چک لیست راهنمای خرید سرور hp در ایران
در بازار ایران معمولاً دو اشتباه تکرار میشود: یا سرور را مثل یک کالای مصرفی میخرند (فقط قیمت و مدل)، یا مثل پروژههای خیلی بزرگ میبندند (زیادی پیچیده و پرهزینه). تجربه من در وینو سرور، به عنوان مدیر فنی در پروژههای سازمانی، خصوصاً برای ارگانهای دولتی، میگوید راه درست، یک چکلیست مرحلهای است که هر مرحله خروجی مشخص و قابل دفاع داشته باشد.
مرحله ۱: تعریف سناریوی کاری (قبل از هر مذاکرهای)
اولین خروجی شما باید یک «پروفایل بار کاری» باشد، نه لیست قطعات. این چند سؤال را دقیق جواب بدهید:
- سرویسها چیست؟ Virtualization/VMware یا Hyper-V، دیتابیس، فایل سرور، سرویسهای امنیتی، VDI، ERP، VOIP، اپلیکیشنهای دولتی و…
- تعداد کاربر همزمان و رشد ۱۲ تا ۳۶ ماهه؟
- سطح حساسیت و دسترسپذیری: 99.9% یا 99.99%؟
- کجا قرار است نصب شود؟ (دیتاسنتر استاندارد، اتاق سرور سازمانی، شعب)
- پنجره مجاز قطعی (Maintenance Window) چقدر است؟
این مرحله جلوی خرید سرور hp هیجانی را میگیرد و مشخص میکند شما “سرور” میخواهید یا “راهحل سرویس”.

مرحله ۲: تعیین ۳ عدد کلیدی برای سایزینگ
در سایزینگ سازمانی، سه عدد همه چیز را روشن میکند:
- CPU تعداد هسته/فرکانس/نسل پردازنده بر اساس نوع بار DB با فرکانس بالا فرق دارد با VM زیاد
- RAM : ظرفیت واقعی + فضای رشد + نسبت RAM به CPU در مجازیسازی
- Storage IOPS/Latency: فقط ظرفیت مهم نیست؛ «تاخیر و IOPS» تعیینکننده است
اگر این ۳ عدد مشخص نشود، حتی بهترین مدل هم میتواند تبدیل به گلوگاه شود.
مرحله ۳: انتخاب فرمفکتور و کلاس سرور DL یا ML؟ یک یا دو سوکت؟
- رکمونت (DL) : مناسب دیتاسنتر، مقیاسپذیر، مدیریت کابل و تهویه بهتر
- تاور (ML): مناسب شعب، اتاق سرور کوچک، صدای کمتر/نیاز کمتر به رک
در ایران، خیلی از سازمانها عملاً “اتاق سرور” دارند نه دیتاسنتر؛ پس انتخاب فرمفکتور باید با واقعیت محیط و محدودیت برق/کولینگ هماهنگ باشد، نه صرفاً استانداردهای روی کاغذ.
مرحله ۴: تصمیم درباره نسل و نقشه راه
وقتی صحبت از سرور g11 میشود، بحث فقط “جدیدتر بودن” نیست؛ بحث «چرخه عمر»، «فریمور/امنیت»، «موجودی قطعه» و «هزینه مالکیت در ۳ سال» است.
چکلیست تصمیمگیری نسل:
- آیا سازمان شما چرخه تعویض ۳ تا ۵ ساله دارد یا ۵ تا ۷ ساله؟
- آیا به ویژگیهای امنیتی و مدیریت ریموت جدیدتر مثل بهبودهای iLO و سیاستهای فریمور نیاز دارید؟
- آیا قطعات یدکی و پشتیبانی داخلی برای نسل انتخابی، واقعاً در دسترس است؟
- آیا اختلاف قیمت، در برابر کاهش ریسک و افزایش طول عمر قابل توجیه است؟
اگر برای یک سازمان دولتی خرید میکنید، “قابل دفاع بودن” تصمیم در کمیسیون معاملات، به اندازه کارایی فنی مهم است.

مرحله ۵: طراحی ذخیرهسازی (Capacity ≠ Performance)
یکی از پرتکرارترین خطاها این است که ذخیرهسازی را فقط با ترابایت میسنجند.
در چکلیست ذخیرهسازی اینها را مشخص کنید:
- نوع داده: دیتابیس/لاگ/فایل/VM Disk/Backup Repository
- نیاز به IOPS و Latency
- معماری RAID (و دلیل انتخاب): RAID10 برای کارایی و IOPS، RAID5/6 برای ظرفیت و ریسکپذیری متفاوت
- نوع دیسک: SSD/NVMe برای تاخیر پایین، SAS برای تعادل، SATA برای آرشیو و بکاپ
- کش کنترلر و باتری/خازن (Write Cache Protection)
مرحله ۶: شبکه و توسعهپذیری | امروز 10G، فردا 25G
شبکه را با نگاه دو سال آینده ببینید:
- پورتهای موردنیاز (1G/10G/25G/FC)
- افزونگی لینکها (LACP / Redundant Switch Path)
- کارت شبکه جدا برای ترافیک مدیریت/VMotion/Storage در مجازیسازی (اگر نیاز دارید)
مرحله ۷: اصالت، رجیستر، و ریسکهای بازار ایران (قسمت حیاتی خرید در ایران)
این بخش همان چیزی است که خرید سرور hp را در ایران با خارج از ایران متفاوت میکند.
چکلیست کنترل اصالت و ریسک:
- شفافیت پارتنامبرها و امکان استعلام مشخصات واقعی
- تطابق سریال/لیبلها، وضعیت کریرها و قطعات مصرفی
- وضعیت فریمور و قابلیت بهروزرسانی امن (برای سازمانهای حساس حیاتی است)
- مشخص بودن نو/ریفربیشد/اوپنباکس بودن (به زبان قرارداد، نه فقط حرف فروشنده)
- تعهد تأمین قطعه در مدت SLA واقعی، قابل اجرا، با جریمه یا بند قراردادی
در پروژههای دولتی، “ریسک تأمین قطعه” گاهی از “ریسک کارایی” خطرناکتر است؛ چون توقف سرویس با نبود قطعه، مستقیم روی خدمترسانی اثر میگذارد.
مرحله ۸: پشتیبانی و SLA را مثل قطعه سختافزاری بخرید
سرور بدون پشتیبانی، برای سازمان فقط یک ریسک است. چکلیست SLA
- زمان پاسخگویی (Response Time) و زمان رفع مشکل (Resolution)
- موجودی قطعه داخل کشور یا زمان واردات
- تیم اعزام حضوری، محدوده جغرافیایی، و مسیر Escalation
- مستندسازی تحویل: صورتجلسه، کانفیگ نهایی، لیست سریالها، نقشه رک و کابلکشی
نکته تجربی: خیلی از سازمانها “سرور” نمیخواهند؛ “آرامش عملیاتی” میخواهند. SLA همان آرامش است.
مرحله ۹: امنیت عملیاتی (نه فقط فایروال)
اگر سازمان شما حساس است (که در ارگانهای دولتی معمولاً هست)، این موارد را از ابتدا در چکلیست بگذارید:
- سیاست دسترسی به کنسول مدیریت (RBAC، لاگگیری، محدودسازی IP)
- Secure Boot / TPM / سیاستهای فریمور
- جداسازی شبکه مدیریت از شبکه سرویس
- مانیتورینگ و ثبت رخدادها (SIEM-ready)
امنیت وقتی ارزش دارد که در عملیات روزمره قابل اجرا باشد؛ نه اینکه فقط در سند الزامات نوشته شود.
مرحله ۱۰: تحویل نهایی و تست پذیرش UAT فنی
قبل از اینکه پروژه را “تحویل” حساب کنید، این تستها را انجام بدهید:
- Burn-in و تست پایداری (CPU/RAM/Storage)
- تست Failover منبع تغذیه، لینک شبکه، دیسک/RAID
- تست Performance در سناریوی واقعی (نه بنچمارک تبلیغاتی)
- تهیه بکاپ اولیه و سنجش زمان Restore
- مستندات کامل: کانفیگ، دسترسیها، نسخه فریمور، نقشه شبکه، لیست سریالها
این مرحله است که تفاوت “خرید” با “راهاندازی قابل اتکا” را مشخص میکند.
دو نمونه موردی (واقعینما و اجرایی) برای چک لیست راهنمای خرید
1 - نمونه داخلی: سازمان دولتی با رشد سریع سرویسهای مجازیسازی
یک سازمان دولتی با چند سامانه داخلی و رشد تعداد VMها، ابتدا قصد داشت صرفاً یک سرور قدرتمند بخرد. در نیازسنجی مشخص شد گلوگاه اصلی Storage Latency و مسیر توسعه شبکه است، نه فقط CPU. خروجی چکلیست باعث شد:
- معماری ذخیرهسازی اصلاح شود توجه به IOPS و کش کنترلر
- شبکه برای توسعه ۲ ساله آماده شود
- SLA قطعه و پشتیبانی به قرارداد اضافه شود
نتیجه: هزینه اولیه کمی بالاتر شد، اما ریسک توقف سرویس و هزینه پنهان خرابیها به شکل محسوسی کم شد.
2 - نمونه خارجی: شرکت سرویسمحور با الزام آپتایم و مانیتورینگ دقیق
در یک سناریوی مشابه خارج از ایران (شرکت سرویسمحور با SLA سخت)، تمرکز اصلی روی مانیتورینگ، استانداردسازی فریمور و تحویل مستندات بود. چیزی که از آن تجربه برای ایران قابل استفاده است: اگر مستندات و فرآیند تحویل استاندارد نباشد، تیم عملیاتی شما در بحران تنها میماند—حتی اگر سختافزار عالی باشد.
جمع بندی چک لیست راهنمای خرید سرور اچ پی
اگر قرار باشد این مقاله را در یک جمله ببندم: خرید سرور در ایران زمانی موفق است که شما همزمان به کارایی، اصالت، قابلیت سرویسدهی، امنیت و تأمین قطعه فکر کنید، نه فقط مدل و قیمت.
و اگر امروز در مرحله انتخاب و استعلام هستید، پیشنهاد عملی این است: همین ۱۰ مرحله را روی یک برگه بیاورید، جلوی هر مرحله خروجی قابل ارائه تعریف کنید، و بعد وارد مذاکره با شرکت های معتبر و شناخته شده ای مانند وینو سرور شوید. معمولاً همانجا متوجه میشوید چه فروشنده/تیمی واقعاً “پروژهمحور” فکر میکند و چه کسی فقط “کالا” میفروشد.





