به گزارش خبرنگار حوزه زنان خبرگزاری برنا، بهاره رهنما، بازیگر سینما و تلویزیون در طول سال های اخیر در چندین کمپین و فعالیت های خیرخواهانه زیادی شریک بوده است. خیلی از فعالیت های اجتماعی وی در راستای احقاق حقوق کودکان و زنان رسانه ای شد. گفتنی است سازمان یونسکو هرساله 17 بند را به عنوان آرمان های توسعه اعلام می کند و به سلبریتی های فعال در آن حوزه ها در هر کشور جوایزی اهدا می کند که امسال بهاره رهنما به خاطر فعالیت هایش در راستای بند تحقق حقوق زنان و دختران از این سازمان جایزه دریافت کرده است. این درحالی است که در این روزها ، رهنما سفیر پویش ارمغان 3 است که هدف آنها آزادی زنان جرایم غیر عمد از بند زندان است .
در ادامه گفت و گو خبرگزاری برنا با بهاره رهنما که دارای مدرک کارشناسی حقوق نیز است در خصوص شرایط فعلی حقوق زنان و کودکان با توجه به ازدیاد جرایم کودک آزاری در کشور و راهکارهای پیشنهادی وی را می خوانید:
بهاره رهنما با گفتن از اینکه یونسکو هر ساله 17 آرمان را مشخص می کند و به سلبریتی های فعال در آن آرمان ها در سراسر دنیا جوایزی در نظر می گیرد گفت :برای مثال جایزه یکی از بندهای این آرمان که به محیط زیست مربوط است را به دلیل فعالیت های میترا حجار به وی اهدا کردند . بند پنجم آن مربوط به فعالیت هایی مربوط به برابری حقوق زنان و دختران است که به دلیل فعالیت هایم جایزه این بخش به من اهدا شد.این فعالیت ها می تواند به شکل برگزاری فراخوان و کارهای فرهنگی و... باشد »
*نمی توان به پیشرفت حقوق زنان امیدوار بود
رهنما در خصوص علت سرعت کم پیشرفت در احقاق حقوق زنان در ایران گفت: « علت این است که قانون گذاران و مجریان قانون همگی مرد هستند و در نتیجه نمی توان به پیشرفت این حقوق خیلی امیدوار بود. مشکل فرهنگی است و ریشه تاریخی دارد که لزوما ربطی به سیاست ندارد. البته آموزش و پرورش در این خصوص بسیار موثر است زیرا که اگر در بدو شکل گیری شخصیت دختران و پسران به آن ها مسائل مربوط به برابری جنسیتی و نقض برتری یک جنس به آن ها آموزش داده شود و حقوق انسانی را به آن ها آموزش دهد ما در سال های بعدی با این مشکل روبرو نخواهیم بود»
او در خصوص اینکه تغییرات فرهنگی و پیشرفت های زنان در سال های اخیرا نسبت به گذشته اثری در بهبود شرایط زنان جامعه در قرار گرفتن در جایگاه درست خود اثری داشته است یا خیر گفت: « متولدین دهه 80 و 70 جهان بینی متفاوتی را نسبت به گذشتگان دارند و از این نظر می توان امید داشت که در نسل های بعدی و فرهنگ های بعدی ما کمتر شاهد این معضلات و پایمالی حق ها باشیم. قوانین و کتب درسی ما باید تغییر کند و احیای حقوق زنان در دستور کار تمام ارگان ها و نهاد ها قرار گیرد. امیدواریم که این شرایط تغییر کند . ما برای آزاد کردن زندانیان زن هم با مشکل مواجه شدیم و هزاران بار از سوی نهاد ها و ارگان های مختلف تهدید شدیم. امیدواریم که این جو زن ستیز جامعه از بین برود و هرکسی از حقوق انسانی جنس زن دفاع کرد سریع واژه فمینیست را مثل یک توهین به او نچسبانیم و سد راه او نشویم.»
* فعالیت در حوزه ساماندهی کودکان کار دور باطل است
وی در خصوص کودکان کار و معضلات برای ساماندهی آنان گفت: « متاسفانه این معضل با کارهای فرهنگی حل نخواهد شد چرا که مشکل اصلی ما قانون ما در این زمینه است. خیلی از خانواده های کودکانشان را برای کار به خیابان ها می فرستند و از حقوق اولیه شان محروم می دارند ولی چون ما قانونی در این زمینه نداریم که بتوانیم کودک را از خانواده بگیریم تمام فعالیت ها بی فایده است و در آخر خانواده با استدلال « بچه خودم هست و هر کاری بخواهم انجام می دهم» عملا هر ظلمی بخواهد به کودکم روا می دارد و کسی هم جلودار آن نیست و قانونا کسی نمی تواند بچه را از پدر ظالمش بگیرد. فعالیت برای کودکان کار تا زمانی که قانون حمایتی همراه نشود و قوانین به تصحیح نگردد حتی با وجود کمک های سازمان بهزیستی و خیرین یک دور باطل است زیرا که دوباره پدر بچه را سر چهارراه می گذارد و می گوید من ولی بچه هستم و به تو ربطی ندارد.»
او در ادامه افزود: « ما باید روی قوانین مربوط به کودکان کار بکنیم . خیلی از خانواده های صلاحیت نگهداری فرزندشان را ندارند. خانوادههای معتاد، قاچاقچی، و.... در فعالیت هایم برای کودکان کار به مواردی بر می خوردم که مادر با آگاهی از اینکه پدر خونی بچه به او تجاوز می کند به دلایل مختلف اعم از مضیقه مالی، آبرو و... لب به سخن نمی گشود متاسفانه آمار این موارد به حدی بالاست که سرسام آور است. متاسفانه دست ما در مسائل مربوط حقوق کودکان بسته است. تا آن زمان که بحث حقوق کودکان در ایران جنبه نمادین و ظاهری دارد راه به جایی نمی بریم. اگر روزی رفتم کنار بچه های کار، گل فروختم فقط به این دلیل بود که مردم با این پدیده آشنا شوند و مطالبه گری در خصوص حمایت از این افراد در جامعه باب شود وگرنه که دست ما از نظر قانونی بسته است و راه به جایی نمی بریم. قوانین جای تغییر دارد و تا زمان اصلاح آن در خصوص حقوق کودکان ما دچار یک دور باطل هستیم.»