به مناسبت سالگرد شهادت میرزا کوچک خان جنگلی؛

پائیز ۱۳۰۰

|
۱۳۹۹/۰۹/۱۰
|
۱۸:۵۴:۲۲
| کد خبر: ۱۰۹۶۳۱۹
پائیز ۱۳۰۰
سیدرضا سیددانش، فعال فرهنگی و رسانه‌ای به مناسبت سالگرد شهادت میرزا کوچک خان جنگلی دلنوشته ای را منتشر کرد.

به گزارش خبرگزاری برنا از گیلان ؛ متن یادداشت بدین شرح  است:

نودونه پاییز از آن پاییز سرد و سربی گذشت. از آن خزان گل سوزی که در هیأت زمستان آمده بود که دوره، دوره یخ‌بندان آزادی و آرمان‌خواهی و ایمان داشتن به حق و عدالت و عشق به مردمان زحمتکش و ستمدیده این دیارِ سبز بود.

در نود وُ نه پاییز پیش‌تر، سردار جنگل ، به محاصره قزاق‌ها افتاد و برای سربریده‌ی او جایزه گذاشتند…

اما، سردار بزرگِ گیلانی ‌کجا وُ ترس از سرِ بُریده کجا … ؟

او بود وُ اسبی وُ تفنگی وُ قطارِ فشنگی وُ دلی که برای خداوند و بندگانِ دربندِ او ی‌تپید…                                                      

و میرزای رزمنده، میرزای عارف ، میرزای روحانی ، میرزای متجدد وُ دانشمند‌، به این حقیقت رسیده بود که باید عَلَمَ مبارزه با حکومتِ رضاخانی و بیگانگان را در جنگل‌های شیر پرورِ گیلان برافرازد و حقِ مظلومان را از ظالمان بستانَد …

و الحق که در این نبردِ نابرابر ، فتوحات بسیار کرد و حکومت وُ حکومتی یان را ، در برابر اِراده خود ، عاجز گذاشت.

آری …در چنین ایامی ، سردارِ تنها ، در محاصره افتاده بود.

پیش‌تر از آنکه ، به‌سوی کوه‌های پربرف عزیمت کند با یاران اتمام‌حجت کرد . آن‌ها را در ماندن وُ رفتن مخیر گذاشت . ماندن در کنارِ او مرگ به دنبال داشت ، و رفتن ، نجات بود وُ زندگی ی دوباره با زن وُ فرزندان و خانواده …

و این‌گونه بود که یاران، در تاریکی فرورفتند تا کسی چهره شرمسارشان را نبیند.

سردار، تنها ماند. در تاریخ است که گائوکِ – آلمانی اما او را رها نکرد وَ تا پایانِ عُمرِ کوتاهش که سراسر در مبارزه گذشت، پابه‌پایش تا ارتفاعاتِ ماسوله رفت . آنجا که در کولاکِ برف شبانه ، غریب وُ بی زاد راه، گرفتار آمدند وُ دوشادوش هم، به فیض عُظمای شهادت رسیدند تا امروز ما گیلانیان و ایرانیان به داشتنِ چنین سردارِ نام‌آوری که قلّه‌های ایثار و جوانمردی را فتح کرد افتخار کنیم .

بی‌گمان دیگر هرگز میرزایی نخواهد آمد. آن اسب وُ تفنگ وُ قطار فشنگ و کلاهِ نمدی وُ چوقای یگانه، برای همیشه به تاریخ پیوسته است. اما یاد وُ خاطره‌ی میرزای بزرگ تا همیشه، پُر شور وُ پُر نوا در دِل هر ایرانی وگیلانیِ غیرتمند ،‌باقی خواهد ماند.

بیدین تو برف و بورانَ کوچی خان

جو خوفتَه شال ، گومارانَ کوچی خان

دوباره تی اوخوانَ ، سَربَدَن تو

باور خاطر تی یارانَ کوچی خان

 سیدرضا سیددانش، فعال فرهنگی و رسانه‌ای

 

نظر شما