کاظم نظری:در هنرنمایش بازوی توانمند حرکتِ خیره‌کنندۀ قطارِ انقلابِ اسلامی

به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ درمتن این یاد داشت آمده است:

اکنون که نَه‌تنها به سالِ نوِ هجریِ خورشیدی، بلکه به قرنی تازه گام گذاشته‌ایم، با تکّیه بر این پشتوانۀ دل‌گرم‌کننده که بیش از چهار دهه است قطارِ پُرقدرتِ جمهوریِ اسلامی با سرعتی چشم‌گیر و مهارناپذیر از سدِ همۀ مانع‌های داخلی و خارجی گذشته و به حرکتِ فزایندۀ خود ادامه می‌دهد و هیچ دشمن و بدخواهی نیز نمی‌تواند آن را به ایستادن وادارد، در آستانه و راستای چیدنِ نخستین قطعه‌های پازلِ مقدّسِ «گامِ دوّم انقلاب»- که به فرمودۀ «مقامِ معظّمِ رهبری» اجرا و پیاده‌سازیِ آن از واجب‌ترینِ واجب‌هاست و برای آیندۀ «ایرانِ اسلامی‌مان» امری‌ست حیاتی و بزرگ و سرنوشت‌ساز- یکی از مهم‌ترین زمینه‌ها و بسترها برای تبیین و تشریحِ گامِ همه‌جانبه و گسترده‌ای که «مقامِ عُظمای ولایت» فرمانِ برداشتن‌اش را به همۀ ما ایرانیان صادر فرموده‌اند، معرّفی و اشاعۀ هنرِ والای ایرانی و اسلامی است

از میانِ هنرهای جهان‌گیر، بی‌تردید، «هنرِ نمایش» یکی از کهن‌ترین و محبوب‌ترین و تأثیرگذارترینِ این هنرهاست؛ و با توجّه به این‌که از زمانِ بیداریِ تودۀ مردمِ مسلمان و انقلابی و اندیش‌مند در عصرِ مشروطیت این هنر آرام‌آرام جای‌گاهِ خود را میانِ مردمانِ جامعۀ شهری و روستاییِ ایران باز کرد و بعدها در زمانِ استبدادِ صغیر و کبیر و حتّی در دورانِ پهلویِ دوّم به یکی از عرصه‌های آشکار و انکارناپذیر برای مبارزه با دیکتاتوری و خفقانِ حاکم تبدیل شد، و مهم‌تر آن‌که پس از پیروزیِ شکوه‌مندِ انقلابِ اسلامیِ مردمِ ایران در سالِ 1357، این تئاترِ ایران بود که با کوششِ هزاران هنرمندِ شناخته‌شده و گم‌نام، در راستای ارزش‌های والای برآمده از فرهنگِ انقلابِ اسلامی و دفاعِ مقدّس، ده‌ها هزار متن و اثرِ دراماتیک و نمایشی را آفرید و در عرصۀ فرهنگ و هنرِ ایران‌زمین بازویی توان‌مند برای کمک به حرکتِ خیره‌کنندۀ قطارِ انقلابِ اسلامی شد. تأکیدهای چندبارۀ «مقامِ معظّمِ رهبری» در دورانِ شکوه‌مندِ رهبری‌شان بر تشویقِ هنرمندانِ عرصۀ نمایش به خلقِ آثارِ دراماتیک و تأییدِ حرکت‌هایی که در این چهار دهه شده است، گواهی‌ست بر اهمیتِ نقشِ «هنرِ تئاترِ ایران» در آینده‌سازی برای فرهنگ و هنرِ این مرز و بوم و پاس‌داشتِ خونِ شهیدانی که نگذاشتند پرچمِ انقلاب و ایرانِ اسلامی- خدایی‌ناکرده- روی زمین بیفتد.

در آستانۀ برگزاریِ «هفتۀ هنرِ انقلاب»- که هم‌زمان است با سال‌روزِ عروجِ آسمانیِ سیّدِ شهیدانِ اهلِ قلم، شهید «مرتضی آوینی»- از مهم‌ترین فّعالیت‌هایی که باید در دستورِ کار قرار گیرند، یکی انجامِ پژوهش‌هایی بنیادین و دامنه‌دار دربارۀ تاریخِ نمایش‌هایی‌ست که با مضمونِ انقلاب و دفاعِ مقدّس نوشته و اجرا شده‌اند، و دیگری تئوریزه‌کردنِ هرچه‌ بهتر و سودمندترِ آن‌دسته از الگوها و ساختارهای تماتیک، محتوایی، دراماتیک، ژانری و اجراییِ پیش‌نهادی‌ست که به بالابردنِ سطحِ کیفیِ تئاترِ ایران- و به‌ویژه نمایش‌هایی که موضوع‌هایی را دربارۀ تاریخِ انقلاب و هشت‌سال دفاعِ مقدّس و تمامِ روی‌دادها و دست‌آوردهای سیاسی و اجتماعیِ این چهار دهۀ پُرفروغِ اخیر برمی‌گزینند- کمک می‌کنند. هم‌چنین در این هفتۀ فرهنگی و هنریِ مهم، با پشتیبانی از آثار و متن‌های نمایشی که با فرهنگِ والا و کهن و اسطوره‌ایِ ایران‌زمین، تاریخِ پُرفرازو‌نشیبِ این سرزمینِ پهناور و استوار و تسخیرناپذیر، و نیز با موضوع‌های ملّی و آیینی و بومی و فولکلور در پیوند و رابطه‌اند، می‌توان نسلِ جوانی را که خواسته‌ها و هدف‌های نوینِ به‌حق و شایسته‌ای دارند و می‌خواهند با شکستنِ درست و محترمانۀ مرزهای سنّتی و کلاسیکِ پیشین، تجربه‌هایی تازه را در هنرِ تئاترِ ایران رقم بزنند، به‌سوی هنرِ تئاترِ ملّی و انقلابی و اسلامی جلب کنیم.

به امیدِ این‌که به بهانۀ «هفتۀ بزرگ و مقدّسِ هنرِ انقلاب»، با کمکِ تمامِ اندیش‌مندان، اهلِ فن و پیش‌کِسوتانِ هنرهای نمایشی در ایران، دست‌دردستِ یک‌دیگر و در کم‌ترین بازۀ زمانیِ ممکن، بتوانیم «تئاترِ ایران» را از رخوتی که در چندسالِ اخیر به‌دلیل‌هایی فراوان- از جمله رکودِ اقتصادی و شیوعِ ویروسِ منحوسِ کرونا- گرفتارش شده، بیرون بیاوریم و نَه‌تنها دورانِ شکوهِ گذشته‌اش را تکرار کنیم، بلکه آن را به بزرگ‌ترین ویترینِ فرهنگی و هنریِ ایرانِ اسلامی در سرتاسرِ این آب‌وخاک و در تمامِ دنیا تبدیل کنیم.

انتهای پیام/