فروش نوزاد یک ایده ۱۰ ساله است!

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ محمدرضا رحمانی تهیه کننده و کارگردان فیلم «آن‌ها مرا دوست داشتند» با اشاره به اینکه این اثر فیلمی‌ست که با سینمای مستقل گره خورده است، مطرح کرد: شاید این اثر ارزان‌ترین فیلمی‌ست که ساخته شده است. من سابقه ساخت این مدل فیلم را داشتم و فیلم هم نقص‌های فنی دارد که امیدوارم بتوانیم آن را رفع کنیم. روند ساخت فیلم و همه مراحل آن با عشق انجام شده است.

وی افزود: قبل از اینکه من را به عنوان کارگردان بشناسند، دوستان و مخاطبان سینما من را در جایگاه نویسنده می‌شناسند. ایده‌ خرید و فروش نوزاد که در فیلم آن‌ها «مرا دوست داشتند» به آن اشاره شده، به ۱۰ سال پیش باز می‌گردد و آن را در اطرافم دیدم.

این کارگردان یادآور شد: پس از آن، تحقیقات میدانی و آماری را شروع کردم و به چیزهای عجیبی در زمینه دزدیدن کودکان رسیدم. حدود ۴ سال پیش فیلمنامه را شروع به نوشتم کردم‌. البته این را بگویم که از نظرِ منِ صاحب فیلم، موضوع فیلم شرافت، امید و نجات جان یک انسان است.

تهیه‌کننده «آن‌ها مرا دوست داشتنند» تصریح کرد: در میان این موضوعات می‌توان به خرید فروش و اجاره جنین بچه و موارد سیاسی و… هم می‌تواند باشد.

رحمانی با بیان اینکه فیلمنامه را هفت تا هشت بار بازنویسی شده است، مطرح کرد: ما پارسال در اسفندماه فیلمبرداری کردیم و بعد از آن چند فلاش بک اضافه شد. یکی از بازیگران دوست داشت بازی کند و برای آن چند فلاش بک اضافه کردیم.

حتی برای شخصیت آخر فیلم هم قرار شد فلاش بک های آن را بگیریم. بعد با پیدا شدن یک بچه در سطل آشغال مواجه و متوجه شدیم هر چه قدر هم در فیلم قوی ظاهر شویم، به اندازه آن چند فریم که در واقعیت بود، نمی‌شود پس آن را در فیلم رها کردیم.

کارگردان فیلم در پاسخ به این پرسش که چرا این فیلم سیاه است، توضیح داد: تمام فیلم‌هایی که تا به الان کار کرده‌ام، موضوعات اجتماعی داشته است. من مفهوم سیاه را متوجه نمی‌شم. سوال من همیشه این بوده است که دیگران سیاه‌نمایی را چگونه معنا می‌کنند. ما تلاش کردیم تا همه چیز براساس واقعیت باشد. حتی در سکانس قهوه‌خانه، افراد حاضر در آن‌جا بازیگر نبودند و زندانی‌هایی بودند که به تازگی آزاد شده بودند.

وی اضافه کرد: برای ساخت این فیلم ما به دنبال لوکیشن‌های واقعی بودیم. به سراغ جنوب‌تهران رفتیم تا ببینیم کجا را می‌توان پیدا کرد که کاملا واقعی باشد. به همین دلیل به منطقه «خلازیر» رسیدیم. آن‌جا مکانی است که برخی مردم در فاضلاب و زیرزمین زندگی می‌کنند. در این مکان ساخت‌وساز امکان‌پذیر نیست و بیشتر مکان‌هایی برای ضایعات وجود دارد. آن‌جا منطقه‌ای عجیب است و فردی را شناختم که کارمند نیروی انتظامی بوده و اکنون معتاد شده است.

وی با اشاره به اینکه موسیقی فیلم انتخابی نیست و آهنگساز فیلم بهنام ابطحی است، اظهار کرد: البته موسیقی‌ای که در فیلم استفاده شده است، اصلی نیست و در نسخه بعدی تصحیح خواهد شد. فیلم به لحاظ تدوین مشکل دارد که رفع خواهد شد.

رحمانی با اشاره به تعریف سیاه‌نمایی خاطرنشان کرد: سیاه‌نمایی لفظ اشتباهی است. زمانی که سیاهی وجود نداشته باشد و ما بخواهیم به زور و خیالی زندگی را بد نشان دهیم، یعنی سیاه‌نمایی کرده‌ایم.

کارگردان فیلم درباره استفاده از سه پایه و استفاده از لنزهای تله بیان کرد: وقتی فیلمنامه شکل گرفت، ما نظرمان این بود بخشی از قسمت‌های فیلم مستندگونه باشد و این قانونی است برای فضای مستند گونه. و اینکه یکی از دلایلش این است که با این روش هزینه‌ها کم می‌شود.

وی بااشاره به تاثیر نظر منتقدان توضیح داد: من فکر می‌کنم متر خوب یا بد بودن فیلمی، تفاوت دارد. در نهایت ما فیلم را برای مردم می‌سازیم و صرفا برای نظر منتقدان نمی‌سازیم. منتظر می‌مانیم تا ببینیم این فیلم در اکران عمومی چه میزان استقبال خواهد شد.

کارگردان فیلم درباره اینکه آیا سکانس چوب زدن به نوزادان ما به ازای بیرونی داشته است یا نه؟ گفت: بله ما به ازای بیرونی آن وجود دارد. ما این تصاویر را ندیدیم اما از آدم‌هایی که آنجا بودند، وقتی پرسیدیم برایمان گفتند.

انتهای پیام/