درخشش دنباله‌دار آنتونی هاپکینز، از هیولایی چون هانیبال لکتر تا آنتونی درمانده «پدر»

به گزارش خبرنگار برنا، آنتونی هاپکینز از بزرگترین بازیگران سینمای دنیا است که شاید بتوان او را در بین پنج بازیگر برتر زنده حال حاضر سینما نیز دانست. کسی که با همان تجربه اولش در سینما با فیلم «شیر در زمستان» توانست نظرات را به خود جلب کند و حتی در آکادمی فیلم بریتانیا (بفتا) نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شود. بازیگری که افتخارات سینمایی‌اش به قدری هست که برای دریافت دومین جایزه اسکارش میل چندانی به حضور در مراسم نداشته باشد.

آنتونی هاپکینز روز گذشته برای بازی در فیلم سینمایی «پدر» توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را از آن خود کند. جایزه‌ای تکراری که 30 سال پیش برای بازی در فیلم «سکوت بره‌ها» آن را به دست آورده بود.

او حال یکی از معدود بازیگرانی است که توانسته‌اند این جایزه را دو بار از آن خود کنند و نکته جالب توجه درباره هاپکینز برای دریافت جایزه اسکار این است که او این جایزه را برای بازی در دو نقش بسیار متفاوت به دست آورده است و فاصله طولانی بین این دو جایزه نشان از توانمندی یک بازیگر برای ماندن در اوج توانایی است. هاپکینز در فیلم سینمایی «سکوت بره‌ها» کاراکتر هانیبال لکتر را با بازی خیره‌کننده‌اش در تاریخ سینما جاودان کرد و حال در «پدر» به شکل متفاوتی در 83 سالگی پختگی‌اش در بازیگری را به رخ کشید و پس از اینکه توسط منتقدان و سینماگران مختلف تحسین شد توانست جایزه اسکار را برای دومین بار از آن خود کند. دو کاراکتری که هیچ شباهتی به هم ندارند. هانیبال لکتر یک بیمار خطرناک وحشتناک که با بازی هاپکینز جنبه‌های هیولایی آن به بهترین شکل نمود پیدا کرد و حال پس از 30 سال در نقشی ظاهر شده که نه تنها هیچ نشانی از هیولا بودن در آن دیده نمی‌شود بلکه با لطافت یک انسان به بن‌بست رسیده مبتلا به آلزایمر مخاطبش را مواجه می‌کند که به راحتی می‌تواند با او همراه شده و دل بسوزاند.

فلوریان زلر نویسنده و کارگردان «پدر» فیلمنامه این اثر و شخصیت اصلی آن را برای آنتونی هاپکینز نوشته و حتی نام کاراکتر اصلی را هم آنتونی گذاشته است. او حدود سه سال منتظر ماند تا هاپکینز ایفای این نقش را بپذیرد و به همین دلیل با وجود اینکه زلر فیلمسازی فرانسوی است قصه فیلمش را در انگلستان روایت کرد.

آنتونی هاپکینز در نقش آنتونی به خوبی ظاهر شد و با وجود اینکه شاید این نقش نشانه‌های برونی و اکت‌های غلو‌شده‌ای ندارد به شکلی درونی با غرق شدن در نقشش به قدری نقش یک پدر مبتلا به آلزایمر را دقیق ایفا کرده احساساتی که در هر سکانس از درونیات این کاراکتر به صحنه تزریق می‌کند ضعف‌های منطقی و روایی فیلم را مخاطب رها کرده و به راحتی با صحنه‌گردانی هاپکینز همراه می‌شود.

تغییرات احساسی یک فرد مبتلا به آلزایمر که در هر لحظه برای یک بازیگر می‌تواند چالش بزرگی باشد برای هاپکینز که در اجرا به قدری با ظرافت و تسلط نقشش را ایفا کرده و احساساتش را در مقابل دوربین تحت کنترل داشته که به نظر یک بازی ساده است و این بازی روان او حسی دلنشین و دلچسب برای مخاطب ایجاد کرده که دنبال کردن فیلم کم فراز و فرود «پدر» را که ممکن بود به اثری خسته‌کننده تبدیل شود بسیار دلنشین و ساده کرده است.

هاپکینز علاوه بر «پدر» در نقش‌های ماندگار بسیاری ظاهر شده و او حتی سال گذشته با بازی در فیلم «دو پاپ» برای ایفای نقش پاپ توانست نامزد اسکار شود. او همچنان به راحتی در دهه نهم زندگی‌اش در مقابل دوربین به خوبی می‌درخشد. از فیلم‌های ماندگاری که هاپکینز در آن‌ها ایفای نقش کرده می‌توان به آثاری چون «همه پادشاهان مرد»، «نیکسون»، «مرد فیلم‌نما»، «جادو»، «لبه» و «هیچکاک» اشاره کرد.

هاپکینز جوایز بسیار دیگری از جمله سه جایزه بفتا، دو جایزه امی و یک جایزه گلدن گلوب سیسیل بی دمیل را برده‌است. او در سال 1993 لقب شوالیه را از الیزابت دوم برای خدمات ارزنده وی در عرصه هنر و در 2003 نیز ستاره اش را در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود دریافت کرد. او همچنین در سال 2008 جایزه افتخار بفتا را برای دستاورد طولانی مدت دریافت کرد.