آغوش باز شبکه‌های اجتماعی برای انزوای یک نسل

به گزارش خبرنگار علم و فناوری خبرگزاری برنا؛ کشف رابطه بین استفاده از شبکه‌های اجتماعی و احساس تنهایی، به‌شدت در میان صاحب‌نظران داغ است و البته اثرات مثبت و منفی را نشان می‌دهد و در این میان بسیاری از افراد وقتی با تنهایی دست و پنجه نرم می‌کنند که با پرسش‌هایی از جمله:

چرا الان احساس تنهایی بیش‌تری نسبت به قبل دارم، با وجود این که بیش‌تر به اینترنت دسترسی دارم؟

چگونه می‌توانم با دیگران ارتباط معنادار برقرار کنم وقتی همه اتفاقات آنلاین انجام می‌شود؟  

چرا احساس می‌کنم شبکه‌های اجتماعی باعث شده که من در یک نقطه تاریک و تنها غرق شوم؟

آن چه افراد در این شرایط تجربه می‌کنند یک پدیده رایج است که در تحقیقات علمی به خوبی مستند شده است که شبکه‌های اجتماعی می‌توانند حس دروغین ارتباط و تعلق را ایجاد کنند چرا که تعاملات آنلاین فاقد نشانه‌های غیرکلامی، حضور فیزیکی و صمیمیت عاطفی است که برای ایجاد و حفظ روابط معنی‌دار بسیار مهم است.

شبکه‌های اجتماعی می‌توانند احساس مقایسه اجتماعی، ناکافی بودن و احساس انزوا در افراد ایجاد کنند.

با محدود کردن استفاده از شبکه‌های اجتماعی و جستجوی تعاملات رودررو، می‌توان ارتباطات واقعی را که برای احساس تنهایی را کاهش می‌دهد، برقرار کرد.

به تازگی تحقیق در خصوص ارتباط شبکه‌های اجتماعی با احساس تنهایی افراد انجام شده است که نشان می‌دهد که چگونه الگوریتم‌هایی که شبکه‌های اجتماعی مانند اینستاگرام را هدایت می‌کنند، بر احساس تنهایی در میان کاربران تأثیر می‌گذارند.

هدف از انجام این تحقیق افزایش شیوع تنهایی در کنار افزایش استفاده از شبکه‌های اجتماعی است. بر اساس یافته‌های محققان، ادراک الگوریتم‌های رسانه‌های اجتماعی با احساس تنهایی مرتبط است.

برخی از محققان استدلال می‌کنند که شبکه‌های اجتماعی با جایگزین‌ شدن با تعاملات رودررو به نوعی همه‌گیری تنهایی کمک می‌کنند، در حالی که برخی دیگر معتقدند این شبکه‌ها فرصت‌های جدیدی برای ارتباط فراهم می‌سازند.

این مطالعه با تمرکز بر نقش الگوریتم‌های شبکه‌های اجتماعی که محتوا را بر اساس تعامل کاربر تنظیم می‌کند و از پلتفرم‌هایی مانند اینستاگرام جدایی‌ناپذیر است، این رابطه پیچیده را روشن کرد.

ساموئل هاردمن تیلور، پژوهشگر این مطالعه گفت: «علاقه من این است که بفهمم چگونه شخصی‌سازی می‌تواند احساس نزدیکی به دوستان و خانواده را تقویت کند، زیرا ایده‌های شخصی‌سازی و روابط شخصی اغلب به‌عنوان متضاد ارائه می‌شوند.»

این تحقیق در دو بخش انجام شد: یک مطالعه مقطعی که طیف سنی گسترده‌ای از کاربران اینستاگرام را بررسی می‌کند و دیگری مطالعه طولی با تمرکز بر بزرگسالان جوان.

اولین مطالعه شامل ۴۶۸ کاربر اینستاگرام ۱۹ تا ۶۸ ساله بود که از Mechanical Turk آمازون استخدام شده بودند.

(Mechanical Turk) یا به اختصار (MTurk) برنامه‌ای است که به مشاغل اجازه می‌دهد افراد را برای کار‌های مجازی ساده به کار بگیرند. ایده این برنامه است که کار‌های زیادی وجود دارد که بشر هنوز بهتر از رایانه انجام می‌دهد، مثلا انواع رونویسی‌ها، تحقیق‌ها و نظرسنجی‌ها.

از شرکت‌کنندگان درباره آگاهی آن‌ها از الگوریتم‌های اینستاگرام و درک آن‌ها از میزان پاسخگویی این الگوریتم‌ها به نیاز‌ها و هویت آن‌ها نظرسنجی شد.

محققان دو بعد پاسخگویی الگوریتم را اندازه گرفتند: پاسخگویی الگوریتم درک‌شده و عدم حساسیت الگوریتم درک‌شده.

پاسخگویی الگوریتم درک‌شده به میزانی اشاره دارد که کاربران احساس می‌کنند الگوریتم‌ها اهداف خود را درک و از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند، در حالی که عدم حساسیت الگوریتم درک‌شده نشان‌دهنده درجه‌ای است که کاربران احساس می‌کنند توسط الگوریتم‌ها نادیده گرفته شده یا تضعیف می‌شوند.

تجزیه و تحلیل مقطعی نشان داد که سطوح بالاتر عدم حساسیت الگوریتم درک‌شده، با احساس تنهایی بیش‌تر در همه گروه‌های سنی مرتبط است.

رابطه بین پاسخگویی الگوریتم درک‌شده و تنهایی، بر اساس سن متفاوت است. در میان بزرگسالان جوان‌تر، پاسخ‌گویی الگوریتم درک‌شده با احساس تنهایی کم‌تر مرتبط بود. این نشان می‌دهد الگوریتم حمایتی می‌تواند ارتباط اجتماعی را افزایش دهد.

در میان بزرگسالان مسن‌تر، پاسخگویی الگوریتم درک‌شده با افزایش تنهایی همراه بود، احتمالا به این دلیل که این کاربران ممکن است تعاملات آنلاین را جایگزین ارتباطات رودررو کنند.

در مطالعه دوم، ۱۵۵ دانشجوی مقطع کارشناسی ۱۸ تا ۲۹ ساله در یک نظرسنجی طولی سه موجی که طی چهار هفته انجام شد، شرکت کردند.

این مطالعه با هدف بررسی رابطه دوسویه بین ادراک الگوریتم و تنهایی در طول زمان انجام شد.

شرکت‌کنندگان احساس تنهایی، درک پاسخگویی الگوریتم و مشارکت خود را در انواع مختلف نگهداری رابطه اینستاگرام (تعامل‌های عمومی فعال مانند نظر دادن، تعاملات خصوصی فعال مانند پیام‌رسانی مستقیم و تعاملات عمومی غیرفعال مانند مرور) گزارش کردند.

این نشان می‌دهد که تنهایی می‌تواند درک کاربران از الگوریتم‌های رسانه‌های اجتماعی را تغییر داده و یک حلقه بازخورد ایجاد کند.

محققان همچنین دریافتند که حفظ روابط عمومی فعال و غیرفعال، رابطه بین پاسخگویی الگوریتم درک‌شده و تنهایی را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

کاربرانی که الگوریتم‌ها را حمایت‌کننده می‌دانستند، بیشتر درگیر اظهار نظر، لایک کردن و مرور محتوای شبکه اجتماعی خود بودند که به نوبه خود با احساس تنهایی کمتری همراه بود.

انتهای پیام/