دلنوشته «نوید محمودی» برای افغانستان

به گزارش برنا؛ می‌دانم که طالبان صدای مرا نمی شنوند چون اصلا قرار نیست شنونده باشند ایمان دارم که آنها برای شنیدن آموزش ندیده اند. اما احساس می کنم باید گفته شود ، باید حرفی بزنم ،باید به طالب ها گفته شود که این فرزندان افغانستان آینده می خواهند این فرزندان حق زندگی دارند، حق دارند در سرزمین خودشان به ایستند ، زمین بخورند و باز برخیزند و امیدوارتر از پیش حرکت کنند، حق دارند رشد کنند و مفید باشند ، کمترین انتظارشان از شما زندگی آرام است با کمترین امکانها  که از آنها دریغ می کنید ، شما باز و باز و بازهم خطا می کنید کاری می کنید که سالهاست بی ثمر است ، کاری که در نهایت بی سرزمینی به دنبال دارد ، شما صاحبان افغانستان را که خاک و سرزمین دارند آواره خاکی دیگر می کنید.

این ها، همان ها که شما نمی بینید و تلخ می کشیدشان کودکانی هستند که سالهاست درد گذشته را خاک کرده اند و با خیالهای خوب برای خودشان و شما در سر دارند. اینها می خواهند پرنده باشند ، برگ برنده باشند ، پایان گریه ها قاصد خنده باشند.

بیش از ۴۰ سال جنگ و سه نسل مهاجر بس است این درد برای کل جهان بس است لطفا سلاح را کنار بگذارید و اجازه بدهید این کودکان زندگی کنند.