هیچ نظمی در شهر تهران وجود ندارد/ قانون برای از بین بردن آرامش مردم تصویب نمی‌شود/ هیچ کسی از دستورات مدیر زن سفارشی اطاعت نمی‌کند

به گزارش گروه اجتماعی برنا ، یک جامعه از قشرهای مختلف با تخصص و افکار متفاوت تشکیل شده است؛ با چیدمان این افکار و تخصص‌ها در کنار یکدیگر می‌توان برای رسیدن به  اهدافی که جامعه را به سمت پیشرفت سوق می دهد، تلاش کرد.

با توجه به حضور پر رنگ هنرمندان در یکسال گذشته  در پرداختن و بحث در مورد انواع مسائل اجتماعی از جمله آسیب‌های اجتماعی برآن  شدیم تا سلسله گفت‌وگوهایی با کنار هم چیدن سخنان  هنرمندان و کارشناسان اجتماعی در خصوص موضوعات گوناگون اجتماعی  انجام دهیم تا شاید بتوانیم در روند بهبود وضعیت کنونی جامعه و رفع آسیب‌های اجتماعی قدمی هر چند کوچک برداشته باشیم.

* تهران شهر بی نظمی

چندی پیش  ولی الله شجاع پوریان-معاون امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران - در خصوص مولفه‌ها و ویژگی‌های خاصی لازم یک شهر گفته بود: «یکی از مهم‌ترین عناصر یک شهر خوب، وجود نظم و انضباط شهری در اموری مانند مبلمان شهری، ساخت‌ و ساز، سد معبر، پیاده روها، معابر شهری و ... است.»

نظر این کارشناس را با یکی از پیشکسوتان هنر ایران که برگرفته از تحقیقات و تجربیات خود جامعه ایرانی را می شناسد و همچنین نگاهی به جامعه جهانی دارد در میان گذاشتیم ؛ تا از زاویه دیدگاه او در خصوص چرایی بی توجه ای مردمان ایران به قوانینی که نظم را برایشان بیشتر مهیا می کند با اطلاع شویم که  در ادامه آنچه گفت را می توانید بخوانید.

پری صابری - هنرمند و  کارگردان پیشکسوت تئاتر و نمایشنامه نویس که اکثرا وقتی پای صحبت هایش می نشینی از دقت او به نظم شهری و تاثیر آن بر روان شهروندان می شنوید  در گفت‌وگو با خبرنگار شهری خبرگزاری برنا، در پاسخ به این سوال که تا چه میزان نظم شهر تهران بهم ریختگی دارد و این بی نظمی در رفتار شهروندان و سیمای شهر و روان شهروندان اثرگذار و مشهود است، گفت: «نظمی در شهر تهران وجود ندارد ، تهران تابع هیچگونه نظمی نیست. در این شهر آدم‌ها هر کاری که مطابق میل خودشان هست را انجام می‌دهند و تابع مقررات شهری نیستند؛ نه اینکه همه شهروندان اینگونه باشند اما در مجموع تا حد متوسط قانون رعایت نمی‌شود. 30 سال در فرانسه زندگی کرده‌ام و یک‌بار هم ندیدم که عابر پیاده از چراغ سبز عبور کند بلکه زمانی‌که چراغ قرمز می‌شد همه عبور می‌کردند. این عمل یعنی اینکه نظم را در باورهای خودشان پذیرفته‌اند البته نه به این معنی که فرانسوی‌ها از ایرانیان بهتر باشند اما  منظم و قانونمندتر از ما هستند. شهر تهران نسبت به چند دهه گذشته دیگر آرام نیست بلکه بشدت شهر شلوغی است و در حال حاضر شاهد هجوم و انباشت آدم‌ها و همه نهادهای دولتی در آن هستیم. شهروندان جوامع پیشرفته می‌دانند که وجود مقررات به نفع خودشان است.  من این حس را دارم که شاید هم درست نباشد اما معمولا ایرانیان مخالف مقررات هستند. زمانی‎که آدم در شهر زندگی می‌کند باید پذیرای قواعد شهری باشد اما زمانی‌که به روستا می‌رود این قوانین رنگ می‌بازند و مفهوم خود را از دست می‌دهند.  بعد از 30 سال زندگی در یک کشور دیگر ادامه عمرم را در ایران گذرانده‌ام؛ ما ایرانی‌ها خیلی دلمان نمی‌خواهد که مقررات را رعایت کنیم، به هرحال شما هم ایرانی هستید و می‌دانید که وضعیت چگونه است.»

صابری در پاسخ به این سوال که آیا علت رعایت نکردن قانون راحت طلبی ایرانیان است، بیان کرد: «نه اما مقررات تنها بخاطر راحتی، رفاه، آسایش و منافع شهروندان است و قانون برای از بین بردن آرامش مردم تصویب نمی‌شود.»

وی در پاسخ به این سوال که پیشنهاد شما به مسوولان برای رفع این مشکل چیست، اظهار کرد: «ابتدا شهروندان باید در باور خود قبول کنند که رعایت قوانین وضع شده تنها به نفع خودشان و برای یک زندگی آرام و مطلوب است تا آدم‌ها به این باور اولیه دست پیدا نکنند مسوولان هیچ‌کاری نمی‌توانند انجام دهند. این قوانین مقرر، برای بهبود فضای شهری وضع شده است. ایرانی جماعت خیلی باب میلش نیست که قانون و مقررات را در باورهای خودش جای دهد. بیش از دویست سال در فرانسه دموکراسی حاکم  است، زمانی‌که دموکراسی در کشوری حاکم باشد مردم قوانین را همراه خود می‌دانند و با آن هماهنگ خواهند بود. مردم کشورهای اروپایی و غربی بهتر نیستند ،دارای مشکلاتی هستند اما شهروندان کشورهای پیشرفته قوانین را علیه خود نمی‌دانند و قوانین را برای بهبود زندگی خود اجرا می‌کنند.»

*زن قوی باشد مردها هم از او اطاعت می کنند

زهرا صدراعظم نوری - عضو شورای شهر تهران در اسفند ماه سال گذشته با بیان اینکه سهم زنان در عرصه مدیریت عالی و سطوح میانی چشمگیر نیست، تاکید کرده بود: «رئیس جمهور به سازمان امور استخدامی کشور دستور داده است که امکاناتی فراهم شود که ۳۰ درصد از پست‌ها به زنان اختصاص پیدا کند. امیدواریم که شرایط به‌خوبی فراهم شود تا بانوانی که دارای ظرفیت و تخصص لازم هستند بتوانند در عرصه‌های مختلف حضور پیدا و جامعه را از توانمندی خود برخوردار کنند.»

این هنرمند و کارگردان پیشکسوت تئاتر که از زنان موفق و سرشناس و کوشا در عرصه هنری خود محسوب می شود که نامش در جهان نیز مطرح است تا حدی که نشان لژیون دونور فرانسه را در سال ۲۰۰۴ دریافت کرده است در ادامه برگرفته  از تجربه خود  به مبحثی دیگر در اجتماع و فضای حاکم بر حضور زنان در جامعه و نگاه جامعه مردسالار به فعالیت زنان در جامعه و جایگاه مدیریتی اینگونه گفت: «اگر مدیریت و نحوه اداره کردن زن قوی باشد مردها هم از او اطاعت خواهند کرد اما اگر یک زن مدیر را ،به صورت سفارشی بر سر یک کار گذاشته‌ و مدیریت را به دست او سپرده باشند، هیچگاه هیچکس از دستورات او طبعیت نخواهد کرد. اگر مدیر قابلی باشد دچار حاشیه نخواهد شد. درست است که در کشور مرد سالاری وجود دارد اما اگر زنان کمی عاقلانه‌تر رو به جلو حرکت کنند کارها کمی به راحتی قابل حل خواهد بود. یادم می آید در گذشته برای دریافت مدارک  به مرکزی دولتی مراجعه کردم، متصدی  از من پرسید که چه نسبتی با این فرد دارم ، در پاسخ گفتم مادرش هستم؛ گفت برو بگو پدرش بیاد !که در مقابل جواب دادم پدرش دکتر است و زمان این کارها را ندارد؛ گفت بنابراین نمی‌شود هیچکاری انجام دهم. می‌خواهم این را بگویم که من را به عنوان مادر این پسر آن زمان  قبول نداشت تا مدارک را تحویلم بدهد  اما در حال حاضر ،دیگر شاهد چنین رفتارهایی نیستیم یا بشدت کاهش یافته است؛ با گذر زمان بسیاری از مسائل تغییر کرده است اما هنوز جای تغییرات گسترده‌تری وجود دارد.»

این کارگردان پیشکسوت تئاتر در پایان افزود: «زنان باید قدرت پیدا کنند تا بتوانند حقوق و حق خود را احیا و بازپس گیرند. به یاد دارم در سال‌های دور زمانی‌که یک زن می‌خواست رانندگی کند همه دور او جمع می‌شدند تا ببیند که آیا می‌تواند رانندگی کند یا نه؛ من این اتفاقات را به چشم دیده‌ام. هیچگاه نمی‌توان مانع پیشرفت زنان شد؛ این قدم‌ها آهسته پیش می‌رود اما بالاخره این راه طی می‌شود. با ارتباطات کلی موجود در جهان جامعه متحول شده است؛ نمی‌توان مانع پیشرفت شد و دید جوانان را کور کرد. در خانواده‌ای بزرگ شدم که طرز تفکر پدرم مبنی بر مساوی بودن دختر و پسر بود. آرزو دارم که جامعه ایرانی به سمت پیشرفت سوق داده شود. جامعه کنونی را به هیچ عنوان نمی‌توان با جامعه بیست سال گذشته مقایسه کرد.»