عصر کرونا

بشر بخواهد یا نخواهد این ویروس سبک زندگی او را تغییر داده و این تغییر بدون شک مقطعی نیست. از نحوه تعاملات انسانی بگیرید تا روند خدمات رسانی مجموعه های مختلف، زندگی انسان ها را در کمتر از نصف سال به جایی رسانده که بسیاری اگر هم بخواهند دیگر نمی توانند به سبک و سیاق گذشته قدم از قدم بردارند. کووید19 با ظاهر خشن و بی تعارفش، کارهایی کارستان کرده که سال ها بشر برای رسیدن به آن ناموفق بوده است. بهبود شرایط آب و هوایی، زندگی بدون دغدغه حیوانات در حیات وحش به دور از ترس آدم ها، کاهش فرسایش های زیست محیطی و از همه مهم تر تعمیق دوستی ها از طریق فضای مجازی شاید گوشه ای از زوایای همزیستی ما آدم ها با ویروسی باشد که در این چند ماه فقط از آن به بدی یاد کرده ایم.

کرونا به ما فهماند که خانواده چیست و دوری از این نهاد اجتماعی چه تاثیراتی بر روح و روانمان می گذارد. کرونا به ما آموخت که باید قدردان تمامی کسانی باشیم که برای سلامتمان شب و روز نمیشناسند و کار بزرگشان تا زمانی که بلایی عظیم به وقوع نپیونند، دیده نمی شود. کرونا بود که باعث شد قدرشناس پرستاران و کار درمانی فداکاری باشیم که برای حفظ جان همنوعنشان، روزها از خانه و کاشانه دورند. کرونا در کنار تمامی تلخی هایش به ما یاد داد تا طرحی نو در زندگی مان بیاندازیم و دنیا را از دریچه ای متفاوت از همیشه ببینیم. همین شهر تهران را ببینید.

چقدر باید زمان و هزینه می گذاشتیم تا موضوع رعایت فاصله گذاری معقول و منطقی در خطوط حمل و نقل عمومی جدی گرفته شود؛ اما کرونا این تاثیر را گذاشت. حالا وقت آن است که آموخته های کووید19 را درسی برای زندگی آینده خود قرار دهیم و فارغ از مرارت هایی که به ما تحمیل کرده، از خوبی هایی که برایمان به ارمغان گذاشته به نیکی بهره بجوییم. جاروجنجال های بی ثمر و بدون هدف گذشته را کنار بگذاریم و با تکیه بر رهاوردهای عقلانی این ویروس سبک زندگی مان را تغییر دهیم. شاید با همین تغییر هم اثر فیزیکی کرونا از زندگی ما آدم ها پاک شود و هم اثر معنوی آن ماندگار.

بنیامین یوسف زاده

خبرنگار و فعال رسانه