دودستگی در خوانِ اولِ «لیست امید شورای شهر اردبیل»

آیا لیست امید اردبیل در شورا، همه امیدها را به یاس رساند؟هنوز از شروع بکار شورای شهر پنجم اردبیل چند روزی بیشتر نمی‌گذرد، اما نمایندگانی که با حمایت لیست امید و زیر چتر آن به شورا راه یافته‌اند در همین گام اول دو شقه شده‌اند. از لیست امید اردبیل فقط پنج نفر به پارلمان محلی راه یافتند که وزن قابل ملاحظه و سنگینی در شورایی 11 نفره است؛ به خصوص ائتلاف احتمالی آنها با اعتدالیون شورا هم می‌توانست وزن غالب را به سمت آنها سوق دهد. اما این فقط روی کاغذ و در حد یک نظریه باقی ماند و در عمل لیست امید خیلی زود «تجزیه» شد. به نظر می رسد که رویا کنعانی و زهرا قدیمی خیلی زود از لیست امید خود را کنار کشیده اند و آنقدر این رفتار «غیر‌منتظره» و آنی بود که دست عزیززاده، پوستی و غریبی از لیست امید خالی و تهی بماند. البته صحبت پیرامون هیات رئیسه شورا نیست، بلکه پیرامون شکافی است که در شورا، پیرامون موافقان و مخالفان حمید لطف‌اللهیان شکل گرفت. لطف‌اللهیان گرایشی اصلاح‌طلبانه دارد و با لیدرهای لیست امید قرابت و دوستی دیرینه‌ای هم دارد و بر این اساس از آنها چشم‌انتظار یاری آنها بود.  و در حداقل‌ترین مورد از آن پنج نفر انتظار رای موافق را بخاطر اهداف حزبی و خطی داشت.

پرسش اینجاست چرا حامیان لیست امید نتوانستند موضع اعضای مورد حمایت خود در قبال لطف‌اللهیان یکدست کنند و بجای یارگیری یار از دست بدهند؟ اشتباه نکنید، پرسش این نیست که چرا لیست امید از لطف‌الهیان حمایت نکرد، بلکه پرسش در دودستگی موضع نمایندگان منتسب به لیست امید است. یعقوب عزیززاده، علیرضا پوستی و علیرضا غریبی از لیست امید رای به ابقای لطف‌اللهیان و در مقابل زهرا قدیمی و رویا کنعانی رای به عدم ابقای او دادند و خارج از قاعده لیست عمل کردند.

در روزهای تنظیم لیست امید برای انتخابات شورا در اردبیل، چند نفری از اصلاح‌طلبان از راه‌یابی به لیست جاماندند و در حالی که انتظار می‌رفت لیست امید بر پایه سیاسیون خوش‌نام و رجال‌های پرآوازه اصلاحات و اعتدال شکل بگیرد، اما «یک زلزله مبهم سیاسی» همه چیز را تغییر داد و «سهمیه‌ها» با فشار لابی خیلی از نام‌ها را از لیست جاانداختند و نتیجه‌اش نه یک پیروزی، بلکه یک شکست برای لیست امید شد. پس از انتخابات نیز لیست امید منسجم عمل نکرد و در خوان اول شورا نشان داد که اعضای منتخبش چندان پای‌بند تشکیلات نیستند؛ موضوع پیچیده‌ای نیست و معادله خیلی ساده و تک مجهولی است. سیاسیون از یعقوب هاشمی، یونس رونقی یا حبیب فتحی که کاملا مستقل و فارغ از لیست و با تکیه بر سبد رای شخصی به شورا راه یافته‌اند انتظار ندارند که همسو با لیست امید عمل کنند، یا به گزینه مد نظر آنها رای بدهد، اما «حداقلِ انتظار» از لیست امید بر این است و بوده که یکدست عمل کنند. اما در عمل مستقل‌ها باهم ائتلاف تشکیل دادند و بسیار هم تشکیلاتی عمل کردند و حتی قدیمی و کنعانی را از لیست امید به جمع خودشان افزودند تا «وزنِ غالب» باشند.

 پرسشی که مطرح می‌شود اینکه آیا لیست امید در چینش خود «فریب و یه‌دستی» خورده است یا ماجرا از قرار دیگری بوده است؟ پرسش مهم‌تر اینکه آیا قدیمی و کنعانی از لیست امید خارج شده‌اند یا با تشخیص خود و خارج مناسبات و روابط حزبی و خطی لیست امید رای می‌دهند؟ رای اکثریت لیست امید در شورا بر سر لطف‌اللهیان نشان از آن ندارد که گزینه رای به سیفی در دستور کار امید بوده باشد. به هر حال آنچه که عدم انسجام در لیست امید است آنرا در اولین روز کاری شورای شهر پنجم ناک اوت کرد.