یکی از مهم ترین وسایل کمک آموزشی در مدارس فوتبال کشورمان « کاور» است. آیا می دانید مهمترین اهداف استفاده از کاور چیست؟
1 . ایجاد نظم و انضباط گروهی در محیط آموزشی.
2 . تشخیص بازیکنان خودی از غیرخودی در تمرین و مسابقه.
3 . آموزش پذیرفتن تفاوت ها و قوانین استفاده از تجهیزات ورزشی و
4 . ....
البته استفاده از کاور ضعف هایی نیز دارد. بایست توجه داشت که کاور، ماهیتی صرفا تشخیصی - شناسایی داشته و در ارتقای داشته های فنی بازیکن تاثیر چندانی ندارد. اگر هم موثر باشد، این تاثیر عمدتا غیر مستقیم است و نه مستقیم. «کاور این ابزار کمک آموزشی لعنتی»، بازیکن را تنبل بار آورده و کاری می کند که آن بازیکن، جهت شناسایی هم تیمی هایش دیگر تلاشی از خود نشان ندهد. «در حقیقت، کاور این خیانت آشکار را در حقش مرتکب شده نه هیچ کس دیگری».
از دیگر معایب مهم کاور این است که در موارد مهمی همچون «سربالا بازی کردن بازیکن، تسلط بر محیط اطراف ( آگاهی محیطی ) و افزایش شعاع دید وی » تاثیر چندانی ندارد. اندیشیدن به تمامی این نقایص سبب شده بود که در جستجوی راه چاره و جایگزینی مناسب برای کاور، مدت ها با خود کلنجار رفته که چه چیزی را استفاده کنم که هم اهداف کاور را دنبال کند و هم با برطرف کردن نقایص کاور، آنها را به نقطه ی قوت تبدیل کرده و سبب بازنشستگی کاور شود؟ «پس از مدتی به نتیجه جالبی رسیدم » که آن را در اختیار شما نیز قرار خواهم داد. به عنوان پیشنهادی طلایی، به تمامی مدیران و مربیان مدارس فوتبال توصیه میکنم از « هدبند های رنگی جهت تمرین، بازی و مسابقه » استفاده کنند. چرا که در قیاس با کاور، استفاده از این هدبند ها مزایای فراوانی دارد. از جمله:
1 . هزینه تهیه اش برای مدیران و مربیان مدارس فوتبال بسیار ناچیز و جزئی است.
2 . حمل، استفاده، جمع آوری و نظافت آن راحت تر است.
3 . در افزایش شعاع دید، بالا بردن قدرت تشخیص، آموزش بازی با سری بالا، افزایش ضریب هوشیاری و دقت، کاهش اشتباهات، افزایش بازی خوانی و...بسیار موثر است.
4 . آگاهی محیطی را بالا برده و بازیکن را مسولیت پذیرتر بار می آورد.
نحوه کاربرد این هدبند ها به صورتی است که تمامی بازیکنان لباس یکدست و هم رنگ پوشیده و تنها وجه تمایز آنان هدبند های رنگی باشد.
پس با این تفاسیر، هرگاه دو تیم که بازی پنج در مقابل پنج ( 5*5 ) و یا تمرینات گروهی را انجام می دهند، می بایست البسه تمامی بازیکنان هم رنگ ( مثلا سفید، قرمز، آبی یا رنگ های دیگر ) بوده ولی پنج نفر از آنان هدبند آبی و پنج نفر مقابل هدبند قرمز استفاده کنند.
مهمترین حسن استفاده از این روش، این است که بازیکن از سنین پایه بازی با سری بالا را خود به خود آموخته و برای دیدن یار همدسته یا رقیب، دیگر مجبور نیست سرش را پایین گرفته و با تشخیص رنگ کاور وی را شناسایی کند بلکه از طریق دیدن پیشانی بند وی به این خواسته می رسد. پس با مقایسه ای منطقی مابین « مکان استقرار هدبند و کاور » به این نتیجه می رسیم که بازیکن با استفاده هدبند، حداقل 25 سانتیمتر بالاتر را نگاه کرده که با تعمیم این موضوع به فواصل دوردست، میدان دید نهایی اش بیش از 20 متر افزایش می یابد.
بنده سالها به این سبک کار کرده و نتایج مطلوبی نیز گرفته ام. به تمامی مربیان عزیز نیز سفارش می کنم حتما از این روش استفاده کنند، مطمئنا ضرر نخواهند کرد.
یادداشت: محسن بابادی، کارشناس و مربی رده های پایه فوتبال خوزستان