بهزاد فراهانی: بعد از ۴۰ سال کار در سینما و تلویزیون بالاخره فیلم ساختم/ سال ۱۴۰۱ برای اکران جهانی «مهمانی از کارائیب» اقدام می‌کنم

بهزاد فراهانی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که در سال گذشته اولین فیلم سینمایی خود را با عنوان «مهمانی از کارائیب» را ساخت در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: سیاست کلان در عرصه مدیریت فرهنگی سال‌هاست که تعیین شده و طبق آن عمل می‌شود ولی مدیران مختلف تنها در شیوه و روش عملکردشان با هم تفاوت دارند.

فراهانی خاطرنشان کرد: وزیر فرهنگ و ارشاد فعلی نیز پیش از گرفتن رأی اعتماد از مجلس شورای اسلامی موضع خود را مشخص کرد و بازتابش هم شاهد بودیم و این موضع‌گیری به خصوص در حوزه سینما بسیار مورد انتقاد سینماگران قرار گرفت و حال که در مسند وزیر قرار گرفته باید ببینیم که عملکردش در ادامه چگونه خواهد بود.

وی افزود: سال گذشته من بعد از 40 سال کار در سینما و تلویزیون یک فیلم ساختم که زحمات بسیاری برای آن کشیدم ولی بدون هیچ دلیل و توضیحی فیلم من را برای حضور در جشنواره فیلم فجر کنار گذاشتند. فیلم «مهمانی از کارائیب» یک عاشقانه اخلاقی و اجتماعی است که در هیچ موضوعی اعم از مباحث مذهبی و اخلاقی مشکل یا تضادی ندارد. هنوز برای دریافت مجوز اکران اقدام نکرده‌ایم اما سال 1401 برای نمایش آن برنامه‌ریزی خواهیم کرد و تمام تلاشم را به کار می‌برم تا اکران جهانی نیز برای این فیلم داشته باشیم.

فراهانی تأکید کرد: پس از اینکه فیلمم را از جشنواره کنار گذاشتند اعتراضی نکردم چرا که سال‌هاست اعتراض می‌کنم و نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود و از طرفی وقتی افرادی خارج از کادر چند نفره داوران از ناکجاآباد آمده و تعیین تکلیف می‌کنند مشخص است که فیلمم به جشنواره راه پیدا نمی‌کند.

بازیگر فیلم سینمایی «سگ کشی» در ادامه گفت: بودجه‌ای که برای فرهنگ و هنر در نظر گرفته می‌شود و به طور مدیریت فرهنگی ما نیازمند یک تحول بزرگ و عمیق است. مهره‌های از پیش تعیین‌شده که سال‌هاست حضورشان را شاهد هستیم بزرگ‌ترین نیروهای بازدارنده هستند. در بین آن‌ها هر از گاهی افرادی محترم، دغدغه‌مند و باسواد مثل علی منتظری پیدا می‌شوند اما از نظر من مدیریت فرهنگی باید توسط اهالی فرهنگ و هنر صورت بگیرد.

این بازیگر در پایان تأکید کرد: پیش‌تر هم به این نکته تأکید کرده‌ام که با سیاست‌های فرهنگی حذف‌کننده و درگیر جبهه‌بندی مخالف هستم و گوشه چشمی هم برای تغییر این سیاست‌های فرهنگی نمی‌بینم. مدیران بر این عقیده‌اند که قرار نیست ما به هنرمندان بودجه بدهیم تا ما را نقد کنند. دموکراسی پدیده ناشناخته‌ای نیست ولی ممکن است آموختنش کمی سخت باشد. در قانون اساسی ما سانسور ممنوع است ولی اصلاً کسی به این مسائل توجهی ندارد و این عوامل باعث شده تا هنر ایران در تئاتر و ادبیات نمایشی دچار پسرفت باشد و دیگر عوامل آن نیز مشخص است؛ وقتی کاری می‌کنیم که بهرام بیضایی برود و در دانشگاه UCLA خدمتگذار باشد و کسی را هم نداریم که جایگزینش کنیم و همه اساتید بزرگ این حرفه را کنار می‌گذاریم نباید انتظار داشته باشیم که هنرمان رو به پیشرفت باشد.

انتهای پیام //