبوب دل میلیون ها ایرانی است و به این راحتی ها یاد و خاطره افتخارآفرینی هایش از یاد ما نمی رود. او در سال 93 هم توانست تفاوتش را با بقیه نشان دهد و با جاودانه کردن نامش در تاریخ کشتی خود را در جمع بهترین های امسال قرار دهد.

/نوید استادرحیمی/