بهرنگ دزفولی‌زاده: همیشه از بودن در کنار اقلیت، برای اکثریت حرف می‌زنم

 فیلم سینمایی «بی‌صدا حلزون» ساخته‌ی بهرنگ دزفولی‌زاده این روزها در حال نمایش است. به همین دلیل با او گفت‌وگویی داشتیم که در ذیل می‌خوانید.

به رغم اینکه چند سال است کارگردانی می‌کنید اما هنوز خیلی‌ها شما را به عنوان عکاس سینما می‌شناسند. به عنوان یک عکاس مولف چقدر این دو حوزه را به هم نزدیک می‌بینید؟

سال‌هاست که فیلم کوتاه می‌سازم اما «بی‌صدا حلزون» اولین فیلم بلند من بود. از سابقه‌ی عکاسی من در سینما بیش از نیم دهه می‌گذرد. بنابراین من را بیشتر به عنوان عکاس سینما  می‌شناسند تا کارگردان سینما.

نکته‌ای که درباره‌ی «بی‌صدا حلزون» وجود دارد داستان آن است‌. در واقع به سراغ گروه خاصی رفته‌اید که درباره‌ی آن‌ها فیلم ساخته نشده و یا اگر هم شده‌ مربوط به سال‌ها پیش و فیلم‌ «پرنده‌ی کوچک خوشبختی» پوران درخشنده بوده است. این دغدغه‌ی شخصی شما بود یا به عنوان یک فیلمساز اجتماعی سراغ این ماجرا رفته‌اید؟

با وجود اینکه از کودکی هیچ‌گونه معلولیتی نداشتم اما همیشه شرایط به گونه‌ای پیش می‌آمد  که در کنار  اقلیت قرار می‌گرفتم.  انگاری قرار است از بودن در  کنار  اقلیت، برای اکثریت حرفی برای گفتن داشته باشم. چنین نگاهی از دوران کودکی‌ام با من همراه بوده و هست.  متاسفانه افراد معلول که توانایی انجام بخشی از کارها را ندارند مورد حمایت واقع نمی‌شوند و جامعه برایشان کاری نمی‌کند. به همین دلیل من سعی کردم صدای این افراد و فرهنگ‌سازی کوچک باشم‌ که فیلم‌های ساده اما شریف و دغدغه‌مند می‌سازد. علاقه دارم به اینگونه موضوعات در ساخت آثارم فکر کنم چرا که این موضوعات در باورهای ذهنی من نشسته است و بخشی از آن از کودکی من می‌آید. حقیقتا زمانی از این قضیه شاکی بودم که چرا من؟  اما حالا فکر می‌کنم اگر آن اتفاقات را در کودکی پشت سر نمی‌گذاشتم «بی‌صدا حلزون‌» ساخته نمی‌شد.

دو بازیگر کمدی‌کار مثل:(محسن کیایی و مهران احمدی) را در فیلمتان داشتید اما آن‌ها را در یک موقعیت درام‌ قرار دادید. چرا برای این کار سراغ این افراد رفتید و بازیگران دیگری را انتخاب نکردید؟

دوست دارم ریسک کنم اما با طمانینه‌. بازیگرانی را انتخاب کردم که جسور و باهوش بودند. به این دلیل که قبلا به نوعی این کاراکترها را بازی کرده بودند و مخاطب با آن‌ها احساس همذات پنداری پیدا کرده بود. در کل تشکر می‌کنم از بازیگران فیلمم که همراه من بودند و با ممارست فراوان کار را پیش بردند.

هانیه توسلی در «بی‌صدا حلزون» بازی عالی و متفاوتی را از خود ارائه داد و این حس را القا می‌کرد که نقشش بیشتر دیده شود اما چرا این اتفاق رخ نداد؟

فکر می‌کنم بی‌مهری جشنواره فجر، تعصبات و باورهای غلطی که نسبت به فیلم ایجاد شد شرایط را اینگونه کرد. چنین نقشی برای یک زن در سینمای ایران کمتر اتفاق افتاده است‌ و این شاید باعث شده که این نقش از دید خیلی از دوستان که نگاه کلیشه‌ای به زن در سینمای ایران دارند نادیده گرفته شود. همه‌ی تیم ما  شاهد بودیم که هانیه توسلی، محسن کیایی و سایر بازیگران ماه‌ها تمرین کردند تا بتوانند نقششان را به درستی ایفا کنند.‌ تک‌تک بازیگران با خلوص نیت و علاقه سر این کار آمدند تا شاید کمکی به بهتر دیده شدن جامعه‌ی ناشنوایان کنند.

درحال حاضر مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟

در حال حاضر مشغول پیگیری و برنامه‌ریزی اکران‌های «بی‌صدا حلزون» هستم اما در کنارش بازنویسی فیلمنامه‌ی جدیدم به نام «به هرحال رها» را انجام می‌دهم که در مرحله جذب سرمایه است. این فیلمنامه که توسط خودم و دو نفر دیگر به طور گروهی نوشته شده روایت‌گر سرکشی و عصیان شخصیتی به نام رها است .

خبرنگار: تبسم کشاوز

انتهای پیام/