جزو بهترین‌های آسیا هستم/ اگر در رشته دیگری فعالیت می‌کردم بیشتر دیده می‌شدم/ دوچرخه‌سواران ما دیگر زنگ تفریح آسیا نیستند/ هیچ‌وقت مغرور نشدم

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ فرانک پرتوآذر، کاپیتان تیم ملی دوچرخه‌سواری کوهستان ایران، در گفتگو با خبرگزاری برنا درخصوص وضعیت و شرایط تمرینی خودش صحبت کرد.

باتوجه به محدودیت‌ها تمریناتم را در خانه ادامه دادم

خداراشکر من پیش از این که محدودیت‌ها شروع شود، در مسابقات قهرمانی آسیا در سال 2020 حضور پیدا کردم و بعد از آن شرایط کرونا در کل جهان پیش آمد. مدتی باید تمرینات سبک‌تر می‌شد به این دلیل که مسابقاتی در پیش نداشتیم اما با‌توجه به محدودیت‌هایی که وجود داشت، تمریناتم را در خانه ادامه دادم و از این فرصت استفاده کردم. مدت‌ها بود درگیر پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشدم بودم، در این مدت دفاع کردم و تمام شد.

دوچرخه‌سواری کشور ما در خارج شناخته شده است

شاید دوچرخه‌سواری کشور ما آنقدر که در خارج از ایران شناخته شده و به آن توجه می‌شود، در ایران مورد توجه قرار نمی‌گیرد و جایگاهش را هنوز پیدا نکرده است. شاید جایگاهی که من دارم اگر در رشته‌ای دیگر بود خیلی بیشتر شناخته شده بودم و جایگاه متفاوت‌تری داشتم اما در دوچرخه‌سواری توجهی که باید می‌شده متناسب با پتانسیل آن نیست. نه تنها در بحث قهرمانی، بلکه به صورت همگانی که بتوانند عموم در جامعه از آن استفاده کنند، دیده نشده است. چند سالی می‌شود که من جزو قدرت‌های آسیا محسوب می‌شوم و همیشه وقتی به مسابقات قهرمانی می‌روم شانس مدال دارم. ما در جهان هنوز جایگاهی نداریم چون در این رشته نوپا هستیم و تازه شروع کردیم. باوجود امکاناتی که نیست، خیلی از محدودیت‌ها و کمبود امکانات، توانستیم در این سال‌ها خوب پیشرفت کنیم، مخصوصا در بخش بانوان.

اطلاع‌رسانی در این رشته ضعیف است

وقتی دوچرخه‌سواری را شروع کردم در مورد این‌که مسابقاتش به چه شکل است اطلاعاتی نداشتم چون اطلاع‌رسانی در این زمینه خیلی کم بود و شاید آن‌طور که باید فدراسیون در زمینه اطلاع رسانی و روابط عمومی قوی نبوده که بتوانیم جایگاه دوچرخه سواری را به کل ایران معرفی کنیم. الان جایگاهی که در آسیا داریم واقعا جایگاه کمی نیست، وقتی بخواهیم مقایسه کنیم زمانی کجا بودیم، انگار بانوان ما برای تفریح به مسابقات برون مرزی می‌رفتند. اما الان در مسابقات حرفی برای گفتن داریم‌. در بازی‌های جاکارتا شرایطی پیش آمد و زنجیر من پاره شد اما واقعا شانس مدال را داشتم، در قهرمانی آسیا امسال هم تنها مدا‌ل‌آور در دوچرخه‌سواری هستم. این جایگاه کمی نیست که به آن رسیدم و این اطلاع‌رسانی شاید نسبت به رشته‌های دیگر مقداری کمتر باشد و این مسلما در آگاهی مردم تأثیر می‌گذارد.

همیشه رنکینگ اول آسیا را ندارم

متأسفانه نیاز است در یک سری مسابقات را به طور مداوم حضور داشته باشیم و بتوانیم امتیاز کسب کنیم اما به این دلیل که شخصا چند سالی است خودم برای مسابقات خرج می‌کنم برای من از لحاظ بودجه محدودیت وجود دارد، به همین دلیل در یک‌سری از مسابقات شرکت نکردم. چند سالی است رنکینگ من بین دوم و اول جابه‌جا می‌شود و این طور نیست که همیشه جایگاه اول آسیا را داشته باشم.

پاره شدن زنجیر چرخ یک اتفاق معمول نیست

پاره شدن زنجیر چیزی نیست که یک اتفاق خیلی معمول باشد. در سطح جهانی هم خیلی کم پیش آمده و به ندرت این اتفاق می‌افتد. شاید حدود 20 متر تا 50 متر بعد از آغاز مسابقه بود که این اتفاق افتاد. در رشته کوهستان لحظه شروع رقابت خیلی مهم است و من برای من هم بسیار مهم بود که جایگاهم را حفظ کنم. داشتم به عنوان نفر اول وارد مسیر می‌شدم و 50 متر بعد بود که فهمیدم چرخ من حرکت نمی‌کند و دورش کم می‌شود، دیدم زنجیرم پاره شده است. جایگاه مخصوصی است که می‌شود تجهیزات دوچرخه را عوض کرد و آن‌جا هم مشکل من حل نشد و من نفر آخر بودم. یک هدف خیلی بزرگی برایم وجود داشت که در مسابقات آسیایی مدال کسب کنم و نشان دهم اگر به بانوان اهمیت داده شود و اعتبار داده شود قطعا نتیجه می‌گیرند و می‌توانند خودشان را نشان دهند. آخر خطر خیلی برای من مهم بود که بتوانم تا جایی که می‌شود در بهترین شرایط از خط رد شوم و جزو سه نفر اول باشم که متأسفانه به نفر سوم رسیدم اما آن فرصتی که از دست دادم را نتوانستم جبران کنم.

با کمک بودن نظارت، خیلی‌ها راه میانبر را انتخاب می‌کنند

من نمی‌توانم نظر کارشناسانه‌ای در خصوص دوپینگ بدهم اما شخصا از چیزهایی که دیدم در این مدت که ورزشکار بودم، به نظرم عدم اطلاع رسانی درست باعث این موضوع می‌شود. ورزشکارها قبل از این که نسبت به شرایط و راه‌های نامناسب یک رشته آگاه شوند، در محیطی قرار می‌گیرند که برای‌شان توجیح شده نیست. دوپینگ جزیی از ورزش است و همیشه از فدراسیون درخواست می‌کنم حداقل در همین مسابقات رسمی کشوری چنین نظارتی باشد. وقتی نظارت باشد قطعا آمار دوپینگ هم پائین می‌آید چون وقتی بدانند نظارت هست این رفتارها هم کمتر می‌شود اما وقتی نظارت و تعدادتست‌ها کمتر باشد، شاید خیلی‌ها بخواهند راه میانبر را انتخاب کنند. من از زمانی که وارد تیم ملی شدم با مربیان خارجی کار کردم، دوپینگ برای آن‌ها خط قرمز بزرگی بود یعنی یک راه ممنوعه محسوب می‌شد. چنین چیزی را هم به من آموزش دادند و من از کسانی دوچرخه‌سواری حرفه‌ای را یاد گرفتم که برای من چنین چیزهایی خط قرمز است. این موضوع را در رفتار و کار ورزشی که انجام می‌دهم، ثابت کردم هرگز کسی نخواهد چنین پیشنهادی را به من بدهد و به نظرم حتی پیشنهاد آن خیلی شرم‌آور است.

با بلند پروازی وارد این رشته شدم

من هدف‌های خیلی بزرگی داشتم و خیلی بلندپروازانه وارد این رشته شدم و وقتی وارد این رشته شدم همه چیز غیرممکن بود. مدال گرفتن و حتی اعزام شدن به مسابقات قهرمانی آسیا غیر ممکن بود. اینکه مثل آقایان شرایطی داشته باشیم که در مسابقات برون‌مرزی شرکت کنیم غیرممکن بود. برای من جنگیدن و رسیدن به این‌ها و این‌که من بتوانم شرایط مشابه با آقایان داشته باشم برای من یک هدف محسوب می‌شد. راه خیلی سختی بود امه خداراشکر تلاش کردم و در خیلی چیزها پیشتاز بودم، برای من مثل یک جاده خاکی بود که باید راه را باز می‌کردم. واقعا تلاش کردم، سختی کشیدم و ثابت کردم وقتی به بانوان بها داده شود، خیلی بهتر می‌توانیم خودمان را نشان دهیم، کما این‌که واقعا الان نتایج نشان می‌دهد جایگاه ما در آسیا کجاست.

برای جذب دوچرخه‌سواران دیگر اشتیاق دارم

من خودم را مغرور نمی‌دانم، باید بقیه نظر بدهند. صحت داشتن آن را نمی‌توانم بگویم چون متأسفانه دوچرخه سواری وجود ندارد که بخواهیم با او تمرین کنیم. تعداد دوچرخه‌سواران آنقدر دارد کم می‌شود که کسی نیست و خواه ناخواه باید تنها تمرین کنم. من در شیراز زندگی می‌کنم، کسانی که من را می‌شناسند می‌دانند من حتی برای بچه‌هایی که آماتور بودند علیرغم این‌که چون در سطح قهرمانی فعالیت می‌کنم باید با این افراد در این سطح ارتباط داشته باشم، یک کارگاه برای این افراد گذاشتم که بتوانم کمک‌شان کنم و آن ذهنیت را نسبت به دوچرخه سواری نداشته باشند. من خودم طرفدار دوچرخه‌سواری هستم و برای من یک اشتیاق است که بتوانم بقیه را هم به دوچرخه‌سواری جلب کنم اما این‌که نظرات چه باشد واقعا من در این مورد تصمیم‌گیرنده نیستم.

در مسابقات کشوری حس رقابت ندارم

این قسمت خیلی خوب نیست چون از زمانی که من وارد دوچرخه‌سواری تیم ملی شدم و نفر اول بودم، فاصله‌ام با نفرات بعدی زیاد بود و این فاصله تا الان وجود دارد. این باعث می‌شود در مسابقات کشوری برای من حس رقابت به وجود نیاید تا باعث شود تمرکزم را روی آن بگذارم و به عنوان مسابقه از آن استفاده کنم که بخواهم پیشرفت کنم، برای من چنین شرایطی وجود نداشته است. در تیم ملی هم متأسفانه هنوز آنقدر دوچرخه‌سوار خانم وجود ندارد، همیشه اعزام‌ها کم بوده و اختلافات زیاد، بنابراین تعداد آنقدر زیاد نیست که بخواهم بگویم کسی هست که بخواهم با او در ارتباط باشم. در اکثر اردوها تنها بودم و نمی‌توانستم با خانم‌ها ارتباط داشته باشم.

این که بخواهم به عنوان ورزشکار بگویم مسابقات کشوری برای من تفریح است چیزی نیست که به عنوان ورزشکار حرفه‌ای بخواهد کمکی به من کند، اگر غیر از این بود قطعا این هم یک مسابقه بود که می‌توانستم در ایران خودم را به اوج ببرم و محک بزنم اما چون شرایط نیست باید خیلی بیشتر هزینه کنم تا بتوانم به خارج از ایران برون و آن‌جا این شرایط را برای خودم به وجود بیاورم.

اتوبان، محل مناسبی برای تمرین رکابزنان نیست

تجربه من به عنوان یک دوچرخه‌سواری که به خیابان می‌روم، خیلی زیاد است. اول از همه در این مورد اطلاع رسانی مهم است و تبلیغاتی که باید انجام شود تا دوچرخه‌سواری برای همه مردم باشد نه فقط یک قشر که می‌خواهند مسابقه‌ای کار کنند. باید در خیابان‌ها علائمی باشد که نشان دهد این‌جا محل دوچرخه‌سواری است، مثل کشورهای خارجی که مانند خط عابرپیاده تمام مسیرها مشخص است و چراغ قرمز و... برای آن‌ها وجود دارد. راننده‌ای که چنین علائمی را ببیند می‌فهمد که باید احترام بگذارد، مسلما کسانی هستند که قوانین را رعایت نمی‌کنند اما این موجب می‌شود کلیت جامعه برایشان جا بیفتد و در این زمینه شروع به همکاری کنند و به آن قشر دوچرخه سوار هم احترام بگذارند. اتوبان واقعا جایی نیست ما برویم اما وقتی جایگزینی نباشد مجبوریم، این خطری است که روزانه دوچرخه‌سواران دارند به جان می‌خرند.

شهرت‌ها به هر بها، بهانه‌ای و هر راهی را نمی‌پذیرم

تلاش می‌کنم در فضای مجازی فعال باشم اما کم و بیش. اما چون مشغله و برنامه زیادی دارم که باید آن‌ها را انجام دهم عادتم روی این است که خیلی فعال نیستم. خیلی‌ها از این طریق به محبوبیت رسیدند، این‌که خوب یا بد باشد خودشان می‌دانند. شخصا یک سری از شهرت‌ها را به هر بها، بهانه‌ای و هر راهی نمی‌پذیرم که بخواهم خودم را این‌گونه نشان دهم. به نظرم فضای مجازی می‌تواند خوب باشد از این لحاظ که خیلی‌ها می‌توانند با فالور جمع کردن مشکل اسپانسری که همه ورزشکاران دارند را حل کنند و از این نظر خیلی کمک می‌کند. مشکل من هم همین است. اما محبوبیت‌‌هایی که به‌وجود می‌آید و یک سری روش‌ها را واقعا دوست ندارم و به نظرم جایگاه حرفه‌ای یک ورزشکار در حدی است که موفقیتی که بدست آورده خیلی مهم‌تر از این است که بخواهد در این سطح‌ها خودش را پایین بیاورد.

سخن آخر

امیدوارم بتوانم امسال یک حامی مالی پیدا کنم که ان‌شاءالله بتوانم برای مسابقاتی که برای بعد از کرونا برنامه‌ریزی کردم، شرکت کنم تا بتوانیم قدمی را به سمت بازی‌های آسیایی 2022 برداریم.