اتاق فکر حمله به سینما کجاست؟ نجات سالن های سینما با تدبیر سازمان سینمایی

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا ؛ همین الان که دارید این مطلب را می خوانید روی پرده سینماها چند فیلم اجتماعی ، یک فیلم سیاسی، یک فیلم انقلابی، یک فیلم ملودرام عاشقانه و چند فیلم کمدی روی پرده است. با این وجود مخاطبان بیشتر از همه به فیلم های کمدی اقبال نشان داده اند. راستش این دفعه اول نیست که این اتفاق می افتد. تقریبا در همه ادوار گذشته وقتی فیلمی کمدی روی پرده سینماهای ما بوده با فاصله ای چشم گیر توانسته گوی سبقت را از دیگر فیلم ها برباید. این اتفاق دوباره در حیطه سینمای ما افتاده و انگار بازهم خواهد افتاد.

اینکه مخاطب این روزهای سینما به فیلم های کمدی اقبال نشان می دهد، فی نفسه چیز بدی نیست ولی نیازمند آن است که موضوع از سوی جامعه شناسان و کارشناسان خبره واکاوی شود. اما موضوع آنجا جالب می شود که برخی فروش قابل تامل فیلم های کمدی را نشانه ای از حمایت سازمان سینمایی از این فیلم ها عنوان کرده اند در حالیکه نگاهی به پروانه های ساخته شده ما را به این حقیقت می رساند که از بین حدود 130 پروانه ساختی که از آبانماه 1400 تا خرداد 1402 از سوی سازمان سینمایی صادرشده ، تنها 15 اثر در حوزه کمدی تعریف شده اند: قیف( محسن امیر یوسفی)بخارست( سید مسعود اطیابی) شهر شلوغ( اسماعیل فلاح پور) ستاره سینما( عادل تبریزی) آتش بس 3( تهمینه میلانی) شهر هرت( کریم امینی) گربه ( مصطفی تقی زاده) قلهک ( مصطفی شایسته) دیوانه باش آدم باش( آرش معیریان)خرچنگ ( مصطفی شایسته) دو روز دیرتر (اصغر نعیمی) این جمعیت قابل کنترل (علی قوی تن) زود باش دیر می شه( محمد حجت ذیجودی) جلبک ( کریم امینی) پول پارتی( سعید سهیلی).

بقیه پروانه ساخت ها در حوزه های مختلفی چون خانوادگی، اجتماعی، دفاع مقدس، ملودرام، ورزشی، کودک ونوجوان، جنایی معمایی، درام موزیکال، تاریخی و مذهبی و ... بوده اند.

همانطور که دیده می شود سهم صدورمجوز برای ساخت آثار کمدی در دو سال گذشته چندان زیاد نیست و اتفاقا، سازمان سینمایی در دوره جدید در صدور مجوز آثار کمدی امساک به خرج داده است در واقع، بسیاری از فیلم های کمدی اکران شده در سال گذشته و امسال محصول دولت های پیشین است و تنها در دوره کنونی اکران شده اند.

حالا عده ای، از دوباره جان گرفتن سینما بعد از اتفاقات سال گذشته ناراحت شده اند و بنا را به تخریب و هجمه علیه سینما گذاشته اند و برای این کار سنگ تمام هم گذاشته اند و چه چیزی بهتر از فروش فیلم های کمدی و استقبال شگفت مردم از این فیلم ها!؟ عجیب تر اینکه قاطبه این حمله‌کنندگان از جامعه سینمایی کشور هستند که در ظاهر بسیار دلسوز و خیرخواه و آرمان گرا هستند. هیچ ابایی هم ندارند از اینکه ناخرسندی و ناراحتی خود را از بین کلماتی که بر می گزینند، پنهان کنند. بهره گیری از پیش‌فرض هایی چون سینمای بی مقدارِ کمدی، سطحی نگر، کم مایه و مبتذل تقریبا، در همه عباراتی که این عده برای تخریب این سینما استفاده می کنند، سخت رایج است. بدون اینکه بتوانند یا قادر باشند یا اساسا صلاحیت داشته باشند که در باره فیلم فاخر و سینمای ایران اظهار نظرکنند. این عده یا صرفه را در ندانستن دیده اند و یا مغرضانه برای رسیدن به اهداف و نیات خود و نه کلیت خانواده سینما اظهار نظرهای از سر شکم سیری می کنند که برخی از آنها حقیقتا حیرت آور است.

این عده انگار نمی دانند که سال گذشته به خاطر اتفاقات پیش آمده در جامعه سینمای ایران  تا مرز نابودی پیش رفت و یا یادشان رفته که عده ای از پخش کنندگان و تهیه کنندگان سینما در جلسات خصوصی عنوان کردند که با این شرایط دیگر هیچ صاحب فیلمی حاضر نیست فیلمش را اکران کند و دولت باید بیش از صد میلیارد کمک به فیلمسازان بکند تا سینما بتواند به حیات نباتی اش ادامه دهد.

با این وجود پیش بینی آنها محقق نشد و مدیریت سینما به گونه ای عمل کرد که توانست کشتی سینما را از موج های سهمگین نجات داده و اوضاع را سروسامان دهد. اما این باعث نشد تا جلوی حمله و تخریب ها گرفته شود.  حالا، که چرخه سینما دوباره به حرکت آمده ، آنها هم موج تازه ای از حملات را نسبت به مدیریت سینما، فروش فیلم ها  وبرگشتن آرامش به خانواده سینما را آغاز کرده اند.  اتاق فکر حمله به سینما کجاست و این همه کینه و بغض از کجا ناشی می شود که حاضر است معیشت خانواده سینما به خطر بیافتد تا تنها منافع عده ای محدود تامین شود. چطور می شود کسی در خانواده سینما باشد و نداند که فیلم هایی که در حال حاضر اکران می شوند لزوما در دولت فعلی مجوز نگرفته اند و تنها در این دوره امکان نمایش یافته اند؟ دقیقا چه چیزی منتقدان فروش فیلم های روی پرده و جان گرفتن دوباره سینمای ایران را آزرده و خشمگین کرده است.  ای کاش نیت همه کسانی که در قالب کلمات خیرخواهانه و خالصانه تبر به ریشه این سینما می زنند ، روشن بود... ای کاش!

انتهای پیام/