نخ تسبیح!

 خبرگزاری برنا استان البرز- آدم زمین هم می خورد باید اینطور درست و حسابی باشد. اینطور صدادار، که کَر کند گوش زمین و زمان را.

از هنگامی که با فوتبال و آدم های فوتبالی آشنا شدم و از زمانی که علی دایی در این سرزمین صاحبِ نام و جایگاه ویژه ای شد ابدا خیال نمی کردم روزی فیلمی پخش شود که نشان دهد او با آن همه هیبت و صلابت طعمه ی دزدها شده و برای دفاع از مال و جانش (با کمر) روی زمین افتاده باشد.

واقعا فکر نمی کردم، اما چنین ویدیویی را دیدم. به هر حال او دایی است، یعنی اگر هم فیلمی از او بیرون بیاید که زمین خورده یا توسط دزدها احاطه شده چون ذاتا به دنبال حق است و "از نظر او حق گرفتنی است" دوباره بلند می شود و مثل جوانی که در تست های فوتبال شرکت کرده دنبال دزدها می دود تا آن ها را بگیرد و ...

این واقعیت جامعه امروز است. اما او علی دایی است. اما ما معمولی ها که نه زمین خوردنمان صدا دارد و نه نایی در بدنمان برای  دنبال کردنِ دزدها چه باید بکنیم؟

با همه این ها ولی زمین خوردن علی دایی را باید قاب گرفت. زمین خوردنی که حاوی پیام های فراوانی (برای همه به ویژه مسئولان) است. وقتی فشار اقتصادی کمر شکن می شود یعنی زنگ خطر، یعنی دزدها هم مثلِ گذشته (که وقتی جلویشان می ایستادی) زود کوتاه نمی آیند.

فشار اقتصادی وقتی مضاعف می شود و چاره اندیشی برای آن نشود یعنی اگر تو علی دایی هم که باشی منِ دزد آنقدر تقلا می کنم و جلویت بالا و پایین می پرم تا زمین بخوری و آنچه می خواهم ببرم!

اگر همه ی ما فارغ از جایگاه و طبقه اجتماعی مثل تسبیح به نخی وصل باشیم، ما (طبقه ضعیف) که زمین می خوریم نوبت دایی ها (طبقه غنی) هم می رسد. منتها زمین خوردن ما با زمین خوردن آن ها فرق دارد. علی دایی و علی دایی ها زود بلند می شوند، اما ما، هرگز!