بی رحم مثل پوست شیر

بله؛ سریال باید بتواند مخاطبش گرفتار کند.

بله؛ قصه باید هر لحظه باید حرف نو بزند.

داستان باید تغییر روال داشته باشد.

چرا نگرانی شما؟

داستانی که به شخصیت هایش رحم نمی کند به شما رحم کند؟

باید به پوست شیر نمره ی قبولی داد چون؛

_در تمام لحظاتش توانسته مخاطب را با بحران و هیجان و استرس و اضطراب دراماتیک همراه کند و در این مسیر شخصیت ها نیز تماشاگر را تنها نگذاشته آمد و همه در کنار هم جان و زخم این قصه را لمس کرده آمد.

_سریال از شخصیت های متنوع و موثرش در درام به نحو احسن سود برده و در  بی رحمی دراماتیک برای هیچ یک از کاراکتر ها کم نگذاشته است.

حالا که کم کم پیش می رویم و داستان رونمایی می شود و متوجه می شویم که این تند روی پر سر و صدا در بالا و پایینی های قصه از اتفاق خوب و نگاه عاشقانه و ترانه پوست شیر تا تراژدی غمبار برای ساحل پیش چشم مادر و پدر و عشق ماندگارش منطقی بوده یا نه بازاری آشنا بوده تا قلاب بر گردن مخاطب بماند حتی با چاشنی استرس و  حجم بالایی از درد و فشار عصبی برای مخاطبی که بلاخره بعد از چند قسمت لبخند زد.

پوست شیر  در  سه منظر جای بحث دارد؛

_بازیگری

_فیلمنامه

_کارگردانی

قبل از اینکه قصه با مسیر روایت و رخداد گنگش در دلیل اتفاقات و حوادث تماشاگرش را سیراب کند یا دلیل آنچه مدام بابت آن رنج بکشد را بفهمد باید به این اعتماد سرشار برسیم که بازیگران در تنوع و رنگ‌آمیزی به حد مطلوبی ببیننده ی این سریال را به کلافه کی دوست داشتنی رسانده اند پس کار کارساز بوده است.

اگرچه قابل حدس است  که هوشمندانه این سریال هم از فرمول معروف پلتفرم ها در دنیا برای کش داد ماجراها سود برده باشد و در چند قسمت میانی بی دلیل تماشاگر را بی اتفاق و حادثه برده و آورده باشد اما بی انصافی است اگر نگوییم ؛

-بحران لازم در هر قسمت ایجاد شده است.

_در هر قسمت پایان بندی مطلوب و استاندارد طراحی شده است.

_ آب بستن در کار نیست چون شخصیت ها در هر نوبت جای خوبی از قصه غش می کنند تا بدانی این کاسه از نیم کاسه ی دراماتیک مملو است.

_ پر می گوید.

_حرفش را تمام و کمال می زند.

_ قصه باج نمی دهد!

_پلیس فقط پلیس است نه بیشتر!

_شخصیت ها فرشته نیستند و انسان هستند به شرط اینکه قضاوت نکنیم و منتظر اما سورپرایز قصه باشیم.

در انتها باید گفت؛

برادران محمودی شاید تا پایان کار سختی داشته باشند و باید پاسخ این بد مستی قصه را به موقع بدهند  اما تا اینجا روی صندلی شان محکم نشسته اند.

انتهای پیام/