فشار های زیادی را متحمل شدم تا نمایش «آگوست در اوسیج کانتی» در این سطح به صحنه برود

میکائیل شهرستانی بازیگر و کارگردان تئاتر که این روزها نمایش «آگوست در اوسیج کانتی» به کارگردانی او در خانه نمایش مهرگان روی صحنه می‌رود در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، درباره انتخاب این نمایشنامه برای اجرا و تغییراتی که در این اثر صورت گرفته، گفت: بنده یا داستانهایی را از نویسندگان دراماتیزه میکنم، یا رمانی در همین راستا برای صحنه تنظیم می‌کنم و یا اگر نمایشنامه‌ای مورد توجه‌ام قرار گیرد آنرا متناسب با دیدگاه شخصی و یا هم سویی با شرایط روز و روزگار فعلی اثر را تغییر می‌دهم. به هر صورت کارگردان هم بعد از نویسنده و مترجم "خالق عملی اثر" محسوب میشود و از این بابت نقش کارگردان بسیار حائز اهمیت است. در مورد نمایش "آگوست در اسیج کانتی" هم‌ از دراماتورژم خانم "هما علیزاده" خواهش کردم که شخصیت پدر (بورلی وستون) را از نمایشنامه حذف کند. چون ترجیح‌ میدادم بجای حضور فیزیکی پدرِ خانواده، سایه حضورش در جای جای خانه به چشم‌ بخورد و سنگینی کند. انگار پدر در همه زمانها حضور داشته و خواهد داشت و تا پایان هم بر نمایش سایه می‌اندازد. 

او افزود: نقش‌ زن‌ِ سرخپوست (جونا) که بورلی پیش از ترکِ خانه و اقدام به خودکشی استخدامش کرده که به نوعی نگاهبانِ این خانه و خانواده در حال اضمحلال باشد برایم بسیار اهمیت داشت و باید از نقش منفعلانه‌ای که در اصل اثر داشت خارجش می‌کردم. برای من جونا روح این خانه رو به ویرانی و روح واقعی این سرزمین یا بعبارتی مام‌ وطن محسوب می‌شود. کسی که از خانه و افراد آن‌ به طُرق مختلف محافظت میکند و دست آخِر هم‌، مادر خانواده "وایولت"  بعد از آنکه یک یک اعضای خانواده ترکش میکنند به دامن جوناست که پناه میبرد. تنها جونا برایش میماند. نمایش فشرده و کوتاه تر‌ و به ضرباهنگ و تمپوی بالاتری رسانده شد که طی ۷۵ دقیقه به پایان برسد.

این کارگردان در ادامه اظهار داشت: تغییراتی که در اثر ایجاد شد هیچ ربطی به ممیزی نداشت. من نمایشنامه‌ی به عبارتی دراماتورژی شده را قبلاً برای هیئت نظارت فرستاده بودم و آنها در این امر اعمال نظری نکردند.

شهرستانی که در این نمایش از هنرجوهای خود به عنوان بازیگر استفاده کرده، درباره انتخاب بازیگران «آگوست در اوسیج کانتی» گفت: این‌ روند را سالهاست (۲۵ سال) که در پیش گرفته‌ام و لابلای این شیوه کار و نگرش، ممکن است اثری (نظیر نمایش «هفت پرده») را هم با هنرپیشه‌های پرسابقه کار کنم. هر چند این تصمیم سختی‌های فراوانی برایم به همراه داشت و فشار های زیادی را متقبل و متحمل شدم تا نمایش در این سطح به صحنه برود ولی تصمیم‌ گرفتم این‌ اثر را با توجه به گروه و دوره‌ای که در اختیار داشتم به صحنه ببرم و می‌پذیرم که اینکار با بازیگران کم و یا بی سابقه بسیار کار سنگین‌ و طاقت فرسایی بوده و هست.

بازیگر مجموعه تلویزیونی «تصویر یک رویا» در پایان با اشاره به شیوع ویروس کرونا و تعطیلی تماشاخانه‌ها تصریح کرد: پیشتر و در مصاحبه های قبلیم با رسانه ها عرض کردم که وزارت ارشاد و نماینده ی آن‌، مرکز هنرهای نمایشی موظف به حمایت مالی از گروه هایی هستند که کرونا آنها را در تنگنا گذاشت و موجب ضرر و زیانشان شد. فروش بلیط برای ظرفیت نیمی از سالنهای نمایش و رعایت پروتکل های جاری و همینطور ضد عفونی کردن محل اجرا و‌جایگاه تماشاگر تنها سبب آن‌ میشود که تا حدودی تماشاگر پایش به سالن تئاتر کشیده شود ولی نیمه دیگر سالن که خالی میماند را از کجا و‌ چگونه و‌ کدام‌ مرجعی باید جبران‌کند. تئاتر این "فرزند سر راهی" تا کی باید مورد بی توجهی و بی مهری مسئولان قرار گیرد و متعاقب آن گروه‌های نوپا بیشترین لطمات را در این روزگار میخورند و همینطور تماشاخانه‌های خصوصی که اگر نبودند هرگز سالن‌های دولتی موجود هیچ‌گاه نمی‌توانستند جوابگوی اجرای این همه گروه باشند./2