به گزارش برنا؛ آژانس فضایی آمریکا اعلام کرد که به ستارهشناسان امکان میدهد تا گذر نزدیک این سیارک را ببینند. این سیارک که با نام ۲۰۰۱ FO32 شناخته میشود قطری حدود ۱ کیلومتر (۰٫۷۶۷ تا ۱٫۷۱۴ کیلومتر به گزارش اسپیسرفرنس) دارد و ۲۰ سال پیش در سال ۲۰۰۱ کشف شده است.
«پاول کودس» (Paul Chodas) مدیر مرکز مطالعات اجرام نزدیک زمین ناسا گفت: «ما از مسیر مداری FO32 2001 به دور خورشید بسیار دقیق آگاهیم. بنابراین هیچ احتمالی برای نزدیک شدن این سیارک به زمین بیش از ۲ میلیون کیلومتر وجود ندارد.»
این فاصله تقریبا ۵٫۲۵ برابر فاصلهی زمین تا ماه است اما در عین حال هنوز به اندازهای کافی نزدیک هست که بتواند بهعنوان یک «سیارک بالقوه خطرناک» طبقهبندی شود.
ناسا اعلام کرد که FO32 2001 با سرعت ۱۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت یعنی سریعتر از اغلب سیارکها از کنار زمین عبور خواهد کرد. سیارکها اجرامی با شکل نامنظم هستند که از سنگ، فلز یا ترکیبی از این دو ساخته شدهاند و پیرامون خورشید حرکت میکنند.
«لنس بنر» (Lance Benner) دانشمند اصلی آزمایشگاه پیشرانش جت (JPL) ناسا، گفت: «هماکنون اطلاعات کمی دربارهی این جرم شناخته شده است، بنابراین گذر آن از فاصلهی بسیار نزدیک فرصتی ویژه برای کسب اطلاعات بیشتر دربارهی این سیارک خواهد بود.»
ستارهشناسان امیدوارند که با مطالعهی نور بازتاب یافتهی خورشید از سطح سیارک، درک بهتری از اندازه و ترکیبات آن داشته باشند. به گفتهی ناسا هنگامی که نور خورشید بر سطح سیارک میتابد، مواد معدنی سنگهای آن، برخی طول موجها را جذب میکنند و برخی دیگر را بازتاب میدهد. با مطالعهی طیف نوری که از سطح آن منعکس میشود، ستارهشناسان میتوانند ترکیبات شیمیایی مواد معدنی سطح سیارک را اندازهگیری کنند.
علاوه بر ستارهشناسان، منجمان آماتور هم در برخی نقاط جهان به رصد این سیارک میپردازند. کودس خاطرنشان کرد: «این سیارک در حالی که در آسمانهای جنوبی حرکت میکند، درخشانترین جرم خواهد بود.»
او افزود: «منجمان آماتور در نیمکرهی جنوبی و در عرضهای جغرافیایی شمالی کم، باید بتوانند این سیارک را با استفاده از تلسکوپهایی با اندازهی متوسط و دهانهی حداقل ۸ اینچ در شبهای منتهی به نزدیکترین فاصلهی آن با زمین، مشاهده کنند اما برای یافتن آن احتمالا به نقشهی آسمان نیاز خواهند داشت.»
به گفتهی ناسا تاکنون بیش از ۹۵ درصد سیارکهای نزدیک به زمین با ابعاد FO32 2001 و بزرگتر، فهرست شدهاند و هیچ یک از آنها در قرن آینده برخوردی با سیارهی ما نخواهند داشت.