تصمیم غیرمنتظره دختران دهه هفتاد

به گزارش خبرگزاری برنا، شیما میرحمیدی طراح صحنه، آکسسوار و لباس تئاتر که این روزها نمایش «کشتن کفتر چاهی» به کارگردانی رضا حداد را روی صحنه دارد درباره تجربه این همکاری، گفت: نمایش «کشتن کفتر چاهی» دومین همکاری من با رضا حداد به حساب می آید. کار کردن با او برای من بسیار خوشایند است به این دلیل که به افراد گروهش اعتماد می کند و دست آنها را برای کار کردن و عملی کردن ایده هایشان باز می گذارد. حداد با وجودی که همیشه نظراتش را انتقال می دهد اما مستقیم در کار ورود نمی کند و اجازه بروز خلاقیت را به شما می دهد.

وی ادامه داد: در این اثر نمایشی من به صورت مشترک با رضا حداد طراحی صحنه را برعهده دارم و طراح لباس و آکسسوار صحنه نیز هستم. زمانی که کار در این نمایش به من پیشنهاد شد در وهله اول با سالن خالی «آفتاب» روبرو شدم که فقط یک سوله بود و هیچ امکاناتی از جمله صندلی و حتی امکانات نوری برای اجرای یک اثر نمایشی نداشت اما نکته مثبت آن این بود که به من امکان را می داد تا جایگاه تماشاگران را خودم مشخص کنم. در این نمایش تماشاگران در جایگاهی قرار گرفته اند که زیاد متعارف نیست اما کل فضای این سوله که حالا تبدیل به یک سالن اجرا شده مورد استفاده قرار گرفته است.

میرحمیدی درباره مضمون نمایش و طراحی لباس اثر براساس فضاسازی و مفهوم مورد نظر کارگردان توضیح داد: این نمایش از فضایی سوررئال برخوردار است و درباره تصمیمی است که یک عده دختر دهه هفتادی می گیرند به همین جهت فضاسازی نمایش را به سمت یک مکان نامتعارف نبردم. در نمایش «کشتن کفتر چاهی» فضایی طراحی شده که چند مکان آشنا را برای مخاطب تداعی کند. طراحی لباس نمایش نیز شاید از فضای لباس های رئالیستی جامعه ایران دور باشد اما از آنجا که این روزها پوشش های جوانان سلیقه ای و متفاوت شده است این طراحی لباس نیز می تواند موجه باشد. البته ممکن است من یا شما این نوع لباس ها را به تن نکنیم اما پوششی خارج از عرف نیست. انتخاب متریال این لباس ها نیز بسیار سخت بود چون بازیگران در این نمایش در معرض باران و باد و ... قرار می گیرند و لباس ها باید از جنسی طراحی می شد که خراب و کثیف نشوند. در نهایت به پوشش چرم برای لباس های بازیگران رسیدیم.

وی که طراحی صحنه و لباس نمایش «نسل آخر» را نیز در جشنواره تئاتر فجر بر عهده داشته است در این باره بیان کرد: طراحی لباس نمایش «نسل آخر» یکی از سخت ترین کارهایی بود که انجام دادم. از زمانی که متن نمایشنامه توسط فرزانه سهیلی نوشته شد من در جریان کار قرار داشتم و از آنجا که در این نمایش دو یا سه بازیگر در نقش یک شخصیت ایفای نقش می کنند برایم جای سوال بود که این تمایز چطور قرار است به نمایش درآید و در لباس بازیگران نیز نمود داشته باشد. برای طراحی لباس این نمایش تصمیم گرفتم برای بازیگرانی که یک شخصیت را در مقاطع مختلف زمانی بازی می کنند لباس هایی شبیه به هم طراحی کنم که در جزئیات با توجه به خصوصیات کاراکتر تفاوت هایی با هم داشته باشد.

طراحی صحنه و لباس نمایش را از هم جدا نمی دانم

میرحمیدی درباره طراحی صحنه این نمایش نیز توضیح داد: هیچگاه طراحی صحنه و لباس نمایش را از هم جدا نمی دانم چون معتقدم همه چیز باید در یک راستا قرار داشته باشد و یک ذهنیت واحد آنها را عملی سازد. برای طراحی صحنه نمایش «نسل آخر» با توجه به ویژگی های اثر چارچوبی را طراحی کردم که بازیگران در آن حضور داشته باشند چارچوبی که دیوار ندارد. این طرح مورد استقبال قرار گرفت و بعد از آن حوض، کولر و کانال کولر به بخش دیگر صحنه اضافه شد.

طراح صحنه نمایش «صدای آهسته برف» درباره کشیده بودن دکور و اینکه مخاطبانی که در گوشه سالن نشسته اند ممکن است بخشی از صحنه را نبینند، توضیح داد: سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر به دلیل کشیده بودن جایگاه تماشاگران سالن مناسبی نیست اما کشیدگی دکور نمایش به این دلیل بود که قصد داشتم کشیدگی زمان را در نمایش نشان دهم. در این کشیدگی ممکن بود بخشی از زمان از دست برود و مخاطب قسمتی از نمایش را درست نبیند اما این موضوع اهمیت نداشت چون همین بخش ها در قسمت های دیگر نمایش تکرار می شد و مخاطب می توانست این اتفاقات را در موقعیت های دیگر اثر ببیند.

وی درباره چگونگی دوخت و آماده سازی لباس نمایش ها با وجود تعطیل شدن کارگاه طراحی لباس تالار وحدت گفت: من یک کارگاه لباس شخصی دارم که البته آن را در اختیار طراحان دیگر نیز قرار می دهم. چند خیاط نیز در اختیار دارم که به صورت پروژه ای با هم همکاری داریم. این کارگاه پرتابل نیز است و در صورت امکان می تواند در محل تمرینات یک نمایش نیز برپا شود. این امکان به نفع بازیگران و گروه های نمایشی است چون کارگردان و بازیگران می توانند در لحظه لباس ها را ببیند و درباره شان نظر دهند.