به نام دوستدار کودک

بر اساس پیمان نامه جهانی حقوق کودک که ایران در سال١٣٧٢ آن را امضاء کرده است. در ماده یک پیمان نامه حقوق کودک آمده است: هر انسان دارای کمتر از ١٨ سال سن کودک محسوب می‌شود . (مگر اینکه طبق قانون آن کشور سن قانونی کمتر تعیین شده باشد که البته این اگر یکی از مجادله بر انگیزترین موارد ضد حقوق کودک است )

با اعتقاد به اینکه خانواده، به عنوان گروه بنیادین، اولین جامعه و محیط طبیعی و رشد است، باید  رفاه  کلیه اعضای آن به‌ویژه کودکان را فراهم کند تا کودک از حمایت، مساعدت و فرصت‌های رشدی مناسب و لازم برخوردار شود به نحوی که بتواند مسئولیت‌هایش را در جامعه برعهده بگیرد .

آیا آنچه خانواده می‌داند برای رشد کودک در این برهه کافی است؟ آیا با این همه سرعت تغییر و تحولاتی که در زیر پوسته جامعه در حال وقوع است با باورها و انگاره‌های صدها سال قبل می‌توان کودکی را در بستر خانواده رشد داد تا واجد توانایی مسئولیت پذیری بر پایه خود آگاهی باشد؟ خانواده کجا و چگونه یاد می‌گیرد فرزندان را، با آگاهی به حقوق و مسئولیت‌هایش بزرگ کند. به  کودک کجا آموزش داده می‌شود تا خود را برای ورود به دنیای پر چالش نوجوانی ،جوانی،... آماده سازد.

خانواده می‌ماند و باورهای دست نخورده هزاران ساله‌اش همین باورهایی که نام شرف، آبرو، حیثت و... بر آن گذاشته‌اند که البته مقدس هم تعبیر می‌شود!!! خانواده همه ابزارهای تربیتی که در دست دارد، همان باورهای اساساً ناکارآمد است.حاصل این همه ناآگاهی خانواده و مسئولیت ناپذیری سیستم آموزش چیست؟

رشد و پرورش انسان‌هایی که نه آگاه به حقوق و وظایف خود هستند و نه قادر به احترام به حقوق دیگران . در  نتیجه با این همه ناهنجاری، قتل،  فحشاء، نا امیدی  افسردگی، طلاق و ...  در چه زمانی و در چه صورت باید هم مسئولان و هم خانواده به این نتیجه برسند، که این در بر این پاشنه نمی‌تواند بچرخد.

این پاشنه هزاران ساله و این لولوهای قدیمی و زنگ زده توان باز نگذاشتن در رشد و شکوفایی کودکان این سرزمین را ندارد. این قوانین عقب مانده  متناسب با نیازهای انسانی که آزاد و با حق انتخاب آفریده شده نیست. برای پایان دادن به این همه چالش نیاز به آموزش حقوق کودک، مهارت‌های زندگی و حقوق شهروندی داریم.

هرچقدر زمان بی‌توجهی طولانی‌تر باشد شکل‌گیری پدیده‌های اجتماعی غیر قابل کنترل با هزینه‌های روانی و اجتماعی جدی و دردناک برای جامعه بیشتر خواهد بود. برای قتل رومیناها باید یقه چه کسانی را گرفت. من؟ تو؟ ما؟ شما؟ ایشان؟ آنها؟

*مینو اعرابی، روانشناس خانواده، مدرس حقوق کودک

انتهای پیام: 2/5