نگاهی به فیلم‌های جشنواره هشتاد و یکم ونیز/ رقابت گاگا، جولی و کیدمن در اروپا

به گزارش خبرنگار بین الملل گروه فرهنگ و هنر برنا، هشتاد و یکمین جشنواره بین المللی فیلم ونیز از شامگاه هفتم شهریور ماه با نمایش فیلم سینمایی «بیتل جوس- بیتل جوس» به کارگردانی تیم برتون آغاز به کار کرد. در این دوره از جشنواره با مدیریت هنری آلبرتو باربرا، ۲۱ فیلم سینمایی در بخش مسابقه با هم به رقابت می‌پردازند. 

این جشنواره به عنوان قدیمی‌ترین جشنواره فیلم در جهان، نخستین بار در سال ۱۹۳۲ میلادی برگزار شد. ونیز به شیر طلایی خود معروف بوده که در سال ۱۹۴۹ توسط کمیته سازماندهی این جشنواره معرفی شد و اکنون به‌عنوان یکی از مهم‌ترین جوایز صنعت فیلم محسوب می‌شود. این جشنواره همچنین جایزه شیر نقره‌ای دارد که به بهترین کارگردان تعلق می‌گیرد و جایزه ویژه هیات داوران از دیگر جوایز مهم جشنواره فیلم ونیز است.

فهرست نهایی بخش مسابقه در هشتاد و یکمین دوره از جشنواره، یک فهرست غافلگیرکننده از تاد فیلیپس تا تیم برتون بود که در این گزارش به معرفی فیلم‌های بخش مسابقه خواهیم پرداخت.

«جوکر: جنون مشترک»؛ تاد فیلیپس

«جوکر: جنون مشترک» به کارگردانی تاد فیلیپس، نویسندگی اسکات سیلور، تاد فیلیپس و باب کِین و بازی واکین فینیکس و لیدی گاگا، محصول کشور ایالات متحده آمریکا است.

تاد فیلیپس پس از ساخت مستند‌ها و فیلم‌های مختلف در مورد موسیقی و موسیقی‌دانان، حالا با فیلم موزیکال «جوکر: جنون مشترک» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و واکین فینیکس و لیدی گاگا دو نقش اصلی این فیلم را ایفا می‌کنند.

«جوکر» برای اولین‌بار در جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و در زمان پخش در جشنواره با ستایش بسیاری از سوی منتقدان مواجه شد و جایزه شیر طلایی را دریافت کرد و در نود و دومین دوره جوایز اسکار، فیلم در ۱۱ رشته از جمله بهترین فیلم و بهترین کارگردانی نامزد دریافت جایزه اسکار بود که در نهایت دو جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فینیکس و بهترین موسیقی متن برای هیلدور گودنادوتیر را از آن خود کرد.

«جوکر: جنون مشترک» داستان آرتور فلک، کمدین شکست‌خورده و بازیگر کمدی را به‌عنوان جوکر ادامه می‌دهد، اما در این دنباله آرتور به‌یک جنایتکار واقعی تبدیل نمی‌شود. دو سال پس از وقایع فیلم اول، آرتور اکنون در بیمارستان دولتی آرکام بستری است. او عاشق موسیقی‌تراپیست خود به‌نام «لی» می‌شود که لیدی گاگا نقش آن را ایفا کرده است. رابطه آنها به‌یک توهم مشترک تبدیل شده که منجر به‌جنون موسیقایی و جنبشی از طرف پیروان آرتور برای رهایی او می‌شود. 

فیلیپس در مورد شخصیت آرتور گفته است: «آرتور به‌وضوح یک نابغه جنایی نیست. هیچ‌وقت هم نبوده است. آرتور به‌نمادی برای مردم تبدیل شده است. این نماد حالا ناخواسته بابت جرایمی که در فیلم اول مرتکب‌شده، هزینه می‌دهد، اما درعین‌حال چیزی که همیشه می‌خواسته یعنی عشق را پیدا می‌کند. این چیزی است که او همیشه به‌دنبال آن بوده حتی اگر در جهات مختلف هل داده شده و کشیده شده باشد؛ بنابراین ما سعی کردیم خالص‌ترین نسخه از این شخصیت را بسازیم.»

«اتاق همسایه بغلی»؛ پدرو آلمودوار

«اتاق همسایه بغلی» به کارگردانی پدرو آلمودوار، نویسندگی پدرو آلمودوار و سیگرید نونز و بازی تیلدا سوینتن، جولین مور، جان تورتورو و آلساندرو نیوولا، محصول کشور اسپانیا است.

پدرو آلمودوار اولین فیلم بلند سینمایی خود به‌زبان انگلیسی با عنوان «اتاق همسایه بغلی» ساخته و این فیلم در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ در بخش اصلی حضور دارد. آلمودوار این فیلم را براساس رمانی نوشته اثر سیگرید نونز ساخته است. دو شهر مادرید و نیویورک، لوکیشن‌های اصلی ساخته جدید پدرو آلمودوار بودند.

در خلاصه داستان «اتاق همسایه بغلی» آمده است: شخصیت اینگرید (با نقش‌آفرینی جولیان مور) و شخصیت مارتا (با نقش‌آفرینی تیلدا سوینتن) در جوانی دوستانی صمیمی بودند و با هم برای یک مجله کار می‌کردند. با این حال، شرایط زندگی، آنها را از هم جدا کرد. پس از سال‌ها دوری و بدون ارتباطی، این دو دوست در یک موقعیت پرتنش و در عین حال جالب و جذاب با یک‌دیگر ملاقات می‌کنند و دوباره مانند سابق، متحد و همکار می‌شوند. این فیلم نمایش روابط نه‌چندان جالب و می‌توان گفت تیره و تار مادر و دختری و تلاش‌های یک دوست مشترک، برای آشتی دادن این مادر و دختر خواهد بود.

«فرزندانشان پس از آنها»؛ لودویک و زوران بوکرما

«فرزندانشان پس از آنها» به کارگردانی لودویک و زوران بوکرما، نویسندگی لودویک و زوران بوکرما و نیکلاس ماتیو و بازی پل کرچر، ژیل للوچ و لودیوین ساگنیر، محصول کشور فرانسه است.

لودویک و زوران بوکرما، برادران دوقلوی فرانسوی هستند که تاثیر بسزایی در سینمای معاصر فرانسه گذاشتند. این دو برادر امسال با فیلم «فرزندانشان پس از آنها» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارند. 

در خلاصه داستان «فرزندانشان پس از آنها» آمده است: رمان نیکلاس ماتیو فرانسوی در ۲۲ اوت ۲۰۱۸ منتشر شد و داستان این رمان در دهه ۱۹۹۰ و در مناطق حاشیه‌نشین شرق فرانسه روایت می‌شود و بر زندگی نوجوانانی تمرکز دارد که در منطقه‌ای متأثر از صنعت‌زدایی بزرگ می‌شوند. داستان زندگی چند نوجوان در چهار تابستان است و مبارزات، رؤیا‌ها و چالش‌های اجتماعی-اقتصادی که این نوجوانان با آنها مواجه هستند در فیلم به‌تصویر کشیده می‌شود. از سوی دیگر این رمان تصویری واضح از تأثیر انحطاط صنعتی بر نسل جوان را ترسیم می‌کند و به‌بررسی مضامینی، چون هویت، تحرک اجتماعی و جستجوی معنا در دنیایی در حال تغییر می‌پردازد. یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم، شخصیت آنتونی، پسر ۱۴ ساله‌ای است که به همراه پسر عمویش یک قایق (کانو) می‌دزدند تا آن سوی دریاچه را کشف کنند و این ماجراجویی آغاز سفر او و پسرعمویش در دوران نوجوانی است و تجربه عاشقانه‌های کوتاه درکنار واقعیت‌های خشن زندگی.

«بروتالیست»؛ بردی کوربت

«بروتالیست» به کارگردانی بردی کوربت، نویسندگی بردی کوربت و مونا فستولد و بازی آدرین برودی، فلیسیتی جونز، جاناتان هاید و گای پیرس، محصول کشور‌های ایالات متحده آمریکا، انگلستان و مجارستان است.

بردی کوربت، بازیگر، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس آمریکایی است که اولین کارگردانی خود را با ساخت «کودکی یک رهبر» در سال ۲۰۱۵ انجام داد که این فیلم برنده جایزه بهترین فیلم اول یک کارگردان و بهترین کارگردانی در هفتاد‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز شد. او در سال ۲۰۱۸ نیز با فیلم «وکس لوکس» با بازی ناتالی پورتمن و جود لا، در ونیز حضور داشت. جدیدترین فیلم این کارگردان، فیلم «بروتالیست» است.

این فیلم حدود ۳۰ سال از زندگی لازلو توث، معمار یهودیِ مجارستانی‌تبار که از فاجعه هولوکاست جان سالم به‌در برده است را روایت می‌کند. پس از جنگ جهانی دوم، لازلو و همسرش ارزسبت، به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کردند تا «رؤیای آمریکایی» را دنبال کنند. لازلو که درابتدا با فقر دست‌وپنجه نرم می‌کرد و خواری در مقابل هر کسی بخشی از زندگی‌اش بود، با عقد قرارداد با مشتری مرموز و ثروتمندی به‌نام هریسون لی ون بورن، زندگی‌اش زیر و رو می‌شود.

فیلم «بروتالیست» براساس داستانی واقعی نیست و یک روایت تخیلی است که توسط بردی کوربت و مونا فستولد خلق شده است. با این حال، این فیلم از وقایع تاریخی و تجربیات بسیاری از مهاجران و بازماندگان هولوکاست که پس از جنگ جهانی دوم به‌دنبال زندگی جدیدی در ایالات متحده بودند، الهام گرفته است.

«چشمان غریبه»؛ یئو سیو هوآ

«چشمان غریبه» به نویسندگی و کارگردانی یئو سیو هوآ و بازی لی کانگ شنگ و وو چین هو، محصول کشور‌های سنگاپور، تایوان، فرانسه و ایالات متحده آمریکا است.

یئو سیو هوآ، کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و هنرمند تجسمی برجسته سنگاپوری در سال ۲۰۰۹ اولین فیلم بلند سینمایی خود را به عنوان یکی از آثار مشهور موج نویِ سینمای سنگاپور ساخت و با تحسین منتقدان همراه شد. جدیدترین ساخته یئو سیو هوآ، فیلم «چشمان غریبه» است و این فیلم در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ در بخش رقابتی حضور دارد که اولین فیلم از سینمای سنگاپور در بخش اصلی جشنواره ونیز خواهد بود.

داستان این فیلم حول محور شخصیت «دارن»، پدر جوانی است که دخترش ناپدید می‌شود. شخصیت «دارن» فیلم‌های ضبط‌شده مرموزی از زندگی شخصی خود دریافت می‌کند و به‌همسایه خود، مشکوک می‌شود که شاید او پشت ماجرای دزدیده‌شدن دخترش و ارسال این فیلم‌ها باشد. کم‌کم «دارن»، همسایه‌اش را زیر نظر می‌گیرد و با پیش‌روی داستان خط قرمز بین شکارچی و شکار محو و کم‌رنگ شده و به‌روایتی پرتنش و جذاب منجر می‌شود. یئو سیو هوآ در این فیلم کنجکاوی غیرمعمول و سر در زندگی سایرین کردن را نقد کرده است و از طرفی پیچیدگی‌های رفتاری و ادراکی انسان‌ها را بررسی می‌کند. آنچه از داستان می‌دانیم، نوید تریلری پرتنش، هیجان‌انگیز و پرآشوبی را می‌دهد که آینه نگرانی انسان معاصر در مورد حریم خصوصی و تأثیر نظارت و دخالت به‌هر شکلی است.

«میدان جنگ»؛ جیانی آملیو

«میدان جنگ» به کارگردانی جیانی آملیو، نویسندگی جیانی آملیو و آلبرتو تاراگلیو و با بازی الساندرو بورگی، گابریل مونتسی و فدریکا روزلینی، محصول کشور ایتالیا است.

جیانی آملیو، کارگردان و نویسنده ایتالیایی است که از سال ۱۹۸۲ با فیلمی با موضوع تروریسم سابقه حضور در جشنواره فیلم ونیز را دارد. جیانی آملیو، شاید نامی چندان شناخته‌شده در سینمای جهان نباشد، اما یکی از کارگردانان به‌نام و قدیمی سینمای ایتالیا است که تجربه زیادی در فیلمسازی دارد.

فیلم «میدان جنگ» در طول جنگ جهانی اول اتفاق می‌افتد و داستان دو دوست دوران کودکی به‌نام‌های استفانو و جورجیو را روایت می‌کند که در زمان بزرگسالی به‌عنوان افسر پزشکی در یک بیمارستان نظامی با یک‌دیگر همکار شده‌اند. پیوند این دو دوست قدیمی نه‌تن‌ها با عشق مشترک آنها به‌یک زن، بلکه با دیدگاه‌های در طول زمان تغییرکرده و مخالف در مورد وظیفه آنها به‌عنوان پزشک آزمایش می‌شود. یکی از آنها مخفیانه وضعیت سربازان بدحال و مجروح را بدتر می‌کند تا از بازگشت سربازان به‌خط مقدم جنگ و مرگ حتمی آنها جلوگیری کند و دیگری، نظری دیگر دارد.

«پسر ساکت»؛ دِلفین و موریل کولن

«پسر ساکت» به کارگردانی دِلفین و موریل کولن، نویسندگی دِلفین و موریل کولن و لوران پتیتمانگین و با بازی وینسنت لیندون و بنجامین وویسین، محصول کشور فرانسه است.

دِلفین و موریل کولن، خواهران فرانسوی هستند که امسال با فیلم «پسر ساکت» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارند. این دو خواهر در سال ۱۹۹۷ با ساخت یک فیلم کوتاه شروع به‌همکاری در زمینه فیلمسازی کردند. دِلفین و موریل کولن روی موضوعات حساسِ اجتماعی دست می‌گذارند و انتظار از فیلم جدید آن‌ها نیز همین است.

در فیلم «پسر ساکت»، وینسنت لیندون و بنجامین وویسین نقش پدر و پسری را ایفا می‌کنند که ایدئولوژی‌های سیاسی، آن‌ها را از هم جدا کرده است. داستان حول محور شخصیت پیر، پدری فداکار در ۵۰ سالگی است که دو پسرش را به‌تن‌هایی بزرگ می‌کند. هنگامی که پسر کوچکترش «لوئیس»، خانه را ترک می‌کند تا در دانشگاه سوربن در پاریس ادامه تحصیل دهد، پسر بزرگتر «فوس»، گوشه‌گیرتر شده و درگیر گروه‌های افراطی می‌شود و با این تصمیم او، پیوند‌های خانوادگی قرار است محکی سنگین بخورند. این فیلم به تنش‌های سیاسی در فرانسه معاصر می‌پردازد.

«نامه‌های سیسیلی»؛ فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا

«نامه‌های سیسیلی» به کارگردانی: فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا، نویسندگی فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا و با بازی الیو آلمانو و تونی سرویلو، محصول کشور‌های ایتالیا و فرانسه است.

فابیو گراسادونیا کارگردان ایتالیایی است که کار خود را به‌ عنوان فیلم‌نامه‌نویس آغاز کرد و بعداً به‌کارگردانی روی آورد. آنتونیو پیاتزا نیز ایتالیایی است و قبل از اینکه وارد عرصه کارگردانی شود، همچون همکارش، به‌عنوان فیلم‌نامه‌نویس شروع به‌کار کرده بود. این دو با ساخت فیلم کوتاه «ریتا» در سال ۲۰۰۹، تجربه اولین همکاری مشترک خود را به‌دست آوردند و این فیلم کوتاه جوایز متعددی در جشنواره‌های مختلف دریافت کرد. سپس در سال ۲۰۱۳ اولین فیلم بلند سینمایی خود را ساختند که برای اولین بار در جشنواره فیلم کن به‌نمایش درآمد و جایزه بزرگ هفته منتقدان را از آن خود کرد.

آخرین همکاری مشترک فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا، فیلم «نامه‌های سیسیلی» است که در بخش اصلی جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ با بیست فیلم دیگر رقابت خواهد کرد.

«نامه‌های سیسیلی» فیلمی درام و جنایی است که در آن الیو آلمانو در نقش رئیس بدنام مافیای سیسیلی، ماتئو مسینا دنارو، و تونی سرویلو معروف و محبوب در نقش کاتلو، عامل سرویس مخفی ایتالیا، ایفای نقش می‌کنند.

داستان فیلم در اوایل دهه ۲۰۰۰ اتفاق می‌افتد و حول محور شخصیت کاتلویِ سیاستمدار بوده که به دنبال احیای حرفه خود با کمک به سرویس مخفی ایتالیا است تا آخرین رئیس شناخته شده کوزا نوسترا (مافیای سیسیل، که به‌عنوان کوزا نوسترا در بین اعضای آن شناخته می‌شود و اتحادیه جنایت‌های سازمان‌یافته و سازمانی جنایی است که در قرن ۱۹ در سیسیل ایجاد شد)، ماتئو مسینا دنارو را ردیابی و دستگیر کند. این دو شخصیت شروع به مکاتبه ازطریق نامه‌نگاری می‌کنند. این فیلم در لوکیشن‌های مختلفی در سیسیل فیلم‌برداری شده است و مراحل فیلم‌برداری آن در سال ۲۰۱۳ تمام شد. در ابتدا قرار بود، فابیو گراسادونیا و آنتونیو پیاتزا، فیلم را براساس رمان «نامه‌هایی به کاتلو» سالواتوره موگنو که درباره شخصیت ماتئو مسینا دنارو که به وی لقب «آخرین پدرخوانده» را داده‌اند، بسازند که کلیت داستان فیلم جدید نیز همین است، اما می‌دانیم از روی این رمان فیلم را نساخته‌اند.

«سرخابی»؛ مائورا دلپرو 

«سرخابی» به کارگردان: مائورا دلپرو، نویسندگی مائورا دلپرو و با بازی توماسو راگنو، روبرتا روولی و مارتینا اسکرینزی، محصول کشور‌های ایتالیا، فرانسه و بلژیک است.

مائورا دلپرو، کارگردان و نویسنده ایتالیایی است. او بیشتر با ساخت فیلم درام «مادرانه»، محصول ۲۰۱۹ شناخته شده است. دوران حرفه‌ای این کارگردان با ساخت دو مستند آغاز شد که هر دوی این مستند‌ها در جشنواره فیلم تورینو به نمایش درآمدند و نامزد دریافت جایزه شدند. اولین فیلم بلند سینمایی دلپرو، فیلم «Maternal» بود که در هفتاد و دومین جشنواره فیلم لوکارنو به‌نمایش درآمد و بسیار هم مورد تقدیر و تحسین منتقدان قرار گرفت و البته جایزه هیات داوران این جشنواره را از آن خود کرد. مائورا دلپرو امسال با فیلم «سرخابی» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. وی امسال به‌عنوان نماینده کشور خود در جشنواره حضور دارد و فیلم او با زبان ایتالیایی پخش می‌شود.

فیلم درام «سرخابی» به‌تهیه‌کنندگی مشترک کشور‌های ایتالیا، فرانسه و بلژیک ساخته شده است. داستان این فیلم در ایتالیا و در اواخر جنگ جهانی دوم روایت می‌شود و سرگذشت سه خواهر در یک دهکده کوهستانی کوچک را به‌تصویر می‌کشد که تغییرات رفتاری این سه خواهر پس از ورود یک سرباز به دهکده موضوعی است که مائورا دلپرو روی آن دست گذاشته است. درواقع زندگی آنها با آمدن یک سرباز دستخوش دگرگونی عجیب و قابل توجهی می‌شود و همین موضوع تغییرات و چالش‌های غیرمنتظره‌ای را به‌همراه دارد. این فیلم به‌بررسی موضوعاتی، چون خانواده، انعطاف‌پذیری رفتاری و تأثیر جنگ بر زندگی شخصی افراد می‌پردازد.

«کوئیر»؛ لوکا گوادانینو 

«کوئیر» به کارگردانی لوکا گوادانینو، نویسندگی ویلیام اس. باروز و جاستین کوریتزکس و با بازی دنیل کریگ، درو استارکی و لسلی منویل، محصول کشور‌های ایتالیا و ایالات متحده آمریکا است.

لوکا گوادانینو، کارگردان، تهیه‌کننده و فیلم‌نامه‌نویس سرشناس ایتالیایی است که به‌خاطر فیلم‌های با داستان‌های پیچیده احساسی اش شناخته می‌شود که کار خود را با ساخت فیلم‌های کوتاه و مستند آغاز کرد.

آخرین ساخته لوکا گوادانینو «چلنجرز» بود که در آن بازیگرانی، چون زندایا، جاش اوکانر و مایک فیست نقش‌آفرینی کردند. اکنون این کارگردان امسال با فیلم «کوئیر» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد.

درام عاشقانه و تاریخی «کوییر» براساس رمانی از ویلیام اس. باروز ساخته شده که این رمان بین سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۳ نوشته شده، اما در سال ۱۹۸۵ منتشر شده است. داستان فیلم در مکزیکو سیتی دهه ۱۹۴۰ می‌گذرد و در مورد شخصیتی به‌نام «لی» است.

«عشق»؛ داگ یوهان هاوگرود

«عشق» به کارگردانی داگ یوهان هاوگرود، نویسندگی داگ یوهان هاوگرود و با بازی آندریا براین هوویگ و تایو سیتادلا یاکوبسن، محصول کشور نروژ است.

داگ یوهان هاوگرود؛ رمان‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و کارگردان نروژی است که سهم قابل توجهی در ادبیات و سینمای نروژ داشته است. آثار هاوگرود چه به عنوان نویسنده چه به‌عنوان کارگردان، اغلب مضامینی، چون روابط انسانی، هنجار‌های اجتماعی و پیچیدگی‌های عاطفی را مورد واکاوی قرار می‌دهد. این هنرمند امسال با فیلم «عشق» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. 

داستان این فیلم حول محور شخصیت «ماریان»، یک پزشک با دیدگاه واقع‌گرایانه و شخصیت «تور»، یک پرستار دلسوز می‌چرخد که هر دو از روابط متعارف اجتماعی اجتناب می‌کنند. داستان به نحوی پیش می‌رود که «ماریان» در یک کشتی تفریحی با «تور» روبه‌رو می‌شود. «تور» اغلب شب‌هایش را در آن‌جا سپری می‌کند و علاقمند به برقراری ارتباط با مردان دارد و تجربیات خود از این ارتباطات خودجوش و صمیمانه و در پی آن مکالمات زیاد و عمیق با اشخاص متفاوت را به اشتراک می‌گذارد. «ماریان» که شیفته دیدگاه او شده، شروع به زیر سؤال بردن هنجار‌های اجتماعی می‌کند و این وسوسه در سرش می‌افتد که آیا چنین صمیمیت و ارتباطات گاه به‌گاهی می‌تواند گزینه‌ای برای او هم باشد یا خیر؟ 

«آوریل»؛ دئا کولومبگاشویلی

«آوریل» به کارگردانی و نویسندگی دئا کولومبگاشویلی و با بازی ایا سوخیتاشویلی، کاخا کینتسوراشویلی و مراب نینیدزه، محصول کشور‌های مجارستان، ایتالیا و فرانسه است.

دئا کولومبگاشویلی کارگردان و نویسنده گرجستانی است که اغلب دست روی موضوعات حساس اجتماعی می‌گذارد و با همین ویژگی‌ها معروف است. او با ساخت اولین فیلم کوتاه خود در سال ۲۰۱۴ نامزد دریافت نخل طلا در جشنواره فیلم کن شد.

دئا کولومبگاشویلی با فیلم «آوریل» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد و در این فیلم بر زندگی یک متخصص زنان و زایمان گرجی تمرکز دارد که سقط جنین‌های غیرقانونی انجام می‌دهد. 

داستان «آوریل» پیرامون شخصیت «نینا»، یک متخصص زنان و زایمان در روستا‌های گرجستان است؛ نینا به بیمارانی که با وجود ممنوعیت‌های قانونی به‌دنبال سقط جنین هستند، کمک می‌کند. هنگامی که او به‌سهل‌انگاری در پی مرگ یک نوزاد تازه متولد شده متهم می‌شود، زندگی و اخلاق حرفه‌ای اش تحت نظارت شدید مقامات بالادستی و امنیتی قرار می‌گیرد. 

«ماریا»؛ پابلو لارائین

«ماریا» به کارگردانی پابلو لارائین، نویسندگی استیون نایت و با بازی آنجلینا جولی، والریا گولینو و هالوک بیلگینر، محصول کشور‌های ایالات متحده آمریکا، ایتالیا و آلمان است.

پابلو لارائین؛ کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس و تهیه‌کننده مشهور شیلیایی است که به دلیل سبک متمایز فیلم‌سازی و توانایی‌اش در آمیختن مضامین تاریخی و سیاسی با روایت‌های شخصی، مورد تحسین قرار گرفته است. او اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان «Fuga» در سال ۲۰۰۶ ساخت و اکنون با فیلم «ماریا» در جشنواره فیلم ونیز حضور دارد. 

«ماریا» به‌زندگی خواننده افسانه‌ای اپرا (ماریا کالاس)، در سال‌های پایانی زندگی‌اش در دهه ۱۹۷۰ یعنی زمانی‌که در پاریس زندگی می‌کرد، می‌پردازد. نگارش فیلم‌نامه این فیلم استیون نایت برعهده دارد. این فیلم به نبرد‌های بی‌پایان شخصی و کاری ماریا کالاس در سال‌های آخر زندگی‌اش می‌پردازد و رابطه پیچیده او با ارسطو اوناسیس و میراث ماندگار او به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین خوانندگان اپرا را به‌تصویر می‌کشد. فیلم «ماریا» در لوکیشن‌های مختلفی ازجمله شهر‌های بوداپست، پاریس و میلان و کشور یونان فیلمبرداری شد و برخی از صحنه‌ها نیز در سالن اپرای معروف «La Scala» فیلمبرداری شده اند. 

«سه دوست»؛ امانوئل موره 

«سه دوصت» به کارگردانی امانوئل موره و نویسندگی امانوئل موره و کارمن لِروی و با بازی کامیل کوتین، سارا فارستیر و ایندیا هیر، محصول کشور فرانسه است.
امانوئل موره؛ هنرپیشه، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس اهل فرانسه است. فیلم‌های امانوئل موره اغلب به موضوعاتی، چون عشق، روابط و رفتار‌های انسانی می‌پردازند که با روایت‌های معمولاً لطیف و درعین‌حال عمیقی به‌تصویر کشیده می‌شوند. این کارگردان فرانسوی امسال با فیلم «سه دوست» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد.

داستان این فیلم حول محور شخصیت «جوآن» می‌چرخد که پس از ناپدید شدن شخصیت «ویکتور»، معشوق سابق و پدر فرزندش، به‌دوستان نزدیکش، ربکا و آلیس روی می‌آورد. درهمین‌حال، شخصیت ربکا با شریک زندگی آلیس رابطهٔ عاشقانه‌ای را آغاز می‌کند و دوستی این سه شخصیت از آنچه بود هم پیچیده‌تر می‌شود.
کامیل کوتین، سارا فارستیر و ایندیا هیر سه‌بازیگر اصلی فیلم عاشقانهٔ امانوئل موره هستند.

«دختر بچه»؛ هالینا رین

«دختر بچه» به نویسندگی و کارگردانی هالینا رین و با بازی نیکول کیدمن، هریسدیکینسون و و ژان رنو، محصول کشور ایالات متحده آمریکا است.

هالینا رین، نویسنده، کارگردان و بازیگر هلندی است و کارنامه او به‌عنوان بازیگر، بسیار پربار است تا سال ۲۰۱۹ که اولین فیلم بلند سینمایی خود را با عنوان «غریزه» کارگردانی کرد و این فیلم در جشنواره فیلم لوکارنو روی پرده رفت و همچنین به‌عنوان نماینده سینمای هلند در رشته بهترین فیلم غیرانگلیسی‌زبان به‌نودودومین دوره مراسم اسکار معرفی شد، اما نتوانست وارد فهرست نهایی شود. در سال ۲۰۲۲ فیلم کمدی سیاه و ترسناک «بدن‌ها بدن‌ها بدن‌ها» را ساخت که نگارش فیلم‌نامهٔ آنرا سارا دلاپ براساس داستانی از کریستن روپنیان برعهده داشت. امسال این کارگردان با فیلم «دختر بچه» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴حضور دارد که علاوه‌بر کارگردانی، نگارش فیلم‌نامه و تهیه‌کنندگی این فیلم را برعهده داشته است. در این فیلم پربازیگر نام‌های بزرگی، چون نیکول کیدمن، هریس دیکینسون، سوفی وایلد، آنتونیو باندراس و ژان رنو حضوردارند و به‌ایفای نقش پرداخته‌اند.

در فیلم دلهره‌آور هالین رین، پیچیدگی تداخل قدرت با تمایلات جنسی در یک محیط کاری حرفه‌ای به‌نمایش درمی‌آید و داستان حول محور یک مدیر ارشد اجرایی (با نقش‌آفرینی نیکول کیدمن) می‌چرخد که با یک کارآموز بسیار جوان‌تر از خود (با نقش‌آفرینی هریس دیکینسون)، عاشقانه‌ای ممنوعه را آغاز می‌کند و شغل و زندگی شخصی خود را روی لبه تیغ جلو می‌برد.

«نظم»؛ جاستین کرزل

«نظم» به کارگردانی جاستین کرزل و نویسندگی جاستین کرزل، کوین فلین و گریگرهارت و با بازی جود لا و نیکلاس هولت، محصول کشور ایالات متحده آمریکا است.

جاستین کرزل، کارگردان و فیلم‌نامه‌نویس استرالیایی است. اولین فیلم بلند سینمایی این کارگردان، فیلم «اسنوتون»، محصول سال ۲۰۱۱ و براساس داستان واقعی «قتل‌های اسنوتون» ساخته شده و به‌دلیل نمایش صریح و بی‌پرده از وقایع اتفاق‌افتاده در آدلایدِ استرالیا، مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و جوایز متعددی به‌دست آورد. وی امسال با فیلم «نظم» که یک تریلر جنایی براساس فعالیت‌های یک گروه برتری‌طلب سفیدپوست در دهه ۱۹۸۰ است به‌جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ آمده و جود لا و نیکلاس هولت بازیگران اصلی این فیلم هستند. فیلمنامه «نظم» را زک بایلین براساس کتاب غیرداستانی «برادری خاموش»، اثر کوین فلین و گری گرهارت در سال ۱۹۸۹، نوشته است.

داستان این فیلم در سال ۱۹۸۳ روایت می‌شود و در مورد یک مأمور FBI ساکن آیداهو با بازی «جود لا» است که متوجه الگویی از مجموعه‌ای از سرقت‌های بانکی، عملیات جعل اسناد و سرقت خودرو‌های زرهی می‌شود که جوامع را در سراسر شمال غربی اقیانوس آرام به‌ وحشت می‌اندازد. او مشکوک است که این جنایات کار واحد‌های جرایم سازمان‌یافته سنتی نیست، بلکه یک گروه رادیکال به‌رهبری شخصیت رابرت جی متیوز کاریزماتیک است که نقش این شخصیت را نیکلاس هولت ایفا کرده است.

با پیش‌روی داستان فیلم، شخصیتی که جود لا ایفاگر آن است، به‌شکلی عمیق‌تر به فعالیت‌ها می‌پردازد و به‌ ایدئولوژی‌های رادیکال گروه و جزئیات رفتاری رهبر آنها، رابرت جی متیوز، پی می‌برد. سفر این مأمور FBI فقط یک چالش حرفه‌ای نیست، بلکه یک چالش شخصی است و با مفاهیم اخلاقی و درونی خود دست‌وپنجه نرم می‌کند.

«من هنوز اینجا هستم»؛ والتر سالس

«من هنوز اینجا هستم» به کارگردانی والتر سالس و نویسندگی موریلو هاوزر، هیتور لورگا و مارسلوروبنس پایوا و با بازی فرناندا تورس و فرناندا مونته‌نگر، محصول کشور‌های برزیل و فرانسه است.

والتر سالس، یکی از سرشناس‌ترین و موفق‌ترین کارگردانان آمریکای جنوبی در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. وی امسال با فیلم پرتغالی‌زبان «من هنوز اینجا هستم» در جشنواره ونیز حضور دارد. والتر سالس قبل از اینکه به‌سمت ساخت فیلم‌های بلند سینمایی برود، کار خود را با مستند‌سازی شروع کرد. اولین فیلم سینمایی قابل‌توجه این کارگردان، فیلم «سرزمین بیگانه» بود که این فیلم اکشن و هیجانی را در سال ۱۹۹۵ کارگردانی کرد. سپس با ساخت فیلم «ایستگاه مرکزی» برنده خرس طلایی جشنواره بین‌المللی فیلم برلین شد و دو نامزدی اسکار را دریافت کرد. با ساخت فیلم «خاطرات موتورسیکلت» که این فیلم درباره دوران ابتدایی زندگی ارنستو چه‌گوارا بود، شهرت بین‌المللی به‌دست آورد. حضور وی در هالیوود به‌ساخت فیلم «آب تاریک» که اقتباسی از یک فیلم ترسناک ژاپنی بود برمی‌گردد.

«من هنوز اینجا هستم» اقتباسی از کتاب مارسلو روبنس پایوا است که این کتاب در سال ۲۰۱۵ پشت ویترین کتاب‌فروشی‌ها قرار گرفت. داستان فیلم در دوران دیکتاتوری نظامی برزیل در دهه ۱۹۷۰ روایت می‌شود و شخصیت یونیس پایوا که توسط دو بازیگر با نام‌های فرناندا تورس و فرناندا مونته‌نگرو به‌تصویر کشیده شده، به‌دنبال همسر گمشده‌اش، روبنس پایوا که نماینده کنگره بود می‌گردد. والتر سالس در فیلم جدید خود به‌تبدیل یونیس پایوا از زنی خانه‌دار به‌یک فعال اجتماعی و سیاسی می‌پردازد و تلاش بی‌وقفه او برای دستیابی به‌حقیقت در میان یک فضای سیاسی خطرناک را برجسته می‌کند. دیکتاتوری نظامی برزیل، حکومت نظامی اقتدارگرایی بود که از ۱ آوریل ۱۹۶۴ تا ۱۵ مارس ۱۹۸۵، بیش از بیست سال در برزیل حکمرانی می‌کرد. این حکومت با کودتای ۱۹۶۴ برزیل و سرنگونی ژواو گولارت آغاز شد. حکومت نظامی برزیل در سال ۱۹۸۵ با شروع ریاست جمهوری ژوزه سارنی پایان یافت.

«جوکی را بکُش»؛ لوئیس اورتگا

«جوکی را بکُش» به کارگردانی لوئیس اورتگا، نویسندگی لوئیس اورتگا و فابیان کاساس و با بازی اورسولا کوربرو و ناهوئل پرز بیسکایارت محصول کشور‌های آرژانتین، مکزیک، اسپانیا، دانمارک و ایالات متحده آمریکا است.

لوئیس اورتگا؛ فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان سینما و کارگردان تلویزیونی آمریکای جنوبی است. او با اولین فیلم خود در سال ۲۰۰۲ که در ۱۹ سالگی فیلمنامه آن را نوشت و کارگردانی کرد، وارد دنیای فیلمسازی شد. آثار لوئیس اورتگا به‌خاطر پرداخت به‌موضوعات پرتنش و نگاهی اغلب تاریک، اما حقیقی و تلخ، کاوش در شخصیت‌ها و روایت‌های پیچیده معروف است. وی امسال با درامِ ورزشی «جوکی را بکش» در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۴ حضور دارد. 

داستان «جوکی را بکش» در مورد شخصیت «رِمو»، سوارکاری با مشکلات مصرف مواد مخدر و شخصیتی که علاقه زیادی به نابودی خود و استعدادش دارد و شخصیت «ابریل»، همکار او است که باردار بوده و بین انتخاب در ادامه همکاری و گذران زندگی با رِمو یا جداشدن از وی و تشکیل خانواده، گیر کرده است. هر دو برای شخصیتی به‌نام «سیرنا» کار می‌کنند، گانگستری که جان رِمو را نجات داده است. پس از اینکه رِمو به‌طور تصادفی یک اسب مسابقه‌ای باارزش را می‌کشد، باید با خشم سیرنا روبه‌رو شود یا فرار کند.

«دیوای آینده»؛ جولیا لوئیس اشتایگروالت

«دیوای آینده» به کارگردانی جولیا لوئیس اشتایگروالت و نویسندگی جولیا لوئیس اشتایگروالت و دبورا آتاناسیو و با بازی پیترو کاستلیتو و لیدیا کوردیچ، محصول کشور ایتالیا است.

جولیا لوئیس اشتایگروالت، فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان و بازیگر سابق ایتالیایی است که اولین حضور در سینما را به عنوان بازیگر تجربه کرد. او تجربه زیادی در کارگردانی ندارد و اولین ساخته سینمایی‌اش مربوط به سال ۲۰۲۲ می‌شود. درواقع این کارگردان با دومین ساخته سینمایی در مقام کارگردانی، در بخش فیلم‌های رقابتی جشنواره ونیز حضور دارد.

این فیلم درباره استودیوی فیلم‌های پورنوگرافی به‌همین نام است و در آن پیترو کاستلیتو در نقش بنیانگذار این استودیو یعنی (ریکاردو شیچی)، نقش اصلی را ایفا می‌کند. فیلم در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی اتفاق می‌افتد و داستان استخدام بازیگران و عوامل تولید استودیو «دیوا فیوتورا» را روایت می‌کند که در سال ۱۹۸۳ توسط ریکاردو شیچی و ایلونا استالر تأسیس شد. جولیا لوئیس اشتایگروالت، فیلم را براساس کتاب «به‌مامان نگو من منشی هستم»، اثر دبورا آتاناسیو که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد ساخته است.

نویسنده در این کتاب به داستان باز شدن استودیو «دیوا فیوتورا» و ماجرا‌های ریز و درشت پس از آن در دو دهه پرداخته است. 

«محصول»؛ آتینا راشل سانگری

«محصول» به کارگردانی آتینا راشل سانگری، نویسندگی جاسلین بارنز، آتینا راشل سانگری و جیم کریس و با بازی کالب لندری جونز، هری ملینگ و فرانک دیلین، محصول کشور‌های انگلستان، آلمان و ایالات متحده آمریکا است.

آتینا راشل سانگری؛ فیلمساز برجسته یونانی است و به‌خاطر مشارکت‌های چشمگیرش در جنبش سینمای موج نویِ یونان شناخته می‌شود. او تجربه کارگردانی، تهیه‌کنندگی و نویسندگی زیادی دارد و ساخت آثار فراوانی در کارنامه کاری وی به چشم می‌خورد. 

این کارگردان قدیمی سینمای موج نویِ یونان، امسال با فیلم انگلیسی‌زبان «محصول» بار دیگر در جشنواره فیلم ونیز حضور خواهد داشت. 

فیلم درام «محصول» براساس رمانی با همین عنوان، اثر جیم کریس که در سال ۲۰۱۳ منتشر شد، ساخته شده است و داستان در دهکده‌ای دورافتاده در انگلستانِ قرون وسطی اتفاق می‌افتد و کلیت آن، واکنش روستاییان به‌حضور سه شخص تازه وارد به روستا در زمان آشفتگی اقتصادی انگلستان است و این سه نفر به نوعی قربانی این موضوع می‌شوند. 

داستان دقیقا پس از فصل «برداشت» اتفاق می‌افتد. روستاییان مشتاقانه منتظر یک روز استراحت و جشن هستند، اما آرامش آنها با دیدن دو ستون دود به‌هم می‌خورد که یکی از مربوط به آتش گرفتن بخش بیرونی ساختمان ارباب روستا است و دود دیگری از تازه واردانی که در حاشیه جاده روستا چادر زده‌اند، بلند می‌شود.
در این فیلم بازیگرانی، چون کالب لندری جونز، هری ملینگ، فرانک دیلین و رزی مک‌ایون ایفای نقش کرده‌اند و علاوه‌بر جشنواره ونیز در نمایش‌های ویژه جشنواره فیلم تورنتو نیز روی پرده خواهد رفت.

«جوانی-بازگشت به خانه»؛ وانگ بینگ

مستند «جوانی-بازگشت به خانه» به نویسندگی و کارگردانی وانگ بینگ و محصول کشور‌های فرانسه، لوکزامبورگ و هلند است.

وانگ بینگ؛ مستندساز مشهور چینی است که فعالیت حرفه‌ای خود را از سال ۱۹۹۹ آغاز کرد و او با مستند تاریخی «West of the Tracks» در سال ۲۰۰۲ که یک حماسه ۹ ساعته بود و انحطاط چین صنعتی را بررسی می‌کرد، شهرت بین‌المللی به‌دست آورد. این فیلم مستند برنده جایزه بزرگ جشنواره فیلم مستند مارسی شد و این فیلمساز چینی را به‌عنوان صدایی شاخص در این ژانر معرفی کرد. اکنون این مستندساز با فیلم مستند «جوانی-بازگشت به خانه» در جشنواره فیلم ونیز حضور دارد.

این مستند سومین قسمت از سه‌گانه «جوانی» وانگ بینگ است که بر زندگی کارگران جوان صنعت نساجی چین تمرکز دارد. این فیلم مستند در ژیلی، شهری که با کارگاه‌های نساجی‌اش معروف است، مربوط و در بازه زمانی تعطیلات سال نو روایت می‌شود. با کاهش حجم فشار کار در کارگاه‌ها، بسیاری از کارگران به شهر خود بازمی‌گردند تا جشن سال نو میلادی را کنار خانواده‌های خود جشن بگیرند. این مستند زندگی این کارگران را دنبال می‌کند و نگاهی به‌مبارزات، آرزو‌ها و خواسته‌های زیستی و رفاهی این قشر از جامعه دارد و همزمان نگاه دوربینانه‌ای از زندگی کارگران مهاجر ارائه می‌دهد و تجربیات و چالش‌های اجتماعی-اقتصادی آنها را به‌تصویر می‌کشد.

انتهای پیام/